Volg Cycle for Plan Vietnam 2017 – Groep 2

Tinh staat beneden klaar om met zijn enthousiaste bescheiden glimlach ‘’Goodmorning, the last day‘’ te zeggen en dan komt bij mij het besef dat we vanavond echt gaan terugvliegen. Na het ontbijt nemen we eerst afscheid van doorzetter Rianka, die nog een week gaat duiken in Nha Trang.

Roze riksja

Het zonnetje schijnt heerlijk en we starten met een uur een tochtje in een privé Riksja, in colonne door het drukke toeterende Hanoi met 7 miljoen brommertjes. Mijn bestuurder kan niet bij de trappers van deze toeristische fiets en heeft creatief blokjes op de trappers vast gemaakt, want in Vietnam kan alles opgelost worden. Life is simple, we make it complicated.
 We rijden langs winkels met echte neppe echte en echte nepperds vol tassen en schoenen, die uiteindelijk een ieder van ons koopt. We komen langs straatverkopers die qua omvang meer spullen bij zich hebben dan zich zelf, iedereen rijdt gewoon relaxed door en we botsen steeds net niet.

In een uurtje free time slenteren we rond om de laatste souvenirtjes te kopen met de dongs en ‘afdongen’ gaat ons steeds beter af. We eten de laatste Vietnamese lunch en zonder hulp van ons fantastische Vietnamese gidsen Tinh en Thang, smaken de springrolls toch heel anders en kiezen sommige veilig voor patat.

In de middag staat het bezoek aan de Chinese Confusius Tempel of ook wel the temple of literature op het programma. Een oase van rust in de drukke stad. Er zijn ook vele klassen met kinderen die ons een interessantere attractie vinden en heel hard ‘hello’’ roepen en vragen om een selfie. Tinh vertelt vol trots over de tempel. De tempel is gebouwd in 1070 en opgedragen aan Confusius, het was de eerste nationale universiteit. Er zijn meerdere blauwe stenen tabletten te bewonderen waar in Chinese tekens afgestudeerde studenten staan genoteerd om hun te eren en anderen aan te moedigen tot onderwijs. De oudste tablet komt uit 1484 en is uitgeroepen tot Unesco wereld erfgoed.

De tabletten rusten op een schildpad (Quy) en dat is is een symbool van een lang leven en wijsheid. Speciaal voor bijgelovige toeristen is er een schildpad gemaakt die we even op de kop aanraken.

Girls first in Women Museum

Hierna bezoekt een klein groepje tenslotte het Women Museum, waar we overvallen worden door een collectie prachtige foto’s van vrouwen van verschillende stammen genaamd ‘the hidden smile’. De fotograaf Rehahn heeft een geldprijs gewonnen met deze foto en heeft deze prijs aan de vrouw op de foto gegeven die hiermee een grotere boot heeft gekocht om meer en sneller mensen over te kunnen varen. Ik vind het museum een mooie afsluiter voor ons thema ’Girls first’. Het museum is een bewaarplaats van culturele en historische kennis over het leven van de Vietnamese vrouwen in het hele land met 54 etnische gemeenschappen. Tinh vertelt wederom levendig, enthousiast en vol trots. Zo leren we dat je trouwfoto’s een maand voor de huwelijksdag maakt, je minimale zeven gevulde manden (bijvoorbeeld met een varkenshoofd) als geschenk geeft aan de familie van je vrouw, een Vietnamese gezegde is ’wife and husband are as inseperable as a pair of chopsticks’ en dat vrouwen een onmogelijk zwaar leven kunnen hebben door naast de taak om voor het gezin te zorgen, ook zwaar werk op het land moeten doen. De laatste georganiseerde tour zit er op.

Ik slenter met twee buddies door het drukke Hanoi en besluiten al snel naar het afgezette autoloze gedeelte aan het watertje te gaan, waar zelf ook veel Vietnamezen toeristen hun tijd verdrijven. Daar relaxen we in de zon met een drankje om onze fantastische trip te overdenken.

Afscheid

Om 18:00 nemen we afscheid van powervrouw Emma, special-table-buddy Marise en Queen Anthoula die richting Halong Bay afreizen. Ook gezellige José reist nog een week door met haar vriend en krachtige Jolien en Mutti Hedwig gaan nog eiland hoppen. Zij blijven samen met enthousiaste verteller Tinh achter en wij vertrekken met de bus naar het vliegveld waar onze terugreis begint. Fietstopper Thang zwaait ons daar uit.

Mijn hoogtepunten

De fantastische gevarieerde groep die samen huilden en lachten, elkaar knuffels uitdeelden, constant ’super’ en ’top’ riepen naar elkaar en zo gezamenlijk de bergen hebben bedwongen. Ik heb zo intens genoten van de groep en alle natuurpracht, bergtoppen, rijstterrassen, glimlachende mensen. Wat een fantastisch gevoel geeft het om mijn doel de Pha Din Pass (13 km 10%) te beklimmen en de top te bereiken, en zelfs ook nog geheel onverwacht een hoger doel; de Hoang Lien Pass (20 km 10%) fietsend te bereiken, grensverleggend!
Het was super spannend om mijn verlegen sponsorkindje Huyen te ontmoeten die door een oom gebracht wordt, omdat moeder plotseling naar het ziekenhuis moest en zelf geen woord zei maar uiteindelijk tijdens de mega bellen blazen wel een glimlachje liet zien.
Het achterop zitten op een scootertje door smalle verregende paadjes naar een afgelegen bergdorp, waar Plan in een gebouw medische hulp en lessen tegen kindhuwelijken geeft. Het bezoeken van een schooltje gebouwd door Plan waardoor kinderen in het dorp les kunnen volgen en ouders hun kinderen niet thuis houden omdat ze anders een uur moeten lopen. Wat doet Plan daar een prachtig werk en wat is het nodig dat daar hulp geboden wordt.
Dingen die jullie thuis niet veel zeggen, maar onze groep allemaal snapt: de springende rat, een yoga start veranderd de dag, de verjaardagstaart van Viola, ‘’ja er is een deur voor de wc’’, de party bus, poepsproei, ginger candy, ‘’girls needs pee!’’, op de top van het oorlogs monument onze medaille krijgen omdat we als eerste groep allemaal de Pha Din Pass hebben verslagen en Tinh die rustig tien keer uitlegt en zegt ‘’don’t try to ricenoodle me’’.

Ook van mijn laatste groepsgenootjes neem ik afscheid; stoere Sandra, energy Olga, alerte Fiona (dankje wel voor het wakker houden van de chauffeur), King Martin, groepsbijzondersteoudste Liesbeth, steady Mattanja, relaxte Maryse, tante Ilse, karaoke-ster Ruth, fancy Simone, (natte) rok-fietster Viola en Queen of the Hill(echien).

Wowww, wat ben ik ontzettend dankbaar en overweldigd door dit fantastische grensverleggende avontuur. 
Dank jullie wel!

Liefs, afdongerd Desiree

Trots vertelt Thang, één van onze reisgidsen, dat het toeristische stadje Sapa zijn hometown is! En dat Sapa ontstond tussen 500 en 300 jaar geleden. Vanuit China kwamen de Chinezen via de vallei en de rivier in dit gebied. In 1902 ontdekten de Fransen per toeval het stadje. Om Sapa heen wonen nu in 17 dorpjes de bergstammen Hmong, Dao, Thai en Zao vreedzaam met elkaar.

Het stadje is heel aantrekkelijk voor toeristen vanwege de mooiste rijstterrassen, het oerwoud en de bergen, maar ook om dat het klimaat Europees aandoet. Het wordt niet heet in deze streek. Bij wijze van spreken kun je de vier seizoenen qua temperatuur ervaren in een dag. In de ochtend het voorjaar, ’s middags de zomer, ’s avonds de herfst en in de nacht de winter.

Inmiddels is Sapa een booming town voor de toeristenindustrie waar nieuwe hotels als paddenstoelen de grond uitschieten. De bedoeling is om veel dollars uit te geven en is “afdongen” niet vanzelfsprekend meer. Dagelijks komen de vrouwen van de hill-tr

ibes in hun mooie klederdrachten hun sieraden en borduurwerkjes verkopen.

Het is alweer de ene laatste dag van deze tweede Hill-tribe edition! Na het ontbijt nemen we afscheid van Maaike die in haar eentje nog drie maanden door Azië gaat reizen. In de mist en regenwolken rijden wij richting Hanoi. Dág Maaike, dág Sapa!

Contrasten

Halverwege maken we een lunchstop in een Vietnamees wegrestaurant. Aangekomen in Hanoi, ruiken we onmiddellijk weer de vette vieze benzinelucht van de 6 miljoen scootertjes en worden we in gelokt door de namaakproducten van bijv. North Face, Super Dry, Mammuth, Acne en talloze toeristische hebbedingen.

Het drukke, hete en vieze Hanoi is een contrast met de stilte in de bergen, de prachtige natuur en de authentieke en erg arme dorpjes en de waanzinnige heftige stortregens in de bergen bij Sapa terwijl het in het rijke Nederland top weer is…

We maken een streetfoodtour door verschillende tentjes met vers gemaakte gerechten en zitten aan lage tafeltjes op krukjes op straat. We eten heerlijke springrolls, dipsaus en sla met kruiden, een hanoi broodje en drinken een Halida (=bia! Chāt men phái manh, ‘maakt de man sterk’) met een eggcoffee toe, wat veel lekkerder is dan ik verwachtte!

We bezoeken in het oude centrum een theater met een bassin gevuld met water waar de show zich in afspeelt. In verschillende stukken worden verhaaltjes verbeeld met houten poppen, en dieren waaronder draken, vissen, zwanen, die heen en weer bewegen, springen, water spuwen, alles begeleid door muziek met instrumenten die wij niet kennen. Het is een raadsel hoe ze dit doen! Aan het einde van de voorstelling nemen de 10 poppenspelers het applaus in ontvangst. Ze hebben zeker een uur tot hun middel in het water gestaan. Het was een bijzondere show!

Daarna is Hanoi voor òns, om te shoppen, te bieren, cocktails te drinken of gewoon door de gezellige straatjes te slenteren.

Weten wat Plan daar doet, maar het nu ook echt zien!

In alle opzichten is deze reis voor mij een van uitersten! Het trainen op de Wattbike en de kleine oefenklimmetjes op de Peeskesbult in Montferland en het 8-tje van Kneet, het kopje van Bloemendaal en er énorm tegen opzien de echte beklimmingen te gaan maken. Bij de laatste klim van de Hoang Lien Pass met bijna 2200 hoogtemeters, voelde ik mij een eenzame fietser en dacht dat ik de verkeerde berg beklom! Er kwam geen einde aan! Nu kan ik echt concluderen dat het echt wel in je hoofd zit of je het wél of niet kan… gewoon gaan! De klus in Nederland, het sponsorgeld te verdienen waar ik echt wel een paar nachten van heb wakker gelegen. De ontmoetingen hier met sponsorkindjes die we een levensveranderende toekomst geven. Bui, mijn sponsorkindje, zo verlegen en bescheiden, hoopt ooit Nederland te kunnen bezoeken. Wat een uitdaging voor haar!

Tot slot; ik ben zo blij dat ik met deze uiterste gemêleerde groep, qua achtergrond en leeftijden, deze ongelofelijke prestatie heb mogen meemaken. Het was een hele leuke bijzondere reis, heel goed begeleid door Hillechien, Viola, Tinh en Thang! TÓP!

Dat was het dan, de 400km zijn gefietst, de fietsen zijn weer ingeleverd, de broekjes zitten voor de laatste keer in de was; we hebben het volbracht.

We worden wakker in een droom hotel en een beetje later dan anders stappen we op de fiets. Eén van de bijzonderheden van Sapa is de hoogte waarop het ligt, 1650 meter hoog, dus we fietsen weg in de wolken. Dichte mist en een hobbelige weg tijdens de eerste 10km. We vrezen de spierpijn die morgen komen gaat. Al snel begint het te regenen en bij de eerste schuilplaats geven de meeste van ons zich over aan de Vietnamese mode, een gekleurde poncho. De regen vindt het gezellig en blijft ons vergezellen bij onze laatste kilometers, de kuilen in de weg worden dieper en onvoorspelbaarder. Regelmatig verdwijnt mijn band volledig in een kuil en word ik na een plasje verrast door een uitstekende steen. Gelukkig klaart het op als we verder naar beneden gaan en kunnen we steeds meer van de prachtige omgeving zien. De weg wordt beter waardoor we nog meer kunnen genieten. Een paar km voor de finish zijn we gestopt zodat we als groep naar beneden fietsen. Ik fiets voor de eerste keer voorop! Bij de finish worden we opgewacht door Viola en Hillechien met muziek, een echte finish vlag en champagne!

De zon in de bus

Na een momentje van ontlading genieten we van een heerlijke lunch in het dorp en kan de hobbelige weg (dit keer met de bus) omhoog beginnen! Als cadeautje voor het volbrengen van deze fietstocht gaat de zon schijnen en kunnen we nog beter genieten van het adembenemende uitzicht dat zich uitstrekt op de weg naar boven. De vele haarspeldbochten en hobbels zijn vergeven! Rond 3 uur zijn we terug in Sapa en kan iedereen de lege ruimte in de koffers opvullen met alles wat je maar wilt.

s’ Avonds ervaren we het echte Vietnam; tijdens het eten springt er een rat van de bar op de tafel naast ons maar dat bederft onze eetlust gelukkig niet! Na een korte wandeling door de mistige stad vinden we de klapper van de avond, de karaoke-bar! Een beetje anders dan bij ons, een ruimte speciaal voor ons met disco lichten, appels, chips en natuurlijk Bia!

Allereerst lieve volgers: wat kunnen jullie trots zijn op alle fietsers!
Wat een geweldige en onvoorspelbare dag was het vandaag!!! Bij het ontbijt kregen we te horen dat de fietstocht vanwege de regen en onweer niet door kon gaan! Lichte opluchting bij sommige maar voor mij een teleurstelling. Dit zou mijn berg worden, ik wilde die 20 km klim gaan bedwingen! Dus ook waterlanders bij mij.

Om allemaal even tot rust en bezinning te komen gaf Hillechien een yoga les in het hotel! Ik denk dat we de zonnedans hebben gedaan want de zon begon te schijnen!
Dankzij de flexibiliteit van al onze begeleiders zaten we in no time op de fiets, reden de stad uit voor een leuke rit met hier en daar een pittig klimmetje! 35 km tot aan de lunch. Daarna ging het echte werk beginnen! 23 km tot aan de top van Hoang Lien Pass! Iedereen ging er voor, wat een spirit in deze groep. Na peptalk in de kring iedereen beetje zenuwachtig op de fiets! Klaar voor de grote uitdaging.

Het was pittig, zwaar, lekker maar ook weer zooooo mooi! Er leek soms geen eind aan te komen en zagen we de wegen die we nog op moesten steeds boven ons liggen. Pffff doortrappen is het enige dat ons te doen staat! Zo fijn om dan in de verte weer een bus met water en/of een snack te zien, met behalve Tangh ook Martin die ons aanmoedigde. Martin kon helaas door zijn knie blessure niet mee! Ik weet dat hij anders ook die berg had opgevreten!!

Iedereen ging voor zichzelf die berg op, soms in een groepje, anderen alleen! Ilse had deze dag vette pech door 2 x lek te rijden. Maar het allermooiste is dat iedereen die na de lunch op het fietsje is gestapt het gewoon geflikt om die hele rit van 23 km omhoog te stoempen! Om daar op 2012 meter hoogte aan te komen. Zo trots op iedereen en super mooi om dat te zien! Bikkels zijn het allemaal en de team spirit en welkom als je bovenkomt is echt hartverwarmend!

Ik heb vandaar in ieder geval mijn persoonlijke doel behaald en ben best trots op mezelf!
Vanavond gaan we de leuke en gezellige stad Sapa bekijken en proosten op de meer dan geweldige dag! Het hotel is in ieder geval prachtig, en wat zal ik lekker slapen.

Liefs Sandra

Om 7 uur vertrekken we richting het eerste startpunt, waar we met de fietsen een kleine tocht maken door adembenemend landschap. De dorpjes hier zijn zo authentiek, de natuur is zo mooi en de mensen zijn zo puur : Lai Chau. Zoveel over gesproken de afgelopen maanden en dan zijn we daar, met elkaar. Het moment is eindelijk aangebroken dat we onze sponsorkindjes gaan ontmoeten.

Op de community worden we ontvangen met Vietnamese muziek en het schoolplein staat vol met kinderen, tolken (vrijwillige studenten uit Hanoi die 8 uur met de bus hiervoor zijn overgekomen), ouders en plaatselijke bevolking. Ons bezoek is een hele happening waar iedereen lang naar heeft uitgekeken. Tijdens een korte presentatie waarin ons duidelijk wordt gemaakt hoe men in deze communities leeft; meer dan de helft van de bevolking leeft in armoede en er zijn onvoldoende voorzieningen om kinderen een voorspoedig onderwijs te bieden. Ook wordt er gepraat over kindhuwelijken en hoe die tegen worden gegaan. Dit is waar we voor zijn gekomen en zo hard ons best voor hebben gedaan. De reden dat familie, vrienden en kennissen allemaal hebben gesponsord. We worden bedankt voor onze inzet en de donaties waarvan zij een betere community kunnen maken en kinderen een betere toekomst kunnen bieden. Dit willen zij door middel van onze hulp en die van Plan, kunnen blijven voortzetten.

Het moment

Dan is het moment aangekomen, we mogen ons sponsorkindje gaan ontmoeten op het schoolplein. Iedereen is toch wel een tikkeltje benieuwd hoe het allemaal zal gaan verlopen en al snel vindt iedereen zijn sponsorkindje. Onwennig wordt er kennis gemaakt en de kindjes zijn nogal verlegen. Een ding is zeker: we hebben de leukste sponsorkindjes E-ver!! Met z’n allen zingen we liedjes van o.a. Berend Botje tot Vietnamese kinderliedjes die de kinderen voor ons zingen. Ook spelen we spelletjes zoals Annemaria Koekoek en de kinderen hebben de grootste lol, geweldig om dit te zien. Hand in hand met onze sponsorkindjes voelen wij ons steeds een stukje gelukkiger…

Quality time

Daarna volgt wat quality time met je sponsorkindje. Tijd om de kadootjes uit te pakken! Mijn sponsorkindje is verwend door aardig wat cadeaus waaronder een kleurboek, goed gevulde etui met van alles en nog wat erin, een badmintonset en een leuk glittertasje gevuld met leuke meiden accessoires. Andere hebben fotoboekjes, memory-set met zelf bedrukte foto’s erop, domino, stuiterballen, knuffeldiertjes, voetbal- echt van alles komt voorbij! Er wordt volop gekleurd, gespeeld en de sfeer is fantastisch! Een moment om nooit meer te vergeten, het hoogtepunt van deze hele reis. We zijn allemaal verliefd, verdoofd, gelukkig en ontroerd.

Na helaas alweer afscheid te hebben moeten nemen van onze lieve schattige sponsorkindjes is het tijd voor een heerlijke lunch om vervolgens de groep in tweeën te splitsen. Groep 1 vertrekt achterop de scooter naar een zeer afgelegen dorpje in de bergen om de kinderen op een girls club te ontmoeten en Groep 2 bezoekt een kleuterschool in Lai Chau. Het is niet te bevatten hoe deze stam zo afgelegen leeft met zo weinig en de kinderen hebben allemaal een lach op hun gezicht. Tijdens de les is er een discussie waarin de kinderen zelf mogen aangeven waarom kindhuwelijken niet terecht zijn en wat de nadelen hiervan zijn. Zo worden ze langzaam aan bewuster van hun kansen.

Met een traan en een lach vertrekt groep 1 naar de school die door Plan vorig jaar is opgezet. Kinderen in klederdracht wachten ons netjes op en zingen liedjes voor ons. Het is TE schattig voor woorden. Op onze beurt zingen wij hoofd –schouders- knie- en –teen en ze doen vrolijk mee. Deze momenten zijn om niet meer te vergeten.

Terug in het hotel wordt er volop nagepraat over vandaag. Onze kinderen zijn geweldig en we zijn allemaal volledig van slag door alle emoties. Langzaam trekt iedereen zich terug naar de hotelkamer waar we even kunnen terugdenken aan alle mooie momenten van vandaag. Was it all a dream…? Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Na eindelijk een goede nachtrust te hebben gehad (al geldt dat niet voor iedereen) begint de dag vroeg en feestelijk, want Viola is jarig (nee leeftijden zeggen we niet). Nadat iedereen uitgebreid door de lokale bevolking op de foto is gezet, vertrekken we uit Dien Bien Phu. Viola in haar gele trui en traditionele Vietnamese rokje en haar versierde fiets, zodat ze lekker opvalt.

Een pittige interval training

Na 12 km fietsen komt de grootste uitdaging van de dag; een klim van 3 km van 5%. Na de zware dag van gisteren is het een behoorlijke uitdaging om de benen weer aan de praat te krijgen, maar deze beklimming is niks in vergelijking met gisteren. Als we denken het zwaarste te hebben gehad, begint het na de klim behoorlijk te regenen. De 40 kilometer die volgt, bestaat uit veel interval training. De regen en onweer maakt al het klimmen en dalen behoorlijk uitdagend.

Weer droog in de partybus

Na een heerlijke lunch in Moc Chau stappen we weer in de partybus. Iedereen heeft weer droge kleding aan. Na ongeveer 4 uur een flinke bumpy road, met een prachtig uitzicht, komen we aan in Lai Chau. Het is een bijzondere stad die het beste valt te omschrijven als ‘Noord-Koreaans’. Veel grote en statige gebouwen, maar geen hond op straat. Dit komt omdat de stad te ver weg ligt van ander steden en moeilijk te bereiken is. Veel verder dan het hotel komen we deze avond niet, maar er wordt nog wel even getoast op Viola. Er moet wel weer een goede nachtrust gemaakt worden, voor de bijzondere dag die morgen komen gaat.

Het is zondagochtend 6.30 uur en de wekker gaat. We verblijven in een hotel in de stad Son La en vandaag is het eindelijk zo ver. We gaan misschien wel de zwaarste rit van de reis beleven. Een rit van 71 km, waarvan we aan het einde van de rit een klim krijgen van 13 kilometer lang met een gemiddelde stijgingspercentage van 10%.

Regenjassen in Vietnam?

Na het het ontbijt vertrekken we vanaf het hotel meteen met de fiets en al snel krijgen we een kort klimmetje te verduren van ongeveer 5 kilometer. Ongeveer anderhalf uur voor de lunch begint het te regenen, dus we krijgen direct de mogelijkheid om even de regenjassen aan te trekken. En dat is ook wel nodig ook. De regendruppels vallen met bakken uit de hemel met als gevolg dat we licht klappertandend aan de belangrijke lunch beginnen. Waarom belangrijk? Nou direct na de lunch begint de heftige klim naar het toppunt van de Pha Din Pass.

Er zit een verhaal achter deze Pha Din Pass. In de jaren tussen 1950 en 1960 werd via deze pas een begin gemaakt aan de overwinning van de Vietnamezen op de Fransen die langere tijd Vietnam onder controle hadden. Door het vervoeren van onder andere munitie en voedsel konden de Vietnamezen de Fransen in een soort van hinderlaag brengen, waardoor de Fransen verslagen werden.

En dan begint-ie

Terug naar het moment van na de lunch. Na een kilometer fietsen begint dan eindelijk de echte klim. Ieder voor zich, ieder in zijn eigen tempo. En wat is het voor sommigen afzien. Kleine fysieke klachten kunnen ons er echter niet van weer houden om met zijn allen boven aan de top te komen. Niemand geeft op, niemand klaagt! Al is de interne dialoog die ik met mezelf had best interessant te noemen. But we did it. Boven aan de berg wordt iedereen met gejuich binnen gehaald met veel emotie. Omdat het inmiddels al een tijdje droog is, besluiten we de laatste 13 kilometers zelf af te dalen. Bizar hoe snel dat dan gaat in verhouding met het klimmen!

Na 2,5 uur in de bus, komen we aan in Dien Bien. Voordat we naar het hotel gaan, rijden we eerst nog naar het monument dat special gemaakt is voor, de al eerder genoemde, overwinning van de Vietnamezen op de Fransen. Onze reisbegeleider vertelt licht geëmotioneerd een uitgebreider verhaal over wat er in de jaren ’50 gebeurd is en beloont ons allemaal met een speciale button vanwege het behalen van de top van de Pha Din Pass.

De dag begint vroeg, en dat is niet omdat de elektrische wake up call zich liet horen. Eerst werden we rond 2.45 uur verrast door een flinke bui met het nodige gedonder erbij. Met de waskuip boven het hoofd werd er via het -inmiddels- verraderlijk gladde stukje grond naar de wc ‘gerend’. De lucht eenmaal rustig, begon op de grond de man des huizes zijn ochtendritueel en het leek hem leuk met zijn buren een heel orkest op te zetten. In echovorm hebben we hier vanaf 3.30 uur van kunnen genieten. ‘Kukeleku’ heet het stuk geloof ik. Gekke naam, en zo bijzonder klonk het ook niet.

Eenmaal aan de ontbijttafel verscheen er toch weer een glimlach op de gezichten wanneer de pannenkoeken op tafel werden gezet. De chauffeur van de fietsentruck wist ons in de tussentijd nog te entertainen met zijn slideshow. Door de regen verdwenen de banden steeds een stukje lager de grond in. Dat was het ergste nog niet eens: na een goede peut gas in z’n achteruit werd de entreepaal van z’n sokkel getrokken. Oeps! De eerste ingezamelde €4000,- wordt als WA ingezet (grapje van Emma).

Voordat we gaan fietsen, verlaten we Mai Chau met de transfer voor 1:15 uur en kunnen we weer even genieten van de indrukwekkende rijstvelden. Naar mijn weten zou de langste tocht uit 80 km bestaan, maar op een plek in the middle of nowhere met de naam Van Ho, startte vandaag onze fietsdag van maar liefst 90 km! Na een kort stuk kwam er al een klim. Een kleintje weliswaar, maar poeh. Even inkomen hoor! Dan volgt er nog een, en nog een… Had ik dit van te voren liever willen weten? Ik denk het niet. Dat mentaal-op-instellen gedeelte wil ik toch eigenlijk liever overslaan. Eenmaal bij de laatste bovenaan werden we verblijd met een bordje 8%, naar beneden. We gingen nog harder dan een goede opgevoerde scooter in Nederland (of Vietnam) en zo kon het gemiddelde op Strava even van een boost worden voorzien. De kinderen aan de weg moesten het alleen even met een ‘Xin chào’ doen, want het was het verstandigst om je tussen de menigte aan auto’s, vrachtwagens en scooters te zigzaggen mét je handen aan het stuur. Wel opletten, maar ook bewust even om je heen kijken. Wat was de omgeving weer fantastisch mooi: bergen, groen en versierde dorpjes. Bij een korte pauze konden we een theeplantage bekijken. Ik heb er heel veel respect voor de combinatie van heel hard werken in de warme omstandigheden en 1000 vliegjes die tegelijkertijd van je zijn, en de overenthousiaste ‘xin chào’ die ze nog kunnen roepen. Vond het eigenlijk sneu om weer gedag te moeten zeggen. Ik wilde op reis (ikzelf reis nog vier maanden verder na Cycle for Plan) op plaatsen komen waar ik zelf als toerist niet zo snel zou belanden. Kan niet anders zeggen dan dat daar boven verwachting aan getipt wordt.

Er was regen voorspeld, dus de nodige jasjes en overschoenen waren uit de koffers en tassen gehaald. Na letterlijk drie drupjes water werden de spullen gauw weer opgeborgen. Veel te warm. De dag begon wat bewolkt, wat eigenlijk wel lekker was. Daarna werd het geleidelijk steeds warmer, en dat merkten we wel! De intervaldag -het heuveltje op, heuveltje af principe- vond ik persoonlijk best wel pittig. Met sommige deel ik deze mening, anderen fietsen zich er zo doorheen. En ik vind het knap van iedereen!

Na een lekkere noodle-lunch deed de zon wel heel erg z’n best. 20 km tot de volgende stop en zo’n temperatuur maakte mij goed twijfelachtig of ik dit wel ging halen. Ieder stukje omhoog zag ik letterlijk als een berg tegenop. Toch heeft ‘the mind’ een groot aandeel tijdens dit soort activiteiten. ‘IK GA HET HALEN!’ brengt je een heel stuk in de goede richting. Samen met de ‘links-rechts’ theorie (door blijven trappen) en een houding tip van Emma bracht het mij iedere keer toch weer tot op de top.

Ik had hem hier nog niet verklapt, maar aan het begin van de dag wisten wij dit wel al: aan het einde van de rit knallen we 7 km lang, 7-8% omhoog. Wat zag ik daar de hele dag al tegenop. Niet alleen fysieke, maar ook een mentale breakdown slaat toe. Maar door de gewaardeerde steun voor elkaar bereiken we allemaal de top.

“NO MATTER THE HEIGHT OF THE TOP OF THE MOUNTAIN, IF YOU’RE ON THE TOP, YOU ARE ALWAYS HIGHER”

Slaap lekker vanuit Sol La.

Na een vroege wake-up call van de hanen is het vandaag eindelijk zover. Tijdens een goed ontbijt zijn de zenuwen duidelijk aanwezig. Hebben we genoeg getraind? Hoe gaan we de heuvels beklimmen? En, hoe gaat het met de zadelpijnen?

Na een warming-up gaan we van start voor een tocht van 70km. Na maanden trainen in de Nederlandse natuur met koude temperaturen, wind, zon, regen en sneeuw fietsen we nu door een prachtig Vietnam! Even wennen aan de fiets en voor de lunch staat de eerste beklimming al op ons te wachten. Een klein maar pittig klimmetje om alvast een idee te krijgen wat we de komende dagen kunnen verwachten!

Onderweg veel volwassenen en kinderen langs de weg die vriendelijk ‘Xin chào’ of ‘Hello’ roepen en zwaaien. Onze cursus ‘Vietnamees voor Dummies’ die we de eerste dag van Tinh en Thang hebben gekregen kwam nu mooi van pas. Met een big smile zwaaien we er vrolijk op los en roepen we enthousiast ‘Xin chào’ terug!

Onderweg zijn er verschillende stops waar de bidons bijgevuld worden en er verschillende versnaperingen klaar staan. Na de lunch staat ons nog 30km te wachten o.a. dwars door de rijstvelden. Tijdens de gehele fietstocht is het voor mij 110% genieten geblazen.

Kookles van Tinh

Moe maar voldaan komen we aan op de eindbestemming. ’s Avonds krijgen we kookles van Tinh. Hij laat ons zien hoe Vietnamese loempia’s worden gemaakt. Natuurlijk mogen we het zelf proberen en daarna heerlijk opeten! Iedereen duikt vroeg zijn bed in, want morgen staat ons weer een pittige dag te wachten van 90km en een pittige beklimming!

We worden vroeg wakker in Hanoi, vanuit een licht comateuze toestand. Die rust konden we wel even gebruiken na de lange reis. Het fietsen laat nog even op zich wachten; we kunnen nog wat acclimatiseren met een bezoek aan het hoofdkantoor van Plan Vietnam en één van haar projecten in de grote stad. Er wordt uitleg gegeven over wat de voorlopige toekomstplannen en doelen zijn en wat al behaald is, so far. Want naast de hulp die Plan biedt aan kinderen en families in moeilijke situaties, is er in de steden ook nog genoeg winst te behalen.

Bij de school die we bezoeken is een interactieve les gaande; één voor de meisjes en één voor de jongens. Ze behandelen gender equity. Spelenderwijs wordt er bij de vrolijke kinderen bewustwording en inzicht gecreëerd in wat de maatschappelijke denkbeelden op dit moment zijn en wat wenselijk is voor de toekomst. Een goede stap naar verbetering van de verhouding tussen meisjes, jongens, mannen en vrouwen in Hanoi.

Met z’n allen in de slaapzaal

Na een uurtje in de bus maken we een tussenstop langs de weg voor een flinke kom Vietnamese noodlesoep. Hij valt bij de food lovers goed in smaak, maar ook de woorden ‘patat’ en ‘aardappels met groente’ vallen. Verzadigd en wel kunnen we de laatste drie uurtjes van de dag in de bus, op weg naar Mai Chau. Onderweg genieten we van het adembenemende uitzicht als we de bergen in gaan, wat tof dat we dit mogen doen!

Na wederom een heerlijk bereide maaltijd in ons guesthouse voor de komende twee nachten, kunnen we nog genieten van een traditionele dans en daar zelfs aan deelnemen (de filmpjes van ons ongekende talent zullen ongetwijfeld nog online verschijnen). Dit keer verblijven we niet twee aan twee in een kamer, maar met de hele groep in één slaapzaal. Hopelijk kunnen we de slaap vatten, want morgen gaan we van start met fietstocht #1…

Een groepsapp met 16 deelnemers die je nog niet kent is leuk, maar soms ook wat overweldigend. De meest uiteenlopende vragen en tips komen op deze groepsapp binnen. Vergis je niet, het gaat zelfs over het delen van een potje vaseline (ja, voor je kont) zodat het gewicht van de rugzak beperkt blijft. Je snapt, hilarische taferelen met soms een kleine irritatie wanneer er ineens 87(!) ongelezen apps staan te knipperen.

Afscheid nemen en gaan!

Als we op Schiphol verzamelen herkennen we elkaar aan de kleding en aan de spanning die bij enkelen duidelijk zichtbaar is. Een tikkeltje onwennig maken we een groepsfoto, maar we hebben er allemaal onwijs veel zin in. Ik krijg pas echt de kriebels als we afscheid nemen van onze geliefden. Jaaaaaaahhhhh, we gaan!!

Voordat we richting Hanoi vliegen maken we een korte tussenstop in Istanbul. Weg van het politieke geneuzel is het best een leuke luchthaven, maar we willen natuurlijk naar Vietnam. De overstap en de vlucht gaat voorspoedig en voor ik er erg in heb, worden we opgevangen door een gebruinde Hillechien en staan we in het altijd luid toeterende Hanoi.

Het biertentje van toen staat er nog

Ik krijg een paar emotionele flashbacks van mijn reis een kleine tien jaar geleden, de geur van Vietnam is niets veranderd en zelfs een erg populair biertentje met plastic krukjes op de stoep bestaat nog. Verder is deze stad in tien jaar tijd enorm mooi geworden. De hippe koffietentjes zijn niet te ontwijken en de beroemde brommertjes worden nu bereden door minder dan vijf mensen tegelijk en zelfs de helm is doorgedrongen tot in Hanoi.

Rond 19.00 uur lokale tijd rijden we met de bus naar een wijk buiten het centrum waar we bij een restaurant komen die bekend staat om zijn lekkere eten. En het klopt, ondanks dat we nog vol zitten van de vele maaltijden in het vliegtuig, smaken de Vietnamese gerechten heel erg goed. En met een heerlijk koud Hanoi-biertje erbij is duidelijk dat het avontuur is begonnen!