Fietsers bloggen live vanuit Vietnam

Dag 12: Good morning Vietnam!

De laatste dag van deze bijzondere reis is aangebroken. Er staan leuke activiteiten op het programma en iedereen heeft er zin in nog even samen met de groep te blijven. Het ontbijt geeft ons voor het laatst de keuze tussen zoete broodjes, fruit, yoghurt en gebakken lokale specialiteiten die ik inmiddels goed ken. Als eerste staat een bezoek aan het Vietnam Museum of Ethnology op het programma. De culturele kanten van Vietnam die ik deze reis ben tegen gekomen, komen hier nog eens uitgebreid aan bod. Vietnam kent 53 etnische minderheden waarvan we er zeker 6 tegen zijn gekomen deze reis. Leuk om deze terug te zien in het museum. Onze gids Thang weet hier een paar mooie persoonlijke verhalen aan toe te voegen.
Hierna is het tijd om te lunchen en we worden meegenomen naar restaurant KOTO wat staat voor ‘Know One, Teach One.’ Het restaurant biedt kansarme jongeren een kans om te werken, te leren en successen te boeken in het leven. Een betere plek voor een ‘final meal together’ kan ik me niet bedenken. Motiverende teksten aan de muur, een hele enthousiaste bediening en heerlijke gerechten als shared food op tafel.
Na de lunch hebben we wat bonus kilometers op de fiets. Deze keer trappen we niet zelf maar rijden we met zo’n 15 ‘cyclo’s’ door de stad. De vriendjes van Marloes en Inge hebben zich inmiddels bij de groep gevoegd, zij reizen later met z’n vieren verder. We worden na een rit door het drukke verkeer van Hanoi afgezet voor de Gnoc Son Temple. De tempel ligt in Hoan Kiem Lake, welke als heilig wordt beschouwd. Thing vertelt ons een mythe over een keizer, een zwaard en eens schildpad. In de tempel komt de geur van wierook je tegemoet. Veel van de (grotendeels Aziatische) bezoekers zijn er aan het bidden tot de verschillende goden. Gelovig of niet, er hangt een bijzondere sfeer.
We krijgen een uurtje ‘vrij’ om rond te lopen, een van de vele winkeltjes in te duiken of koffie te drinken. Om vier uur zien we elkaar weer voor het theater voor een traditionele waterpuppetshow. Oorspronkelijk komt deze kunst van de rijstboeren die aan het werk waren op de ondergelopen velden van de Red River Delta. Het podium staat onder water. We krijgen een bijzondere voorstelling te zien. Geheel in het Vietnamees heb ik geen idee waar het over gaat maar de kleurrijke poppen, spetterend in het water en de klanken van de live gespeelde muziek op de traditionele instrumenten maken het een waar spektakel om naar te kijken. De mythe van de keizer, het zwaard en de schildpad komt nog even terug dus toch nog een stukje herkenning! Na de show laat ik de dag bezinken in The Note Coffee. Het koffietentje is bedekt onder een laag post-its. Mensen van over de hele wereld hebben hier hun quotes, liefdesverklaringen en levenslessen achter gelaten. Zeker een aanrader om eens naar binnen te wandelen wanneer je in Hanoi bent!
Het is tijd om in de bus naar het vliegveld te stappen. We nemen afscheid van onze inmiddels Vietnamese vrienden Thing en Thang, twee bijzondere gidsen vol kennis en positiviteit, die ons de afgelopen 11 dagen veel hebben geleerd over de diverse kanten van hun land. Tassen inchecken, door de security check richting de gate. Als we opstijgen schieten er zoveel mooie herinneringen door mijn hoofd. Deze reis was een aaneenschakeling van bijzondere momenten die ik niet snel vergeet. Een prachtig land, de vriendelijke cultuur, de mooie mensen en kinderen, een onwijs toffe groep en de reden dat we hier waren maken het een reis om nooit te vergeten!

Dag 11: Terug naar Hanoi voor de street food tour

Onze gids Tinh begeleid ons door de drukke straatjes, waar toeters van scooters klinken en de heerlijke geur van knoflook in de lucht hangt. I’m so excited! Ik ben zelf van Aziatische afkomst en ik word al blij van de gedachte dat ik heerlijk ga eten met de vochtige temperatuur buiten en de stadsgeluiden om me heen. Thuis.

We lopen door The Old Quarter waar elke straat een eigen item verkoopt. Zie je waar ze schoenen verkopen? Dan staat die hele straat dus in het teken van schoenen. Hetzelfde geldt voor koffie. We starten met de beroemde egg coffee.

Deze koffie is gemaakt van ei en koffie. Vroeger was melk te duur en hebben ze bedacht om eigeel in de koffie te doen voor een soortgelijk effect. In het begin is de textuur heel dik, maar als je hem goed roert wordt het dunner en is het net een soort koffietoetje.

Bahn troi is het tweede ‘toetje’ wat we krijgen. We zitten aan een laag tafeltje met krukjes (love it!) en krijgen kleine bakjes geserveerd met daarin kokosmelk en een bal van sticky rice met bonen erin. Het is de bedoeling dat je kleine stukjes van de bal samen eet met de kokosmelk.

Door een smal steegje leidt Tinh ons naar zijn favoriete food spot waar banhcuon gemaakt word door een lokaal gezin. We mogen binnen zitten en genieten van de met vlees en champignons gevulde sticky rice vellen. Als er niet genoeg vlees is, dan wordt het gemixt met veel groenten en in een soort springroll verwerkt.

We gaan verder en Tinh laat ons op straat even ergens wachten. Hij haalt Vietnamese donuts voor ons (Bahn Ran). Eentje met bonen en eentje met vlees. Iets wat ze hier overal op straat verkopen.

De tour word afgesloten met een lokaal biertje en Tinh verlaat ons. Wij vermaken ons de rest van de avond met een drankspel en struinen wat straatjes af. Het is onze laatste avond in Vietnam en de sfeer is luchtig. Iedereen heeft een voldaan gevoel na de fietstocht.

Dag 10: Fietsdag 7 – “Tis gedaan”

We ontwaken in het sprookjesachtige hotel in Sapa en genieten van ons -by far- beste ontbijt (lees: pancake met Nutella, oneindig veel vers fruit en Gouda cheese). Uitgeslapen (yes!) en het buikje goed gevuld zijn we helemaal klaar voor onze allerlaatste fietsdag. We stappen om 9 uur op onze stalen ros.

De tour de la jour betreft een ereronde door Sapa, 29 km afdalen door de prachtige bergen en genieten van de verre uitzichten over de rijstvelden, waar Sapa zijn toerisme aan heeft te danken. Onze hybride fiets heeft een lichtelijke identiteitscrisis als die als volwaardige mountainbike wordt ingezet; de conditie van de weg is niet best. Vanmorgen kregen we gelukkig de waarschuwing: ‘It’s gonna be a bumpy road’. Lekker kicken kuilen, kippen, kiddo’s of koetjes ontwijken!

Geleerde tricks tijdens de cycle clinics in Nederland kunnen vandaag mooi worden toegepast!
Wij Nederlanders willen natuurlijk niet klagen, maar een schokdempertje is geen overbodige luxe. Onze polsen worden in ieder geval goed losgetrild en alle eventueel nog aanwezige cellulitis in ons lijf wordt er hevig uitgetrild.

Net op ’t moment dat ik lichtelijke kramp voel in mijn vingers van het remmen, ben ik bij het eindpunt. Onze allerlaatste kilometers zijn gefietst…
We worden met finish vlag en vol euforie onthaald en vieren met champagne onze overwinning: 7 dagen, 430 km en 9000 hoogtemeters gefietst!
Wat bizar, het zit erop. Moet ik nu blijdschap of teleurstelling voelen?

We nemen -met pijn in ons hart- afscheid van onze trouwe tweewieler en vervolgen de weg naar onze beloning; een frisse duik in de rivier. (Alhoewel duiken? Zeg maar billetje-baden) Genieten!
Tijdens de lunch worden er mooie woorden gesproken door de reisleidster en nemen we afscheid van onze geweldige truckdriver en mechanic. Stiekem best sentimenteel.

De Sapa shuttle brengt ons weer veilig naar boven. We shoppen souvenirtjes – untill the backpack drops.
’s Avonds genieten we van een heerlijk overwinningsdiner en een welverdiend aansluitend typisch Vietnamees feestje. Op de fiets kom we het overal tegen, zelf in de meest afgelegen dorpjes en onverwachte plekjes en wij mogen er vandaag eindelijk ook aan geloven: karaoke!
We worden in de kelder van een bar in een soort verlichte kermis bunker gestopt en daar barst het feest los… Verborgen talenten duiken op en dans moves worden geshowd, onder het genot van lekkere pilskes..

Like a virginnn…oeeeh

Dag 9: Fietsdag 6 is aangebroken!

Met de gedachten aan het projectbezoek nog vers in het geheugen zijn we op tijd opgestaan om de Hoang Lien Pass te trotseren. Na het ontbijt reiken we eerst een oorkonde uit aan de Vietnamese vertalers, die uren hebben gereisd om de brug te slaan tussen ons en onze sponsorkinderen.
Daarna stappen we de fiets op en doen we op een groot verlaten plein in de spookstad Lai Chau een warming up. De zevenbaansweg zonder auto’s is groot genoeg voor een groepsfoto op de fiets.

En daar gaan we! Vol goede moed en misschien toch een beetje tegenzin. In de eerste 30 kilometer komen we langs “groene” groene theevelden en rijden we door de bergen die gehuld zijn in grote wolkendekens.

Door de kleine klimmetjes zijn we al gauw warm gefietst, en zitten we om 11 uur al aan de lunch. Niet teveel eten, maar vooral de zakken volladen met bananen om de King of the Mountains te gaan beklimmen! Met een leger aan koninginnen en twee koningen beginnen we dapper aan deze koninklijke tocht. Wat een uitdaging! We werken ons ruim 20km lang in het zweet om de top te bereiken! Het zweet verdwijnt als sneeuw voor de zon op de koude winderige top waar we de binnenkomers toejuichen.

Na een welverdiende afdaling komen we aan in een prachtig hotel in het bergdorpje Sapa, waar we in 1 minuut al meer toeristen zien dan onze hele reis bij elkaar. Een groot contrast met de eerdere dorpjes die we gezien hebben!

Na de welverdiende borreltjes, massages en powernapjes hebben we vanavond nog een klein overwinningsdiner ter ere van deze laatste grote uitdaging van onze reis!

Dag 8: Projectbezoek

Voor deze speciale dag moeten we extra vroeg ons bed uit, want we worden om 7 uur aan het (prima) ontbijt verwacht. Onder het genot van donder en bliksem ontwaken wij bij de gezellige tonen van de wekker van Monique in Lai Chau.

In ons Plan-pakje en de cadeaus staan we klaar voor het bezoek aan de school en de sponsorkinderen.

We rijden met de bus over een pad dat niet zou misstaan ‘in de gevaarlijkste wegen’, hulde voor de chauffeur. 5 kilometer voor Dao San worden we gedropt en na een kleine yoga sessie stappen we op de fiets. Deze klim had ik onderschat, maar ik kom boven.

We worden hartelijk ontvangen door de community leider en gaan daarna wat spelletjes doen met de kinderen om het ijs te breken. Touwtrekken en kat/muis spelletje. Er wordt veel gelachen en inderdaad ‘ontdooien’ de kinderen wat. Daarna mogen we dan echt kennismaken met ons sponsorkind. De vrijwilligers helpen met vertalen. Wat een bijzondere ervaring om samen met de vrijwilliger kennis te maken met ‘je eigen’ kind. Al snel worden de cadeaus uitgepakt en de ballonnen van Plan opgeblazen en wordt het een gezellige boel. Ik heb een sponsorkindje met een beperking, ze is blind. Het contact is hierdoor minimaal, maar is ze heel blij met de zachte knuffel.

Zeer tevreden lopen we met de vrijwilligers het dorp in voor de lunch. Na de lunch gaan we terug voor een andere activiteit met tieners, namelijk seksuele voorlichting. Nou ik zal je zeggen: juf Ank is er niks bij!
Als wij binnenkomen zijn ze aan het oefenen met een condoom op een houten piemeltje (zie foto). Er wordt veel gelachen en door middel van spelletjes kennis overgebracht. Wij doen mee en ik merk dat ze nieuwsgierig zijn naar ons. Na weer een foto sessie gaan we naar de ‘parenting club’, die twee keer per maand samenkomt. Daar ontmoeten we daadwerkelijk zeer jong getrouwde meisjes/vrouwen met hun baby’s. Ik merk dat ze heel open zijn als we via de tolk van alles vragen en het leuk vinden dat we langs komen. Daar wordt voor ons gezongen en er worden buiten spelletjes gedaan waar we gezellig aan meedoen. Vol indrukken, verhalen en met veel foto’s gaan we moe maar voldaan in de bus terug naar het hotel.

Fietsdag 4 – Speelse spierpijn en dottige diertjes

Heel voorzichtig open ik één van mijn ogen. Een paar keer knipperen helpt bij het ontwaken. Een flinke pijnscheut schiet door mijn been. Met een zucht probeer ik op m’n zij te draaien. Een steek snijdt in mijn schouder. Naast mij hoor ik vanuit het andere bed ook een licht gesteun. De ochtend valt Rosanne en mij wat zwaar en de enorme klim van gisteren is vandaag flink te voelen in onze spieren.

Wanneer we ons voor het ontbijt bij de groep voegen, blijken we niet de enige te zijn die last hebben van lichamelijke klachten. Nadat hier en daar wat geklaag en gemopper is uitgewisseld bij het ontbijt buffet, gaan we ons voorbereiden op een nieuwe fietsdag. Het speelse element dat deze dag centraal staat, zal ons ondanks de pijntjes er vandaag helemaal doorheen slepen en met goede moed maken we onze uitrusting gereed.

Een transfer brengt ons het eerste stuk, waarmee we de regen grotendeels vermijden. Dan is het tijd om op de fiets te stappen. Al even speels als de afwisselende stijgingen en dalingen in het wegdek, zijn alle diertjes die we langs en op de weg tegenkomen. Het lijkt wel voorjaar, aangezien vrijwel alle teefjes rondlopen met moederlijke tepels, de koetjes hun kalfjes voederen en alle hennen op de voet worden gevolgd door minstens vijf piepende donsbolletjes. Vooralsnog gaat de prijs voor de kleintjes met het hoogste ‘Aaah’-gehalte naar de jonkies van de varkentjes. Wat zijn biggetjes schattig zeg!

Tijdens het fietsen vallen ook de honden op. Bij ieder huisje zit wel één van de beestjes van hetzelfde vuilnisbakkenras, te kijken naar het verkeer of te rusten in de zon. Tenminste, bijna allemaal. Wanneer we een helling afdalen, langs een prachtige brede rivier, komen we af en toe een verlaten huisje tegen. Eén van die huisjes blijkt de woning van twee goudbruine blaffers te zijn. Ikzelf kan het pand veilig passeren, maar wanneer mijn achtervolgers het voorbijgaan, krijgen de mormels trek. Luid blaffend wordt de achtervolging op de ronddraaiende kuitjes ingezet en drie hoge gillen echoën door de bergen. Het tempo wordt opgevoerd en als door het oog van de naald weten mijn medefietsers de blafbeesten af te schudden. Het waren vast speelse beestjes.

Een tijdje later fiets ik, bijgekomen van de schrik, op mijn gemak verder wanneer me een volgende verrassing staat te wachten. Nadat ik de volgende bocht doorfiets tref ik ineens een Vietnamees, languit in de berm met daarnaast een op speelse wijze geparkeerde scooter. ‘Zou hij slapen?’, ‘Is hij gewond?’, gaat er door mij heen.

Direct verplaats ik me naar een flashback van de dag ervoor. Toen ik de bocht doorkwam, zag ik een half uitgekleed kippetje de straat af strompelen op zoek naar een plekje in de berm. Een scooter had haar linker pootje geraakt en door de klap werd ze gelanceerd en verloor ze de veren van haar bips. Ik heb geprobeerd haar te helpen en een arts regelen, maar helaas was het tevergeefs. Ik bid nog steeds voor het kippetje dat ik voor de gelegenheid maar ‘kick-ass’ heb genoemd.

Terug op de berg besluit ik de slapende (?) meneer te negeren en op zoek te gaan naar de volgende speelse klim. De steile helling is zwaarder dan wat ik hiervoor ervaarde en met al mijn kracht druk ik de pedalen in een bepaald ritme naar beneden. Spelenderwijs kom ik boven, en dan is het tijd voor de afdaling. Ik druk mijn versnellingen naar standje drie en zet nog flink aan voor ik weer met een rotvaart naar beneden race. Net op dat moment hoor ik vanaf onderaan de heuvel: ‘Goat Alert!!’. Er moet uitgeweken worden voor een geit en zijn kroost. Nog een laatste kilometer brengt me bij de eindstreep. We zijn weer uitgespeeld voor vandaag.

Fietsdag 3 – Yes, we zijn aan de beurt voor de blog!

Wat hebben we vandaag een enorme hoop verschillende dingen meegemaakt:
Bij de start rijden we de eerste hoek om, als een Vietnamese vrouw vindt dat we wat verfrissend water nodig hebben. Ze mikt lachend met een schep, flink wat water over enkelen van ons.

We rijden al snel de eerste ‘bult’ op en deze gaat best aardig, na de oefening van gisteren. Na een aantal kilometers wordt er voor onze wielen rijst gestrooid, als offerande voor een betere oogst.

Onderweg merken we dat op deze zondag ook bruiloften gaande zijn. Een varkentje dat daarvoor waarschijnlijk als lekkernij bedoeld is, weet heel handig te ontsnappen (smart piggy). Hij wordt achtervolgt door enkele feestvierders. Ook worden er vuurtjes gestookt langs de weg, waarbij nepgeld wordt verbrand voor meer voorspoed.

Dan komen de eerste druppels toch echt vet uit de lucht vallen. Lekker koel… We krijgen een lekkere modderdouche en schuilen bij de kleine break in een winkeltje. Cosy!
Ook op zondag wordt er op het veld gewerkt, de ‘boeren’ zijn niet vrij. Het regenbuitje is super goed voor de rijstgroei. Na het werk verschijnen de vrouwen in hun prachtige kleding, en schitterende knot op het hoofd (als ze getrouwd zijn). Als ze op de scooter rijden, gaat de helm bovenop de knot, waardoor de helm eigenlijk niet meer past…

We rijden langs vele kleine dorpjes. Wat een warme mensen. Veel kinderen én volwassenen roepen “Hello, hello”, maar we zien ook de grappige verbaasde blikken (“wat doen die lui nou weer”?).
Na 50 kilometer is er de welverdiende lunch. Iedereen moet flink opwarmen, met een gemberthee, soep en andere heerlijke lekkernijen. Geen stevige lunch, want dé grote klim komt nog. We zien er wel tegenop. De 13 kilometer die volgen, met gemiddeld 10%, gaan echt wel goed. Het is wat bewolkt en daardoor koeler. We blijven als groep (op onze topbergbeklimmers Arnold en Mattanja na) behoorlijk bij elkaar, en helpen elkaar de berg op. Respect voor all of us, yeah! De Pha Din Pass, tussen Hemel en Aarde, is een feit! Elke deelnemer die bovenkomt wordt met gejuich ontvangen!
Boven aangekomen krijgen we vers fruit en thee en kunnen we opwarmen bij een vuurtje.
Dan wacht ons een mooie traktatie! 13 km afdalen!!! Het weer aan de andere kant van de berg is prachtig. Wow man, niet vergeten soms een blik op de prachtige omgeving te werpen, maar met 60 km/u naar beneden moeten de ogen ook zeker op de weg (we doen niks gevaarlijks hoor)!

Dan duiken we de bussen in voor een transfer van 2 uur naar Dien Bien Phu, met tussendoor een hoognodige (maar hilarische) ‘pisstop’ in de koffieplantage (geen foto’s van de 4 koppies tussen de bloesems, helaas). In Dien Bien Phu brengen we een bezoek aan het monument waarmee de gevechten tussen de Fransen en de Vietnamezen in de vallei (1954) herdacht worden. Indrukwekkend…
Oh oh, wat was het weer een prachtige dag met een ontzettende leuke groep! En gelukkig komen er nog veel meer bijzondere dagen.

Fietsdag 2 – de beloning

Behalve de adembenemend mooie omgeving van Son La maak ik persoonlijk kennis met het fenomeen ‘beloning’, als het om fietsen in de bergen gaat. Voor iedere klim die we maken- vandaag in totaal 842 hoogtemeters – wacht er een cadeautje op je: een geweldige daling. Een soort buy one get one free principe. Zo gaan de eerste 80 afgelegde kilometers ons bijzonder goed af. De constante klim van 7 kilometer, met een hellingspercentage van 7 procent, is a different story.

De reden dat ik – en alle anderen – deze missie volbreng, brengt me op een nog veel grotere beloning. Die waar we dit avontuur voor zijn aan gegaan. En ja, de term ‘avontuur’ is op zijn plaats als je remt voor overstekende buffels en 60 kilometer per uur van een helling daalt (ik misschien iets minder hard.)
De beloning zijn de glunderende kindjes die ‘Hello’ roepen, terwijl ze enthousiast naar je zwaaien.

Dan is er het besef dat door onze bijdrage aan Plan Nederland, misschien één van deze kinderen langer in de schoolbanken blijft.
Of laat één van hen een nichtje hebben, die dankzij Plan haar diploma haalt en een voorbeeld voor vele andere meisjes is. En ja, deze gedachte is optimistisch, maar hee; fiets zonder optimisme maar eens een berg op.

Vandaag is de dag aangebroken waar iedereen een al een paar dagen zenuwachtig voor is: Fietsdag 1!

Na een heerlijke nacht in de gezamenlijke slaapzaal (op wat gesnurk na), ontwaken we vroeg in de ochtend om ons klaar te maken voor de 70km die ons te wachten staat.

Na een korte warming up, moeten we er echt aan geloven. Nog wat onwennig stappen we op onze fiets, maar na een aantal bochten, hellinkjes en een paar keer verkeerd schakelen begint iedereen zich meer vertrouwd te voelen op de fiets. Dat is ook wel nodig, want al snel moeten we 1 km klimmen op een helling van 10%! Dat valt toch best zwaar, ondanks alle spinlessen en trainingen van de afgelopen maanden. In de volle zon trotseren we de helling en met een hoop gehijg en gepuf lukt het iedereen! Wat zijn we trots! De gedachte dat we de komende dagen nog een aantal van dit soort beklimmingen moeten doen, maar dan meerdere kilometers lang, maakt ons wel een beetje nerveus.

Na een korte snackpauze gaan we langs de rijstvelden fietsen. Het uitzicht is heel mooi en bijzonder. Continue denk ik: dit maak je echt nooit meer mee. We beginnen met een soort van intervaltraining waarbij we meerdere kleine heuveltjes op- en afgaan. Dit gaat al een stuk gemakkelijker dan de 10% beklimming.

De dag lijkt voorbij te vliegen, voordat we het weten is het alweer lunch pauze. We zijn blijkbaar een snelle groep, want om 11 uur arriveren we al op de lunchbestemming. Na een uitgebreide shared dining lunch vervolgen we de route. We gaan nu dwars door de rijstvelden fietsen op een smal zandpad met keien en obstakels. Zo lopen we over een smalle brug met de fiets. Niet naar beneden kijken is de beste tip. De eerste lekke band is inmiddels alweer geplakt en iedereen begint steeds meer te genieten van het prachtige uitzicht en de heerlijke zonnige dag.

Op de terugweg fietsen we langs een aantal dorpjes waar we vriendelijk worden begroet door de lokale bevolking. Daarnaast spotten we meer dan genoeg wildlife: van puppy’s tot geiten, koeien en kippen. Die kippen worden overigens meerdere keren bijna aangereden met de fiets. Nog een extra obstakel waar rekening mee gehouden moet worden…

Om 4 uur ’s middags zijn we alweer terug in de homestay in Lai Chau. Ontzettend blij zijn we dat we de eerste fietsdag zonder kleerscheuren hebben overleefd en de vermoeidheid valt wel mee. Maar fietsdag 1 is nog maar de ‘warming up’. De komende dagen zullen een stuk zwaarder zijn waarbij flinke hoogtemeters gemaakt zullen worden.
Vanavond nog een kookles op de planning en daarna maar weer vroeg het bed in, want stiekem ben ik nu alweer een beetje zenuwachtig voor fietsdag 2: Dan begint het échte werk.

Bezoek aan Plan Vietnam en een middelbare school in Hanoi

De directeur en drie medewerkers van Plan Vietnam verwelkomen ons hartelijk met vers fruit, cake en yoghurtdrank. Ze hebben de ambitie om 2 miljoen kinderen binnen 5 jaar te bereiken. Ze richten zich heel concreet op de veiligheid in de stad, opvoeding van hele jonge kinderen tot 3 jaar en de scholen.
Op de school die we bezoeken, zijn twee kinderen geselecteerd als ‘leading champions’ om thema’s als ‘girls first’ te promoten. Dit doen ze vrijwillig en ze zijn er trots op.
De schoolprojecten zijn vooral gericht op de bewustwording van de verschillen tussen man en vrouw, en de kansen op de arbeidsmarkt te vergroten door gerichte vakopleidingen, zoals kapper en automonteur.

Leuk om te zien is dat scholieren tussen 15 en 17 jaar, één keer in de week kennis en ervaring uitwisselen. Spelletjes waarbij ze elkaar moeten insluiten, leiden tot heftig duwen en trekken.
De internationale vrouwendag is aanleiding voor een opdracht: laat zien wat er volgens jou moet veranderen. Een groepje heeft twee scenario’s uitgewerkt in een tekening. Ze beelden dit ook letterlijk uit, tot hilariteit van de groep.

Het eerste scenario gaat over het traditionele huwelijk, waarbij de man de vrouw ten huwelijk vraagt, op zijn knieën gaat en een ring om haar vinger schuift.
Bij het tweede scenario doet de vrouw een aanzoek aan de man en biedt ze hem een cadeau aan. Er wordt gelachen, omdat het meisje “Honey” zegt tegen de jongen die ze vraagt. Als de vrouw actiever is, dan is het huwelijk romantischer. Dat is het idee hierachter.

Dag 2: We hebben elkaar

Eindelijk! We gaan vertrekken naar Vietnam om te fietsen voor PLAN. We verzamelen op Schiphol en stappen op de eerste vlucht naar Istanbul. Daar vertrekt onze vlucht naar Hanoi. Niet alles ging in een keer mee: telefoon, jas en vest zijn onderweg een eigen leven gaan leiden. Na wat oponthoud bij het visum-bureau worden we opgehaald door onze gids Thing.
En zijn we dan toch echt in Hanoi. Wat een drukke stad! Van de 7 miljoen inwoners hebben er 6 miljoen een scooter. Hier wordt de groep aangevuld met de dames die iets eerder zijn aangekomen. Na een douche in dit heerlijke hotel gaan we naar restaurant ‘La lua wild rice’ voor een welkomstdiner.
Het diner bestaat uit een kippensoepje, spring rolls, kip, vis en vlees op schalen met rijst en vers fruit toe. We besluiten niet met de bus terug te gaan, maar naar het hotel te lopen. Bij alle eettentjes zoeken we een pinautomaat. Nu de ‘buit’ binnen is gaan we in het ‘backpack district’ op een terrasje iets drinken. Heerlijk!! Wat zullen we slapen….

Door: Arnold Bakker

Dag 1: Dag van vertrek!

Daar staan we dan! Na 5 maanden zwoegen tijdens zware trainingen en fondsenwerven om het bedrag bij elkaar te krijgen.

Tijd om te vertrekken en om de uitdaging aan te gaan!

We verzamelen om half 4 bij vertrekhal 3 en zijn klaar om in te checken.

Iedereen is blij om elkaar weer te zien en we kunnen niet wachten om te gaan.

We hebben een uur vertraging bij vertrek, maar dat vind ik niet zo erg. Het scheelt wachttijd bij de tussenstop in Istanbul.

In het vliegtuig kijk ik een paar films.

Als we aankomen in Istanbul moeten we 3 uur wachten. Dan maar ff shoppen en wat drinken met z’n allen. En voor je het weet kunnen we inchecken op weg naar Vietnam. Deze vlucht vertrekt wel op tijd en we gaan een vliegreis van 8 uur tegemoet.

Na een film en een maaltijd probeer ik wat te slapen. Maar dat gaat helaas niet zo goed, dommel ik net weg en dan schrik ik elke keer wakker van verschillende dingen, maar uiteindelijk slaap ik best redelijk.

Anderhalf uur voor de landing krijgen we nog een maaltijd en dan zijn we in Vietnam en kan het avontuur beginnen.