Volg de Cycle for Plan in Nicaragua (groep 1)

  • 3 november 2017

32 bikkels zijn de uitdaging aangegaan om ruim 550 km te fietsen door de prachtige natuur en kleurrijke dorpen van Nicaragua. De fietsers hebben gezamenlijk een ongelooflijke bedrag van ruim € 124.000 opgehaald en de teller loopt nog steeds door! Het harde werken en hun fantastische inzet in de strijd tegen kindhuwelijken wordt beloond met de ontmoetingen die ze zullen aangaan. Met de lokale bevolking, de mensen en vrijwilligers van Plan Nicaragua en natuurlijk de jongens en vooral meisjes waar ze dit allemaal voor doen.

Wil jij hun onvergetelijke ervaringen en avonturen volgen?

Check dagelijkse deze pagina, waar wij de blogs van de fietsers, jaloersmakende foto’s en natuurlijk ook onze spannende video teasers plaatsen.

Wil je meer weten over Cycle for Plan of misschien zelf wel een keertje mee?
Lees hier meer over de verschillende smaken die we aanbieden.

Cycle for Plan heeft ook een Facebook pagina.
Like de pagina en mis niks meer!

Door: Saskia Luijer

Dag 10: Quotes

Wat is Cycle for Plan Nicaragua? De deelnemers vertellen dit in een persoonlijke quote.

cycle for plan nicaragua groepsfotoRuud: “Weinig slaap, hard werken en veel zweten. Na een lange voorbereiding beloond met schitterende vergezichten en veel emoties. Onverharde wegen, maar elke keer weer een hoogtepunt. Unforgettable ❤”

Robert: “Het grootste en mooiste avontuur van mijn leven.”

Meike: “Heel erg afzien en heel erg genieten tegelijkertijd. Een hele bijzondere ervaring”.

Jorick: “Een grensverleggend fietsavontuur dat jonge kinderen een betere toekomst biedt. Pijn in de bibs momenten maar een geweldige uitdaging voor anderen en jezelf.”

Kelly: “Samen maken we de wereld een stukje mooier.”

Martine: “Een avontuurlijke reis met persoonlijke overwinningen en waardevolle herinneringen.”

Lisette: “Life changing. Dan denk je dat je uit je comfortzone bent, zit je er toch opeens weer in.”

Lida: “Een unieke fysieke uitdaging; een prachtig avontuur in een fantastisch mooi land.”

Otto: “Vakantie met een verhaal.”

Femke: “Dit liedje: zo gaat hij goed, zo gaat hij beter, alweer een kilometer van mijn banden afgevreten, laat Arjen ‘t maar niet weten, want dan krijg ik niet te eten.”

Karin: “Een groot avontuur. Uit mijn comfortzone en toch enorm genoten van een bijzondere reis.”

Gertie: Fietsend de top bereiken en dan boven jezelf uitstijgen! De drempel op persoonlijk vlak overwinnen door los te laten en je over te geven aan een ander, door vertrouwen te hebben in de groep.”

Manon: “Presteren boven je eigen kunnen en daarnaast bijdragen aan een mooiere wereld.”

Melanie: “Als je denkt dat je niet meer kunt, dan ben je op de helft van je kunnen.”

Kris: “Door af te zien je grenzen verleggen en met de groep te komen tot een geweldig resultaat in vele opzichten.”

Rianne: “Levensveranderend. Ik ben nu niet meer dezelfde als wie ik hiervoor was. De combinatie van fysieke uitdaging en echt kunnen bijdragen aan een betere wereld is uniek.”

Saskia: “Mijn meest uitdagende fietstocht ooit, in een prachtig land waar Plan veel mooie dingen doet. #miplandevida”

Meike (arts): “Helpen meedragen aan een hoger doel en een zeer open en gedreven groep mensen ontmoeten.”

Maarten (cameraploeg): “Een mooie manier om een steentje bij te dragen aan onze samenleving.”

Roderik (cameraploeg): “Een samenkomst van mensen met een mooi doel die zichzelf tot het uiterste pushen en zelfs verder. Een groep die grenzen verlegt zodat er harmonieuze samensmelting ontstaat. Vol emotie, met een lach en een traan, waardoor de ander een steuntje in de rug krijgt.”

Daniel (Mata Palca): “It is hard, but it’s worthy. Because the activity is so important for the community in Nicaragua in different ways.”

Arjen (Mata Palca): Een fenomenale reis door een super groep van super veelzijdige toffe mensen.”

Jurrian (For all reasons): “Het begin van nog veel mooie nieuwe reizen.”

Nedra (Plan Nederland): “Het bewijs dat werken ontzettend leuk kan zijn.”

Freddy (Plan Nicaragua): “I think you all and myself have had an experience for a lifetime. Thank you for being ambassadors for Plan”.

Door: Kelly Flow

Dag 8: E n e r g i e

Met een Smirnoff ice en een oreo koekje (lol voor de insiders) schrijf ik achterin onze bus richting León, deze blog. Leon betekent leeuw en als dappere, moedige leeuwen zullen wij vanavond onze entree maken in deze stad. Vanavond ónze stad van de overwinning.

Overwinning, zowel fysiek als mentaal, niet alleen voor mij, maar voor ons allen.

cycle for plan nicaragua beOngelofelijk, wat een fenomenale week. Haast onbeschrijfelijk. Een week die we evenzo fenomenaal mochten eindigen vandaag met een bezoek aan het Plan project Mi plan de vida in de community Peurto Morazan en de kennismaking met onze sponsorkinderen in Silvio Castro. Laat ik starten met het project waar zes tieners ons vertelden welk verschil ‘Mi plan de vida’ voor hen maakt. Heel indrukwekkend om de woorden van deze tieners in onze harten te mogen voelen. Een van de 15 jarige meisjes was zo overweldigd over haar positieve persoonlijke ontwikkeling dankzij het project dat haar tranen als een accelerator werkte voor de tranen van een groot aantal van ons. We worden zo geraakt, dit is waar we deze helse fietstocht voor zijn aangegaan. Dit is het verschil dat we voor ogen zien. Dit is het verschil waar wij samen met jullie geld voor hebben ingezameld. Deze tieners voelen zelfvertrouwen, hebben toekomstplannen en hebben vertrouwen dat ze hun toekomstplannen kunnen en zullen realiseren. Een geheel andere toekomst dan het volgen van de voetsporen van hun ouders.

Een mooi bruggetje naar voetbal. Want, tevens hebben we kennis mogen maken met het project La league. Een project dat tienermeisjes krachtiger maakt, zelfvertrouwen geeft en het in beweging zijn biedt hen tevens de nodige afleiding waar en wanneer nodig. Meisjes die een passie voelen, willen deze graag delen met anderen, of course. Daar staan we dan met 7 van ons tegen 7 tiener voetbalmeisjes gekleed in oranje op het geasfalteerde voetbalveld. De passie, inzet en plezier straalt van deze meiden af. Héérlijk! Wat genieten we van deze vrolijke interactie. Enne euhhh ja, ook bij ons kwam het kind naar boven :-). Een fanatiek potje volgt met juichende Nicaraguaanse winnaars. Ook al verliezen we dit potje, als winnaars met brede glimlachen zitten we op onze mountainbikes op weg naar onze lunchgelegenheid om van daaruit onze sponsorkinderen te bezoeken.

Tijdens de lunch kijk ik om mij heen en zie vermoeidheid, blijdschap, opluchting en energie. Ja, dat is ook wat ik de afgelopen week in deze groep mooie mensen heb mogen voelen en ervaren:
E n e r g i e.
Deze Powergroep met hetzelfde doel en dezelfde missie bracht vanaf dag één verbinding, die langzamerhand overging in eenheid. Ik geniet van de verrukkelijke vismaaltijd en weet dat ik deze eenheid voor altijd in mijn hart zal meedragen. De diversiteit en prachtige eenheid met dezelfde missie, namelijk de wereld een stukje mooier maken.

Deze groep verdient een flinke kers op de taart. En dat is de kennismaking met onze sponsorkinderen. Hup nog één keer op de billenkiller en de allerlaatste route over rotsformaties volgt. Ik bedenk mij dat dit het dagelijkse leven reflecteert: zonder wrijving geen glans.

cycle for plan nicaragua be

Een juichende community ontvangt ons met slingers en ballonnen. We zien een aantal kinderen staan met naambordjes. Onder hun namen zie ik ook namen van mijn mede kanjers staan. Het zijn onze sponsorkinderen. Tijdens het schrijven van dit stukje dien ik deze ervaring nog te verwerken en kan slechts delen dat ik het zo luchtig mogelijk heb gehouden met mijn sponsorkind, haar zus en moeder. Een alleenstaande moeder van zes kinderen die werkt op de suikervelden. Als alleenstaande moeders hebben we een connectie en kletsen we er als ‘powervrouwen’ op los. De verschillen in voorzieningen die we bespreken doen haar enorm verbazen. Een van haar oudere dochters is ook aanwezig, een 15 jarig meisje dat niets anders wil dan selfies met mij maken. Ja selfies, want, dit zijn gewone tienermeisjes, zoals bij ons thuis. Meisjes die dezelfde wensen hebben als de meisjes bij ons thuis. En hoe mooi dat dit leuke enthousiaste vrolijke meisje deelneemt aan tevens een Plan project Mi plan de vida ‘niet zwanger worden onder de 20 jaar’. Zij krijgt nu dezelfde toekomstmogelijkheid aangeboden als tienermeisjes bij ons thuis.
Ze vertelt dat ze wil gaan studeren en is overtuigd dat deze wens dankzij het volgen van het project realiseerbaar wordt. Ook vertelt ze vol trots dat ze absoluut voor zichzelf zal kiezen. Haar moeder juicht dit alles vanuit haar hart toe. Mijn sponsorkind is 7 jaar. Ik vertel haar goed naar haar moeder en zus te kijken en altijd haar eigen hart lied te zingen.

En vanavond…. zingen wij luid ‘We are the Champions’

Dankjulliewel lieve volgers, donateurs en sponsors, met elkaar maken wij verschil! Blijf ons volgen, want ik ben ervan overtuigd dat we allen doorgaan met het leveren van betekenis.

Warme groet, Kelly

Door: Gertie Wientjens

Dag 8: Ups and downs

Vandaag staat ons een lange tocht te wachten. Gisteravond is besloten dat we in ieder geval fietsen totdat het donker is, want waarschijnlijk gaat het niet lukken om de geplande kilometers te maken.

cycle for plan nicaragua fietsenNa het prima verzorgde ontbijt worden we eerst met een ‘schoolbus’ naar de startplek gebracht. Het voelt een beetje als een schoolreisje, vooral na de relaxte dag van gisteren. Maar natuurlijk moeten we wel weer op de fiets. We starten met een flinke onverharde afdaling. Dat is best heftig en ook vermoeiend, doordat je bijna constant moet remmen en heel erg goed moet oppassen voor grote keien. Bij deze afdaling zijn er verschillende valpartijen, maar gelukkig geen ernstig letsel. Iedereen kan weer opgelapt worden en verder fietsen.

Na deze heftige afdaling beginnen we aan een korte klim. Ondanks dat we al heel wat kilometers en klimmetjes in de benen hebben, is het toch pittig. Daarna wordt de route vlakker, maar nog steeds onverhard.

De lunch nuttigen we bij mensen in de tuin, die voor ons stoelen uit de kerk hebben gehaald, zodat we allemaal kunnen zitten. Zoveel gastvrijheid, kei lief! De lunch is weer erg lekker en goed verzorgd; boterhammen met tonijnsalade, komkommer, tomaat, kaas en ham.

Na deze fijne onderbreking moeten we weer verder over de onverharde weg, wat we steeds meer beginnen te voelen in onze billen, benen en armen. Soms voel je je een levende drilpudding. Gelukkig pakken we wel een lekker ritme en de snelheid is best hoog. Wat kan een koel flesje frisdank lekker smaken na zo’n eind over de onverharde weg! We zien er allemaal lekker stoffig uit door het stuiven van het zand.

cycle for plan nicaragua fietsen

Het laatste stuk is over de verharde weg en we zijn vastbesloten om de 100 kilometer te gaan halen. Het tempo ligt bij iedereen behoorlijk hoog en het lijkt net een peloton wielrenners dat voorbij komt rijden met een prachtig uitzicht op de vulkaan. Iedereen is super blij dat we deze mijlpaal vandaag toch gehaald hebben. We hebben het gevoel dat het zwaarste er nu toch echt op zit (ondanks dat ons morgen nog een tochtje van 60 kilometer te wachten staat).

De rest van de tocht naar het hotel wordt met de bus en jeeps afgelegd. Het hotel waar we nu in zitten is een mooi hotel en we hebben weer warme douches. Dat is voor iedereen weer heerlijk na een aantal dagen met lauwe of koude douches.

Te voet gaan we naar een restaurant waar we lekker eten en de briefing voor morgen krijgen. Dan staat ons een leuke dag te wachten met het bezoeken van een aantal communities en onze sponsorkinderen. En natuurlijk de laatste fietskilometers…

Door: Martine Dooge-Bens en Karin Roosendaal

Dag 7: Projectdag en de Canyon

cycle for plan nicaragua school somotoVanmorgen zien we, na maanden geld ophalen, waar het voor bestemd is. We gaan eerst naar een school in Somoto. Daar worden we ontvangen door schattige kinderen tussen de 6 en 12 jaar, 3 leraressen en mensen van Plan Nicaragua. Sylvia, de community manager vertelt over wat Plan betekent voor de school. Plan verstrekt schoolspullen, ondersteunt de leraren en helpt ook om de betrokkenheid van ouders bij de kinderen te vergroten. Dulce is een leerlinge van de school en leest ons een stuk voor uit een boek. Ze houdt van lezen en is erg trots om ons te laten horen hoe goed ze dat kan. Daarna is het tijd om de kinderen beter te leren kennen. We hebben Twister meegenomen, bellenblazen en een hoop ballonnen. Erg leuk om even te kunnen spelen met de kinderen. Sommige zijn heel nieuwsgierig en andere weer heel verlegen.

Na uitgezwaaid te zijn door alle kinderen, gaan we door naar een middelbare school. Ook hier worden we heel hartelijk ontvangen door alle leerlingen en leerkrachten. Een aantal leerlingen hebben een toneelstukje opgevoerd om te laten zien hoe tienermeiden NEE moeten zeggen tegen jongens die seksueel contact willen. Ze brengen het vol overgave en krijgen na afloop een groot applaus.

Wat een bijzondere ochtend. Iedereen is erg blij om ons te zien en ze geven aan al maanden uitgekeken te hebben naar onze komst. We voelen ons zeer welkom. Tijdens het fietsen vergeet je af en toe waar we het allemaal voor doen. Maar tijdens deze ochtend wordt dat meer dan duidelijk.

In de middag trekken we onze fietskleren aan en gaan we naar de Canyon van Somoto! 14 km over een verharde weg maakt deze tocht zeer aangenaam.

Aangekomen bij de canyon worden we opgewacht door Edwin, een tourist guide van verschillende tochten door de Canyon. Hij is één van de jongeren die gesteund is door Plan nadat hij zijn bedrijfsplan had ingediend. Wat Plan onder andere heeft geregeld is dat hij life-jackets kreeg om zo personen veilig te kunnen begeleiden tijdens de tours.

cycle for plan nicaragua canyon somotoWe gaan eerst lunchen om met een gevulde maag te starten met de tocht. Eén groep vertrekt voor de lange tocht, de ander groep waar wij aan deelnemen vertrekt voor een kortere tocht. Met onze badkleding en life-jackets aan starten we met 1,5 km lopen over zand, keien en door water. Goed dat we onze mtbschoenen aanhebben! Daarna mogen we een stukje met de boot varen. De caynon wordt steeds smaller en is erg indrukwekkend. Eenmaal uit de boot komt er een mooie en uitdagende klim en daling aan. Hierna zwemmen we verder. Heerlijk en ontspannen om even andere spieren te gebruiken. Het water is lekker van temperatuur en af en toe uitdagend in verband met de stroming. Wat voelen we ons klein tussen de mega rotswanden!

Als we aankomen bij een hoge rotswand zijn we weer samen met de andere groep. Er zijn een paar die een sprong in het diepe durfde te wagen en springen van een klif van 7 meter. Voor ons heel gaaf om naar te kijken ;-) hierna vervolgt de tour weer richting onze fietsen om terug te gaan naar ons hotel.

Wat een indrukwekkende dag met mooie ontmoetingen en de prachtige natuur van Nicaragua!

Door: Manon van Willigen

Dag 6: La Etapa Reina

Vandaag staat de Koninginnenrit op de planning! Een pittige dag met veel klimmen, dalen en offroad. Toch een beetje gespannen gezichten bij het ontbijt, maar we hebben vooral ook veel zin in deze uitdagende dag.

Door Manon van WilligenNa een spannend stukje dalen gaan we vol goede moed een klim van 8 kilometer tegemoet. We slaan ons er dapper doorheen en stoppen uiteindelijk bij een prachtig uitzichtpunt. Hier is het groepsgevoel goed zichtbaar. Emoties laten we gaan en zo nodig geven we elkaar een dikke knuffel. Het is toch fantastisch wat wij hier aan het doen zijn, zo ontzettend trots!

Vervolgens lunchen we lekker aan het water. De home made salad van Arjen is zeker aan te bevelen. We wassen de modder van onze benen, Ruud neemt nog even een duik en we gaan weer op weg. We gaan langzaam klimmen, allemaal offroad. Het is afzien en dat komt vooral omdat we nu de kilometers van de voorgaande dagen in de benen beginnen te voelen en dat naast de zadelpijn.

Ook staat de groep nog een andere uitdaging te wachten. Het water van de rivier is zo hoog dat de weg is ondergelopen. Door de lokale kinderen te volgen en met fiets en al onder het prikkeldraad door te kruipen kunnen we uiteindelijk weer verder.

Door Manon van WilligenOp naar ‘De monsterklim’! Het woord zegt het al. Heel lang, heel stijl en heel zwaar. Gelukkig zijn er een paar toppers die de hele route hebben kunnen fietsen. Helmpje af! Er stond ons ook nog een warme verrassing te wachten. Een community stond ons op te wachten met ballonnen, luid onthaal en ook de pers was present. Heel bijzonder! De kinderen staan klaar met hun fietsjes om met ons samen het laatste stuk naar het hotel te fietsen. Helaas kam het niet doorgaan, omdat het al donker was.

Na aankomst in het hotel wandelen we naar de Nicaraguaanse snackbar. We kunnen hier kiezen uit verschillende lokale gerechten.

We rusten vanavond lekker uit en kijken uit naar morgen. Weer een fietstocht, maar dan een korte rit. Ook gaan we kijken bij de verschillende projecten van Plan en naar de community waar we vanavond even zijn geweest.

Hasta la Proxima!

Door: Meike van Kuik

Dag 5: Pieken en dalen

We begonnen de dag wederom met een lekker ontbijt van rijst en bonen, vers fruit en toast met ei. Een goede bodem om deze derde lange fietsdag te starten, al mochten we vanochtend eerst genieten van een transfer van een uur. In de bus reden we een route die ons langs Matagalpa bracht, de stad waar ik 12 jaar geleden voor het eerst kennis maakte met Nicaragua. Toen al was ik zo onder de indruk van dit land en deze reis word ik elke dag een beetje meer verliefd.

cycle for plan nicaraguaVanaf het punt waar we met de bus worden afgezet beginnen we meteen met een paar kilometer klimmen. Een pittige start voor onze koude stijve benen maar met een prachtige uitzicht op de top als beloning. Terwijl we foto’s maken op een uitkijkpunt begint het te regenen. We laten ons hierdoor niet kennen en nemen de afslag naar een onverharde weg waar we onze echte mountainbike skills testen over alle modder en glibberige stenen. ­Het begint steeds harder te regenen waardoor iedereen doorweekt en koud aankomt bij onze eerste stop: een bezoek aan de koffieplantage van August.

cycle for plan nicaragua

August heeft een eigen plantage waar hij naast koffie ook een hoop groente en fruit verbouwd. Met veel trots en passie vertelt hij over alle stappen die er nodig zijn om de koffie in onze machines te krijgen. Omdat november het oogstseizoen is mogen we meehelpen met het plukken van de bonen. We sluiten het bezoek af met huisgemaakte hapjes en natuurlijk een kop koffie. Nadat iedereen is opgewarmd bij het vuur vertrekken we weer op de onverharde weg.

Een zeer pittige klim wacht op ons waar op één bikkel na, iedereen van de fiets afstapt om verder te lopen. Bovenaan volgt een ontlading van de groep: wat is het toch waanzinnig wat we aan het doen zijn! Elke dag leren we dat we tot meer in staat zijn dan we van tevoren van onszelf hadden verwacht. Dit gevoel wordt nogmaals bevestigd op een lange klim op de verharde weg: fietsen, afstappen, op adem komen en weer doorgaan. Gelukkig volgt na een klim altijd een afdaling. Een goede 10 km tot aan onze lunch mogen we bergaf.

In een park in Jinotega lunchen we en laden we op voor het laatste deel van de dag. Een afwisselende route met kleine klimmetjes, vlakke weg en eindelijk weer de zon. Bij ons hotel aangekomen volgt de keuze om je vast op te frissen en met de bus naar het diner bovenop de berg te gaan of om de weg naar het restaurant op de fiets af te leggen. Met goede moed begin ik aan deze laatste klim. De kick die het geeft om aan een lange zware dag de finish te bereiken is onbeschrijfelijk.

Samengevoegd met de rest van de groep genieten we van een barbecue diner en kijken we terug op deze dag. Het was er één van pieken en dalen. Zowel letterlijk met alle pittige hoogtemeters en snelle afdalingen die we hebben gemaakt, als in onze hoofden. Steeds meer komen we erachter dat het fietsen naast een fysieke uitdaging vooral ook een mentale achtbaan is. Van de enorme euforie wanneer je die ene klim gehaald hebt tot het schelden op jezelf wanneer je halverwege moet afstappen. De hele dag zijn we met onszelf in strijd om te ervaren waar onze grenzen liggen en waar we onszelf nog net een beetje verder kunnen uitdagen. Ik ben benieuwd wat de komende dagen ons gaan brengen.

Door: Femke Visser en Otto Poiesz

Dag 4: Elke afdeling is een cadeautje van de klim

Wat een dag was het vandaag. De prachtige bergen van Nicaragua in, ruim 2000 hoogtemeters en prachtige uitzichten om van te genieten.

Sommige beginnen vanmorgen met een warme duik in één van de thermische baden. De rest slaapt nog wat langer of bereidt zich alvast voor op wat komen gaat. Na een weer typisch

Nicaraguaans ontbijt (met bonen en rijst) doen we de warming-up en gaan we op pad.
In de briefing is verteld dat we s`ochtends een steile klim zouden krijgen en na de lunch een lange (iets minder steile) klim. 50/50 verhard en onverhard. Het eerste stuk is een mooi geasfalteerde weg. Heuveltje op, heuveltje af. Door het heuveltje snel af te knallen lukt het vaak om een flink stuk van de volgende heuvel alvast weer mee te pakken.

cycle for plan nicaragua

Na een korte break, met heerlijke ananas, stappen we weer op de fiets. Dit blijkt een interessant stuk te zijn. De weg gaat voornamelijk naar boven. We moeten ons af en toe even opladen. Dit gebeurt met prachtig uitzicht. Als we boven aankomen, fietsten we een klein stukje berg afwaarts naar het parkje voor een pauze. Vlak voor dit parkje ligt een drempel. Kris is hier hard over gevallen. Met als gevolg een flink gehavend gezicht en hals. Hier heeft hij goede eerste hulp gehad van Meike (de arts die mee is). De drempels hier zijn groot en kunnen soms als een verrassing komen.

Na deze heftige klim mochten wij weer naar beneden. Een mooi onverhard stuk tot de lunch. Het leek wel alsof we te gast waren bij iemand in de woonkamer. Lekker gegeten en weer hele lieve mensen.

Na de lunch stond een pittige afdaling te wachten over onverharde wegen. Ook Kris was hier weer op de fiets gestapt. Tijdens deze afdaling werden soms snelheden gehaald van bijna 50 km/h, tot we bij de rivier aan kwamen. Een rivier betekent vaak, zoals ook deze keer, dat we daarna weer naar boven mochten. Hier begon de klim van de middag. Wat voor vele een zware uurtjes bleken. Zelfs een paar apen kwamen ons aanmoedigen vanaf de zijkant.

Doordat de avond in viel, en dat gaat snel hier, hebben we helaas het hotel net niet gehaald. Vlak nadat een prachtige (dubbele) regenboog aan de horizon verscheen zijn we een paar kilometer voor de finish afgestapt. De duisternis viel.

cycle for plan nicaraguaMaar wat is dit mooi allemaal. We genieten volop! Het is erg bijzonder dat we dit prachtige land verkennen op zo’n fantastische manier. De lokale bevolking staat vaak verbaasd te kijken naar ons konvooi, en moedigen ons dan vaak aan. Ook zien we vaak een lach op hun gezichten verschijnen als we langs fietsen. Geweldig!

Daarnaast worden we top begeleid! Er zijn verschillende voertuigen die met ons mee rijden, met hele lieve mensen daar in. Bij elke stop staat er wel weer iets lekkers klaar.

Door: Robert Calis

Dag 3: Voor alles is een eerste keer…

Vandaag was het dan zo ver, de eerste officiële etappe. Aangezien ik voor Cycle for Plan geen fietser was, betekende dit voor mij de eerste keer voor een heleboel dingen. Zo was het de eerste keer dat ik meer dan 90 km op een dag heb gefietst, het was ook de eerste keer dat ik met mijn fiets op een bootje naar de overkant van de rivier ben getransporteerd en het was de eerste keer dat ik met (voor mijn gevoel) meer dan 80 kilometer per uur de berg af ben gedenderd.

cycle for plan nicaraguaDe etappe bestond eigenlijk uit drie verschillende delen. De ochtend was gek genoeg een combinatie van fietsen en water, iets wat toeristen eigenlijk alleen in de grachten van Amsterdam doen, maar aangezien het tot een paar weken geleden hier regenseizoen was, is dit ook in Nicaragua kennelijk een veelvoorkomende traditie. De hoeveelheid water die er is gevallen heeft er voor gezorgd dat het water in een aantal rivieren die we moesten passeren zo hoog stond dat we niet over de bruggen konden. Dit betekende dat we tot twee keer toe onze fietsen op een bootje, of wat daar voor moest doorgaan, moesten laden en zo naar de overkant van de rivier werden gebracht. Onderweg moesten we ook regelmatig met onze fietsen door flinke waterpoelen trappen om onze weg weer voort te kunnen zetten.

Het tweede deel van de etappe bestond uit een groot stuk over onverharde wegen en als ik zeg onverhard dan bedoel ik eigenlijk gewoon een verzameling platgereden stenen, waar wij onze fietsen overheen moesten zien te stu(ite)ren. Je reed tijdens dit stuk langs flink wat afgelegen dorpjes, door uitgestrekte velden met schitterende vergezichten op de bergen in de verte en je werd af en toe begroet door zeeën van vlinders die in de berm en over de weg zwermden. Na anderhalf uur waren we behoorlijk kapot en besloten we even in de schaduw te rusten en te wachten tot de groep weer bij elkaar was. Hier maakten we kennis met de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Nicaraguaanse bevolking. We stonden nog maar net hijgend in de berm, toen de bewoners van het huis waar we voor stonden naar buiten kwamen met een stapel plastic stoelen zodat we niet op de grond hoefden te zitten, maar dus in luxe zetels weer op adem konden komen. De reacties van de Nicaraguaanse bevolking zijn sowieso hartverwarmend; in alle dorpjes waar we door heen rijden, wordt er uitgebreid gezwaaid en aangemoedigd, vooral de kinderen zijn super enthousiast als ze onze zwart roze brigade voorbij zien komen. Dit geeft telkens weer energie om door te gaan. Het tweede deel eindigde met een uitgebreide lunch in een restaurant/karaoke bar, waar ze de ‘best off van 50 jaar Skyradio’ cd voor de gelegenheid hadden opgezet, waar uitgebreid met “Unbreak my heart” werd meegezongen.

cycle for plan nicaraguaHet laatste deel van deze etappe waren de eerste hoogtemeters die we moesten trotseren. Ik heb geen idee hoeveel meter we precies hebben geklommen, maar voor mijn gevoel waren het er in ieder geval veul! Klimmen op de fiets is een geheel andere discipline dan fietsen over vlakke wegen en ik moet eerlijk zeggen dat ik vrees dat ik gedurende deze trip een haat-liefde verhouding met deze tak van sport ga ontwikkelen. Het is enerzijds ontzettend zwaar, maar het gevoel als je uiteindelijk boven op de top van de klim bent en daar wordt opgewacht met verse ananas en oreo-koekjes, dan ben je de pijn zo weer vergeten. Bovendien zijn de bergen waar we doorheen rijden zo ontzettend mooi groen dat je nauwelijks tijd hebt om te realiseren hoe buiten adem je eigenlijk bent. Nadat we de top van de beklimming hadden bereikt hoefden we daarna nog maar 15 km bergafwaarts, waarbij we letterlijk de Nicaraguaanse zonsondergang tegemoet reden om vervolgens vlak voor het donker bij ons hotel aan te komen.

Inmiddels is het hier 20.30 en hebben we nadat we de dag afsloten met een duik in een van de twee thermale baden die bij het hotel horen net de briefing voor morgen gehad. Vanaf 7.30 uur zitten we dan weer op de fiets voor een etappe met twee beklimmingen daarin. Als deze dag maar half zo leuk is als die van vandaag, dan kan ik nu al niet wachten.

Door: Lyda Lissenburg

Dag 2: Het avontuur gaat beginnen

cycle for plan nicaraguaBikefitting
Vanmorgen begon de dag al vroeg. De meesten van ons waren, door het tijdsverschil met Nederland, al vroeg wakker geworden. Om half zes zaten de eersten al lekker pootje te baden in het zwembad. De temperatuur is in Granada ook ’s nachts nog 22/23 graden, dus van een duik in het zwembad fris je lekker op. Om zeven uur wordt het ontbijt geserveerd en zitten we aan een lange tafel met z’n allen te genieten van broodjes met koffie, vers fruit, roerei en versgebakken broodjes.
Vanaf de ontbijttafel op de patio zien we onze fietsen al staan. Voor iedereen wordt een fiets in de juiste maat rijklaar gemaakt. Wie wil kan eigen pedalen en zadel op de fiets laten zetten. Even een klein proefritje door de straat van het hotel en dan..

cycle for plan nicaraguaPlan Nicaragua
In een zaaltje van het hotel staan prachtig beklede stoelen klaar. We zoeken allemaal een plekje en krijgen allereerst de geschiedenis van ons hotel te horen. Het is op initiatief van twee Nederlandse jongens in 2008 gestart om werkgelegenheid en sociale bijdrage voor de lokale bevolking te leveren. Een team werkt in het hotel zelf zodat geld verdient kan worden en een team gaat naar scholen en buurten gaat om leerkrachten bij te scholen, voorlichting te geven en met ouders te praten over het belang van een opleiding/studie voor kinderen/jongeren.
Daarna nemen de directeur en enkele medewerkers van Plan Nicaragua het woord. Met een PowerPoint presentatie laten zij ons zien wat Plan in Nicaragua doet en hoe belangrijk en noodzakelijk het werk van Plan is. In Nicaragua worden heel veel meisjes voor hun 18e moeder, waardoor zij moeten stoppen met hun opleiding en zo de rest van hun leven niet in staat zijn om financieel onafhankelijk te zijn en in armoede leven. “Mi plan da Vida” geeft voorlichting aan jonge mensen ; seksuele voorlichting maar brengt hen ook de waarde bij van een goede opleiding en gezinsplanning. Indrukwekkend om al deze feiten toch weer eens uit de mond van mensen te horen die er dagelijks mee te maken hebben.
Ondertussen is er een enorme hoeveelheid pers binnengekomen en volgt er een persmoment met de directeur van Plan Nicaragua en enkelen van ons, waarbij vragen van journalisten beantwoord worden en er worden opnames gemaakt door film- en cameraploegen.

cycle for planOp de fiets
Dan doen we de fietsbroeken aan, helmen op en start dan toch eindelijk waarvoor we hier gekomen zijn; het fietsen. Achter de pick-up rijden we door de straten van Granada, met onderweg nog wat fotografen langs de kant van de weg om onze start vast te leggen. In de pick-up zit overigens ook onze eigen filmploeg die de hele week met ons mee reist en alles op beeld vastlegt.
Het is ontzettend warm, het zweet loopt al over onze rug als we Granada uitrijden en over een smalle, onverharde weg in een lange sliert, achter elkaar aan omhoog klimmen. We manoeuvreren onze fietsen langs greppels, over stenen en door kuilen. Een pittig begin van ons avontuur! We krijgen direct een beeld van het Nicaraguaanse landschap; prachtig groen en ruig. Na ruim 10 kilometer komen we aan bij het meer en zijn we alle moeilijke momenten al weer snel vergeten en genieten we van dit prachtige uitzicht. De terugweg is vooral dalen en, hoewel we hier en daar nog wel door mul zand en over onverhard wegdek rijden, zijn er ook een kilometers over glad asfalt waarbij we alleen wel alert moeten blijven op de kuilen in de weg. En ja, er zijn al wel wat kleine valpartijen geweest, maar zonder ernstige gevolgen, alleen wat schaafplekken. Een kort maar pittig fietstochtje als begin.
’s Middags, na de lunch doen we een sight seeing door Granada, bezoeken we de kathedraal en pakken we lekker een terrasje. Nog even bijkomen van de jetlag. Na het eten is iedereen zo moe dat het snel al weer heel stil was in het hotel. De kop is eraf, we zijn begonnen. Vol verwachting kijken we uit naar de 95 kilometer die we morgen gaan fietsen.

Door: Lisette Heijma

Een eerste indruk van Nicaragua

cycle for plan nicaraguaManagua
Bij aankomst op het vliegveld van Managua wordt ik overvallen door taxichauffeurs die een greep maken naar mijn tas om me naar mijn hotel te brengen. Terwijl ik een hardnekkige chauffeur afwimpel, hoor ik mijn naam achter me. Daar staat Benardo met mijn naambordje: een tengere jongen met krullen en een jong, open, vriendelijk gezicht. Mijn reddende engel. Hij neemt me mee naar buiten, de nachtelijke vochtige hitte en de roep van tropische vogels vullen de lucht. In zijn truck gaan we op weg naar het hotel door een donker Managua. Over een paar dagen staat een hele groep op dat vliegveld te wachten om naar het hotel in Granada te gaan. Maar nu is het avontuur voor mij alleen.
Vanuit de lucht zie je het al: Managua is een uitgestrekte stad en het duurt een half uur om bij het hotel te komen. De weg gaat langs de nieuwe laan van Hugo Chavez en de verbeteringen die de vrouw/vicepresident van president Ortega, aan het doorvoeren is in de stad. Bernardo wijst me op de overblijfselen van het oude centrum na de verwoestende aardbeving van 1972, die tot op de dag van vandaag een enorme impact heeft op de stad. Hij toont me de kathedraal, het presidentiële paleis, het theatergebouw. Over de verbeteringen in de stad zegt hij vooral dat hij het idee heeft dat ze weinig structuur hebben: het is allemaal cosmetisch: symptoombestrijding. Hij vertelt wel trots dat het hotel maar een paar straten van het presidentiële paleis ligt.
Het hotel heeft een poort waarachter een tropische tuin ligt. We worden begroet door Tara, de huishond. We zijn meteen vriendjes. Het hotel is mooi, schoon en rustig. Ik heb een ventilator in mijn kamer. De douche heeft maar 1 knop…warm water, en het is al zo warm!

Bernardo en ik drinken nog een biertje en hij vertelt me over de seizoenen hier, de bodem, de infrastructuur, het land en de politieke situatie. Hij vertelt ook over zichzelf. Bernardo is 28 en afgestudeerd ecologisch ingenieur. Hij heeft een tatoeage op zijn arm: een ontwerp dat een vriend ooit tekende en dat hij mooi vond. Hij zou wel graag ooit weer teruggaan naar zijn vak in de ecologie maar voorlopig vergt het hotel van zijn moeder al zijn aandacht.

cycle for plan nicaraguaDe volgende dag maak ik kennis met Andrea, PhD studente in politicologie en docente. Ze ontwikkelt zelf cursusreeksen om aan te bieden in Latijns-Amerika.
Managua heeft een waardeloze reputatie: moord, doodslag, criminaliteit, armoede, de meeste mensen die ik spreek hebben er geen goed woord voor over. Ik vind het dus zeker wel een beetje spannend om hier te verblijven. Gelukkig wil Andrea me wel wat van de stad laten zien. We gaan naar het Malecón, een boulevard aan de kust van meer Xolotlan. Je ziet hier dat er hard wordt gewerkt aan de verbetering van de reputatie van Managua: voetgangerspaadjes slingeren tussen mooi onderhouden bloemenperken. Er is een gedeelte met restaurants en speeltoestellen voor kinderen en een museum over Augusto Sandino, de nationale held. Overal zijn standbeelden van Sandino te zien. Aan het water staat een monument van Simon Bolivár en er is een maquette die laat zien hoe de stad eruitzag voor de aardbeving van 1972, een soort Madurodam. Overal zie je vriendelijke pastelkleuren: roze, geel, blauw. Het is rustig, het is maandag dus iedereen is aan het werk.

Na een goede lunch met vissoep, gaan we naar een bibliotheek verderop in de stad, waar Andrea een professor interviewt. Hij vertelt haar meer over het Nicaragua-kanaal en de wetten eromheen. De verkiezingsbelofte die nooit waarheid werd.
Ik zit in een schommelstoel water te drinken en ik luister naar hun geanimeerde conversatie. De professor, een ex-diplomaat, vertelt vol verve en geeft Andrea een stapel boeken mee voor haar onderzoek. Na afloop koop ik een boek genaamd Un güegüe me contó, over het ontstaan van Nicaragua.

De taxi die we naar huis nemen is op zijn zachtst gezegd een barrel. Door het drukke busverkeer van de avondspits sputteren we naar huis. Er is geen gordel en een waarschuwingslamp gloeit onophoudelijk, de chauffeur belt vrolijk door terwijl hij door het drukke verkeer laveert. We zien een hond die net is bevallen, een huis gebouwd met golfplaten, een werkplaats waar dakmolens worden geproduceerd, opslagplaatsen, mensen die voor hun huis op de stoep zitten, stalletjes met eten, afval, schoolmeisjes in uniform, moeders met baby’s, vaders met baby’s, een stenen huis met een muur eromheen en overal kleur, mensen, auto’s. De honden, die overal zijn, zien er overigens over het algemeen goed doorvoed uit. Een goed teken, denk ik.

Granada
Na een paar dagen ga ik naar het hotel in Granada, waar ik mijn fietsvrienden zal verwelkomen. Er is geen groter verschil dan tussen Granada en Managua. Een gezellig plein vormt het centrum van de stad. De huizen zijn vrolijk geverfd, er lopen paardenkarretjes en overal zijn restaurantjes met prachtige patio’s om in de schaduw van lekkernijen te genieten. Het hotel waar we verblijven investeert zelf zijn winst in duurzame projecten. Het is nu nog stil in het hotel. Ik heb het zwembad voor mezelf, er is niemand bij de hangmat en alles is goed. Nog een paar nachtjes slapen en dan is mijn teammaatje er. Dan is het bedje naast me gevuld.

Manon, Jorick en Ruud zijn inmiddels ook gearriveerd. We eten in de toeristenstraat achter de kerk. Nog een paar uurtjes en dan Robert, Kelly, Melanie, Karin, Martine, Meike, Gertie, Rianne, Saskia, Lyda, Kris, Meike, Femke en Otto komen samen met Nedra en Jurian aan. Laat het maar beginnen!

Door: Melanie Hartog-Mourits

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 
 
 
 

Sorry

De versie van de browser die je gebruikt is verouderd en wordt niet ondersteund.
Upgrade je browser om de website optimaal te gebruiken.