“Ik kom op voor diegenen die zichzelf niet kunnen beschermen”

Victoria Ateluna (32) is projectbemiddelaar voor Plan International in Kampala, de hoofdstad van Uganda. Het was altijd al haar droom om op te komen voor meisjes. Daarom werkt ze al weer zeven jaar voor Plan International en zet ze zich in voor kinderrechten en gelijkheid voor meisjes.

“Toen ik zelf jong was, hoorde ik de vreselijkste verhalen. Vrouwen die in elkaar geslagen werden door hun man. Die verminkt werden. Die in de slavernij belandden. Op het nieuws hoorde ik het verhaal van een meisje van amper drie maanden dat seksueel misbruikt was. Op dat moment heb ik besloten om advocaat te worden. En heel specifiek om op te komen voor meisjes en vrouwen. Voor diegenen die zichzelf niet kunnen beschermen.”

Ik maak een verschil

De opleiding tot advocaat kon ze niet betalen. Toch voelt het alsof ze haar droom leeft, zegt ze. “Ik strijd voor vrouwenemancipatie in Uganda. Ik sta meisjes en vrouwen bij wanneer ze problemen hebben en zoek met hen naar oplossingen. Ik maak een verschil. Ik voel dat ik op mijn plek zit met wat ik doe. Daarom hoef ik mijn droom van vroeger om advocaat te worden niet na te jagen. Toch hoop ik in de toekomst nog meer verschil te kunnen maken.”

Ik kan laten zien dat het niet bij dromen hoeft te blijven

“Ik ben net terug van een bezoek aan mijn geboortedorp in het oosten van Uganda. Mijn leeftijdsgenoten zijn getrouwd op hun dertiende, hebben intussen allemaal zes tot zeven kinderen. Dat is niet fijn om te zien. Maar wanneer ik er heen ga, dan weet ik dat die vrouwen daar tegen me opkijken. Ze vertellen me verhalen over naar school gaan. En hoe ze hun best doen dat te blijven doen, ook al is het niet gemakkelijk. Ze zien dat ik werk en wat voor werk ik doe. Door hen dat te laten zien, kan ik helpen hun dromen waar te maken. Die dromen gaan over kunnen gaan werken, worden wat ze willen. Buiten de keuken. Ik kan hen laten zien dat het niet bij dromen moet blijven, maar dat dit ook realistisch is. Ongeacht hun achtergrond of lage afkomst. Ik kom uit hetzelfde dorp. Dat maakt het behapbaar voor deze meiden.”

Meisjes gelijkwaardig aan jongens

“Vrouwen en meisjes worden in deze maatschappij nog steeds gezien als minderwaardig. Ze worden gezien als niets. Als minder dan niets zelfs. Ze kunnen niets en zullen nooit niets worden. Mijn volgende droom is dat de nieuwe generatie meisjes als gelijkwaardig aan jongens kan opgroeien. Dat ze wel een uniform krijgen om naar school te gaan, dat hun vader vindt dat ze dat waard zijn. Dat ze iets kunnen. En dat ze deel uitmaken van een maatschappij die in hen gelooft.”