Volg Cycle for Plan Zambia 2016

Wat mij het meest bijblijft van Cycle for Plan Zambia…

Om een impressie te geven van de hoogte- en dieptepunten van Cycle for Plan Zambia 2016 verzamelde Saskia Luijer in deze laatste blog veelzeggende uitspraken van alle deelnemers. Zoveel mooie en waardevolle momenten die we nooit zullen vergeten!

De waanzinnig enthousiaste en energieke groep deelnemers.
Anneke (Plan)

Het zijn zoveel dingen, maar ik denk vooral hoe gelukkig de kinderen kunnen zijn met zo weinig. En daarnaast de spirit van de groep. We trokken ons er echt met elkaar doorheen.
Astrid

Thank you guys, you we’re amazing. So awesome. It was brilliant!
Claire (crew)

Ain’t no mountain high enough.
Daan (filmmaker)

Extreme tegenstrijdigheden. Giga droogte maar bloedmooie natuur. Enorme armoede maar zoveel blije gezichten langs de weg die naar ons zwaaien, ons toejuichen.
Ella

Dat kinderen gratis naar de basisschool kunnen, maar dat ouders voor de middelbare school moeten betalen. En dat elke klas dan duurder wordt. Dat vertelde de moeder van mijn sponsorkind. Heftig vond ik dat.
Els

Dat we een mooi fietsavontuur beleefd hebben door een mooi maar ook een erg arm land. Plus dat het voor mij persoonlijk een sportieve prestatie is geweest.
Erik

De kinderen langs de weg, hoe ontwapenend ze waren als ze de longen uit hun lijf schreeuwden naar ons. En dat dit elke keer op mij hetzelfde effect had. Al hoorde ik het voor de honderdste keer.
Félicienne

You’ve managed, you’ve done it! Continue with the good work and the good hearts that you have.
Greenwell

Dat je op zoveel verschillende vlakken je grenzen moet verleggen.
Iris

Geweldige mensen, prachtig doel, heerlijke reis, uniek resultaat.
Ivo (fotograaf)

De letterlijke en figuurlijke hoogtepunten. Elke dag weer. Amper vijf minuten geleden stond ik voor het eerst oog in oog met een prachtige giraffe. Magisch!
Jantine

Je bent veel sterker dan je denkt.
Jedidja

Dat er geen betere manier is om een land te zien dan op de fiets.
Joyce

Your support is not a drop in the ocean, but it actually changes lives.
Jurian (Plan)

De onbeschrijflijke, intens warm oranje kleur van de aarde.
Karin

Wat hebben wij het ontzettend goed als Nederlanders.
Kim

De grote enge spinnen. Dat was echt scary! En verder het douchen met een emmer.
Lieke

De continue vraag; zit er ORS in het water? Want drink, drink, drink and push, push, push a little harder.
Linda

Dat het een fantastische reis was, waarbij ik het leven van de mensen in Zambia heb gezien, de schoonheid van het land heb ervaren en aan de lijve heb gevoeld hoe het is om hier te zijn.
Lyda

Een grensverleggende ervaring.
Marco

Van het begin tot het eind een onvergetelijke belevenis, met een persoonlijke overwinning, met zon, zweet en een traantje, in een land met een warm onthaal. Waarschijnlijk besef ik me later pas wat mijn bijdrage hieraan was.
Marijke

If you happy and you know it clap your hands.
Maritha

Wat een onwijze boer je wordt van een week op een fiets zitten.
Menno

Dat ik eigenlijk wel makkelijk een bergje kan pakken. Dat had ik niet verwacht van mezelf en daar ben ik best trots op.
Milene

Alles komt goed!
Myrthe

Dat iedereen in de groep elkaar zo support. Dat was fantastisch op te zien. Heel bijzonder.
Nicole (crew)

Overal langs de weg die lachende kinderen, die blij zin om ons voorbij te zien fietsen.
Pascale

Rasing hope.
Reece

Wat een prachtige diverse groep mensen die samen een geweldig resultaat neer hebben gezet. Dat geeft me zoveel energie. Ik ben waanzinnig trots op ze!
Renée (Plan)

Volledig uit de comfortzone op alle gebieden. Slapen in een tent, poepen in een gat in de grond en douchen met een emmer een bidon.
Rinze

De lieve kinderen, de eenvoud waarin mensen leven en dat ze toch zo vrolijk en vriendelijk zijn.
Roy

How are you, how are you, how are you.
Sabine

Het fietsen over stoffige zandpaden, waarbij je vrouwen met een emmer water op hun hoofd ziet lopen, mannen in een ossenkar passeert en ergens in de verte de hoge kinderstemmen hoort roepen.
Saskia

De ontzettende armoede de hier is. Kinderen op blote voeten en met kapotte, vieze kleding.
Sonja

De waanzinnige vergezichten. Dat je helemaal dood bovenop de berg kwam en dan zo’n gave beloning kreeg. En het emo-moment bij de finish op de brug. Ik had het niet verwacht, maar ik werd toch emotioneel toen we daar met z’n allen stonden.
Sophie

Dat het hard werken was, veel uren en dagen achter elkaar, maar ook een van mijn meest bijzondere ervaringen. Ik heb alles meegemaakt door de lens. Zo intensief. Daar kan ik heel erg van genieten.
Tim (filmmaker)

De ervaring van de aankomst van de Tour de France, maar dan in Zambia. Dat gevoel kreeg ik toen we in het dorp bij Plan aankwamen. Met alle enthousiaste kinderen die met ons meerenden.
Trudy

De finish op de brug. Met de nijlpaarden, krokodillen en visarenden in het water. Dat je met zo’n grote groep van totaal verschillende mensen, zo’n mooie prestatie kan neerzetten.
Ursula

Every fucking inch.
Wendy

Geweldig land, prachtige mensen, een enorme uitdaging, afzien, maar toch genoten. Het was bijzonder!
Wilma

Dat ik de schijt krijg op zo’n schijthuis. Dat is voor mij toch echt back to basic.
Yuri

Door: Sabine, Menno en Wendy

The day after

Zittend bij het zwembad is het best lastig om een blog te schrijven. Iedereen is behoorlijk tam na een week fietsen, ook al konden we vanochtend uitslapen tot vijf uur (toch een half uur later dan op de fietsdagen, dus dachten we dat we wel tot middernacht konden opblijven). In dit prachtige safaripark gaat er van alles door ons heen als we even pas op de plaats maken. Iedereen zit hier met gemengde gevoelens; de één voelt alle spieren en gewrichten, de ander wil nog wel een weekje doortrappen.
Van tevoren werd ons verteld dat dit een ‘grensverleggend fietsavontuur met grote impact’ zou worden. We hebben helaas de grens niet kunnen verleggen, want na 600 kilometer waren we nog steeds in Zambia en mochten we niet meer verder vanwege de wilde dieren. Wel zijn er honderden PR’s gesneuveld; van hectoliters water met ORS wegdrinken, energierepen en mango’s tussen je tanden uit peuteren tot koninklijk zwaaien naar kinderen die “how are you” gillen alsof het de meeuwen uit Finding Nemo zijn. Ook waren we de schaamte voorbij met gesprekken over de status van je ontlasting en de expansiedrift van de puisten op je kont.

Niet in die zeembroek

Maar hier zitten we dan, aan een welverdiend Mosi biertje met een chill muziekje op de achtergrond bij het zwembad. Ons uitzicht bestaat uit bavianen, nijlpaarden, giraffen en olifanten. Sommige mensen zitten tijdelijk opgesloten in hun tent omdat er een nijlpaard voor de deur geparkeerd staat. Vanmorgen was het even lastig wakker worden zonder die adrenalinekick van de mountainbike, maar ook wel lekker om je niet in die zeembroek te hoeven hijsen, je billen in te smeren met vaseline en je tas in te pakken in het donker. Sabine en Wendy besloten om mee te gaan met de wandelsafari, in plaats van de auto, omdat ze bang waren dat ze door het gehobbel in slaap zouden vallen. Echter, in slaap vallen is hier geen optie. Er is in South Luanga zoveel moois te zien! Heel onwerkelijk om nu tussen de leeuwen en zebra’s te lopen en te bedenken dat dit wilde dieren zijn. De avondsafari onder de sterrenhemel maakte het avontuur compleet.

De reünie al gepland

Op Schiphol dachten veel van ons nog ‘waar ben ik aan begonnen’ en ‘waarom met deze mensen’, maar nu voelt het bijna als het verbreken van een relatie wanneer we morgen weer allemaal onze eigen weg gaan *Menno pinkt traantje weg*. De afscheidsparty hier komt al twee dagen niet van de grond wegens compleet gebrek aan energie. Maar, afscheid nemen bestaat niet, want de reünie wordt al druk gepland en mensen denken serieus na over Nicaragua 2017! Dank voor ieders support en tot snel thuis!

Liefs,
Sabine, Menno en Wendy

Door: Ursula Hoogendoorn en Iris van de Ree

Welcome home!

WAUW! Dat was hem alweer. Vandaag was de laatste fietsdag en het was er één voor in de boeken. Een dag van extremen. Een extreme afstand (130 km), extreme temperaturen, extreem vroeg uit de veren, extreem snel gefietst, extreem veel lekke banden en extreme ontlading toen we uiteindelijk de finish behaalden op de brug bij de ingang van het South Luangwa National Park. Met daar een enorme groep nijlpaarden, krokodillen en visarenden die ons al opwachtten. Wat een mooie afsluiting van dit fantastische avontuur.

Vertrekken met zonsopgang

Het kon ook eigenlijk niet beter, want het was sowieso een reis van extremen. Maar daar hebben jullie al alles over kunnen lezen in de vorige blogs. Vanmorgen konden we gezien de lange afstand en voorspelde hoge temperatuur een half uurtje eerder beginnen. De wekker ging al om 3.50 uur en om 4.30 uur zaten we, gezellig in het donker, aan het ontbijt. De zoektocht naar de fietsen kon daarna beginnen, want onze inmiddels vertrouwde ijzeren rossen hadden op de trailer gestaan en er moest hier en daar nog een wiel tevoorschijn getoverd worden. Letterlijk met zonsopgang was iedereen klaar voor vertrek en werd de poort van Mama-Rula, onze laatste campsite, geopend.

21 lekke banden

Tot groot ongenoegen van de groep, maar tot onze grote vreugde, begon de rit over dirt road. Eén van de laatste stukjes helaas. De eerste 25 km ging gemakkelijk, eigenlijk té gemakkelijk. Dat gold ook voor de tweede. Afgezien van het feit dat er tegen die tijd al 21 lekke banden gereden waren. Geen idee wat er in dat asfalt zat. Arme Joram, onze bike mechanic, die er uitgerekend vandaag in zijn eentje voor stond omdat we in twee groepen verdeeld waren.

Lunchen met locals

Op ongeveer 65 kilometer haalden we de tweede groep in die halverwege de route waren afgezet. Dit was een optie voor de deelnemers die het niet zagen zitten om 130 kilometer te fietsen in 40 graden, zodat we toch met zijn allen over de finish konden rijden. We vlogen met zijn allen over het asfalt, totdat we zo’n 12 kilometer voor het einde met zijn allen verzamelden voor onze laatste lunch on the road, vlak voor een schooltje in Mfuwe. Dit was onze laatste ontmoeting met de ‘echte’ lokale bevolking en daarom erg bijzonder.

Olifantenpoten

We kregen nog de laatste aanwijzingen over aandachtspunten in dit gebied; we kwamen nu namelijk dan toch echt in het wildlife gebied terecht. Eindelijk! We groepeerden opnieuw zodat we een lange stoet konden maken en gingen twee aan twee rijden. Halverwege de laatste kilometers kwamen we al enorme afdrukken van olifantenpoten tegen, spannend! Nog een klein stukje dirt road (yes!) en naarmate de laatste kilometers onder ons weg zoefden, steeg de spanning en energie merkbaar in de groep.

Kippenvel bij de finish

En daar was dan dat moment, het moment waar we al de hele week naar uitkeken en van gedroomd hebben…de finish! Op de brug werd er gegild, gejuicht, geknuffeld, gehuild en champagne open getrokken. Het was echt een emotioneel kippenvelmoment! In het water lag een grote groep nijlpaarden en dat voelde als een warm welkom, de eerste wilde dieren konden we gelijk spotten dus! Nadat iedereen een klein beetje rustiger was geworden hebben we onze fiets weer gepakt en de laatste kilometer naar ons verblijf gefietst. En wat voor een! De meest fantastische plek die je kunt bedenken; de olifanten lopen hier met hun jongen gewoon door het kamp, de aapjes springen om je heen en we hebben een uitzicht dat niet te omschrijven valt.
We hebben tijdens deze reis erg vaak van de bevolking en in de verblijven gehoord: “Welcome home” of “You’re home now”. Maar de finish vandaag en de prachtige plek waar we nu verblijven…dat voelt pas echt als thuiskomen!

Met kippenvel aan de start

De ochtend van fietsdag 6 begint met een frisse, stevige bries. Het restje van de storm die sommige fietsers ‘s nachts uit hun – toch al schaarse – slaap hield in de Pangani lodge. Met kippenvel (dit keer niet het symptoom van uitdroging) staat een grote groep fietsers te trappelen tot ze mogen beginnen aan de eerste etappe van 30 kilometer dirt road. Na de snikhete ‘asfaltdag’ van gisteren is dit een welkome afwisseling. Om half 6 in de ochtend zijn ook de dorpelingen al wakker. Stoere jongens in zwart schooluniformen met witte kragen gaan met ons op de foto, iedereen groet ons lachend. Een start van de dag als alle anderen.

Geluksgevoel

Na een kort stuk over de weg rijden we het dorp Tepaka uit en slaan we af naar het ons al zo bekende rode dirt. Het off road stuk is vandaag uitdagend en voelt als een hoogtepunt voor de off road liefhebbers; wat een mooi parcours, heerlijke frisse wind en adembenemend uitzicht. Zeker als we licht afdalen en snelheid kunnen maken en het ook nog lukt terug te zwaaien naar de locals maakt dat onoverwinnelijke geluksgevoel zich van ons meester. Deze rush is puur genieten!

Dirt road duivels

Bij de eerste stop is het meteen duidelijk welke fietsers de echte dirt road duivels zijn en wie moeite heeft met het hobbelige en soms rulle zand waardoor je meteen bijna stil komt te staan en je flink moet corrigeren wil je niet omvallen. One down; Els is over haar stuur heen geslingerd en komt met een geschaafde knie over de finish. Onderkoeld laat ze zich behandelen door verpleegster Nicole. Dit hoort er ook bij; Cycle for Plan fietsers laten zich niet uit het veld slaan.

Jonge moeder

We vervolgen de route en stoppen na een uurtje bij een weidse vlakte waar parelhoenen achterna gezeten worden door onze cameraploeg; ook zij moeten af en toe wat energie kwijt. De rest grijpt meteen naar de fles. Even verderop staat een groepje mensen bijeen rondom een vuur waar kool gekookt wordt in een gigantische pan. Hier mag het plaatselijke voetbalteam zich later aan tegoed doen. Bij het vuur staan wat mannen en ook een meisje. We maken een praatje met haar en ze spreekt een aardig woordje Engels. Ze is 18 jaar en draagt een baby met een bol toetje en mutsje op haar arm. Ze vraagt waar we naar toe gaan en wat we hier doen. We leggen uit dat we fietsen voor Plan Zambia dat zich inzet voor het terugdringen van het aantal kindhuwelijken hier in de regio. “Oh, that is good”, zegt ze en ze glimlacht. Ze vertelt dat ze weer terug naar school gaat binnenkort. We delen een stukje appel met de baby en we worden weer naar de fietsen geroepen. Tijd om richting de dorpen te gaan om onze sponsorkinderen te ontmoeten.

Fiets als ijsbreker

Een man met keurig gestreken broek en overhemd is ons alvast tegemoet komen fietsen uit het volgende dorp; de mannen fietsen hier op ijzersterke fietsen. Zonder versnellingen, met terugtraprem en zonder vering, dat wel. De afgelopen dagen zijn we regelmatig door ze ingehaald, deels omdat ze stoer willen doen, deels omdat die dingen waarschijnlijk gewoon heel goed in elkaar zitten, hoe gammel ze soms ook ogen. Ik (Jantine) vraag of hij wil ruilen. Hij is trots op zijn fiets, dus ik moet wat aandringen, maar uiteindelijk stemt hij toe en zit die sjieke meneer op een MTB en trap ik het Zambiaanse monster op z’n staart. We fietsen naast elkaar en kletsen makkelijk in het Engels. Hij vertelt de vertegenwoordiger te zijn van de plaatselijke community en als paralegal alles af te weten van kinderrechten. Ondertussen zwaait hij terug naar de joelende mensen aan de kant die hij stuk voor stuk lijkt te kennen. De fiets kost 2560 Kwacha (ongeveer 250 Amerikaanse Dollars) en gaat wel vijf jaar mee, zegt hij trots. Een gesprek op de fiets gaat soepeltjes; een mooie ijsbreker blijkt onze fiets keer op keer te zijn. Echt zonder uitzondering reageren de voorbijgangers enthousiast. Als ik een stel vrolijk geklede en gemutste vrouwen zie, durf ik ze zelfs toe te joelen wat ze beantwoorden met nog veel meer gejoel. Een vrouw op de fiets vinden ze echt te gek.

Sponsorkinderen

Na ongeveer een kwartier fietsen komen we aan bij een dorpje. Vrolijke schoolkinderen rennen ons enthousiast tegemoet. Ze lopen als de ratjes uit de rattenvanger van Hamelen achter ons aan. We hebben voordat we in het dorpje aankomen onze Hollandse witte sexy benen bedekt met rokken, shawls en zelfs met een tot rok omgetoverd Cycle for Plan T-shirt. Honderden kinderen hebben zich verzameld onder een grote boom en ook de Chief is er om zijn steun en trots te laten zien. De sponsorkinderen – iedereen heeft een eigen sponsorkind toegewezen gekregen door Plan – zitten met hun begeleiders op een blauw zeil onder een andere boom. We vormen samen een soort plein waar van alles te zien en te horen valt.
Na een welkom door Plan Zambia, spreekt de chief zijn onderdanen op een charismatische en autoritaire manier toe. Daarna mogen we raden wie ons sponsorkind is, maar als iedereen daardoor onrustig begint te wiebelen noemt de mevrouw van Plan toch de namen van de kinderen en de sponsorouders op. Eén voor één mogen we naar voren komen en elkaar de hand schudden. Beiden vinden het vreemd en onwennig, maar dat geeft niet.

2 uur naar school lopen

Jantine haar kindje heet Regina en die van Sonja ook! We zoeken een plekje op om elkaar een beetje te leren kennen onder begeleiding van een tolk, die trouwens ook gebrekkig Engels spreekt. Beide meisjes zijn erg verlegen. Jantine’s Regina vertelt dat ze elke dag om zes uur op staat, waarna ze het huis schoonmaakt en daarna twee uur naar school loopt. Op zaterdag helpt ze in de moestuin waar kool en andere groenten worden verbouwd en ‘s middags is ze vrij om te spelen. Zondag is voor kerkbezoek. Sonja’s Regina heeft een beste vriendin met wie zij haar moeder helpt met eten koken. Dat vindt ze leuk. Thuis houden ze geiten, koeien en kippen. Toverstiften, glow-in-the-dark stickers en een kleurboek worden uitgewisseld voor een bak gepelde pinda’s en een zak mango’s. Het is onwennig en we gaan snel weer kijken naar het programma op het plein, maar niet voordat wij een bezoek hebben gebracht aan de school waar de Child Protectors van Plan Zambia vertellen over hun werk. In elke community is een soort aanspreekpunt die voorlichting geeft en helpt kindhuwelijken en misbruik te voorkomen. De school zelf, met de leerkrachten voorop, speelt daar ook een belangrijke rol in.

Investeren in elkaar

Na het schoolbezoek demonstreert een groep jongeren op het plein hoe microkredieten worden opgebouwd. Samen nemen zij deel aan VSLA (Village Savings and Loans) en dragen zij een deel van hun inkomen af dat zij gebruiken om te investeren in elkaar, bijvoorbeeld als iemand iets nodig heeft zoals een naaimachine om kleren te maken en te verkopen. Een soort mini-bank dus die werkt op basis van vertrouwen. Zij beslissen gezamenlijk over hun investeringen.
Rollenspel tegen tienerzwangerschappen
Daarna wordt een rollenspel opgevoerd in dialect waarbij een schoolmeisje, twee mannen en een arts de afspiegeling zijn van de praktijken waardoor tienerzwangerschappen kunnen ontstaan en welke invloed dit heeft op een meisje. De man wordt bestraft als een duidelijk teken dat dit niet getolereerd mag worden. Humor in het spel houdt het luchtig voor de kinderen, want er mag ook gelachen worden.

Heftige toegift

De dorpsgek verstoort het programma keer op keer tot het programma wordt afgesloten door meisjes die heupwiegend hun danskunsten vertonen. Als heftige toegift wordt het terug deinzende publiek getrakteerd op driftig dansende en heftig uitgedoste geesten die het stof letterlijk doen opwaaien! Een angstaanjagend schouwspel.

Zinderend Zambiaans avontuur

Het zit erop voor vandaag; hongerig stappen we weer op de fiets voor de laatste kilometers van vandaag. In de bus valt bijna iedereen na een bonenhapje in slaap of praat na over de bijzondere ontmoetingen. We komen tegen het einde van de middag aan in Chipata bij het tentenkamp waar een koude douche en de Mosi-biertjes op ons wachten. Op naar de laatste fietsdag van dit zinderende Zambiaanse avontuur.

Een reis van extremen

Fietsdag 5 en dus mijn beurt om te bloggen! Ik zal jullie proberen mee te nemen in een greep uit alles wat wij hier elke dag meemaken onderweg. Na een hete nacht in de lodge gisteren keken veel mensen, waaronder ik, toch stiekem wel weer uit naar een nacht in de tent. Een stortbui (een klein buitje voor Zambiaanse begrippen) had voor flink wat verkoeling gezorgd, dus dat beloofde een goede nacht! Het blijkt maar weer dat dit een reis van extremen is, want het was nu gewoon koud in de tent. Na het opstaan bleek dat ik niet de enige was die het koud had gehad, iedereen had het erover en sommigen hadden er amper door kunnen slapen. Met een afstand van 89 kilometer voor de boeg gaf dat bij een aantal wel wat zorgen.

Pijn in de zitbotjes

We fietsten de camping af en het eerste wat we zagen was de zon die doorbrak. Nog niet eerder was die er al zo vroeg bij en dat leverde wel hele mooie plaatjes op. Maar dat betekende ook dat het warm zou worden en dat werd het ook: gemiddeld was het 37 graden! Bij de eerste stop had iedereen het over de pijn in de zitbotjes, die dirt road van gisteren had dus toch wel wat schade aangericht. Toch liet niemand zich daardoor uit het veld slaan, het hoort er allemaal bij en dan gaan we ook daar maar van proberen te genieten (oké, vooral van het idee dat het ook weer een keer over gaat dan).

Als een speer

Ondanks harde tegenwind fietste iedereen goed door, we gingen dan ook als een speer! Hoe kan het ook anders als je overal waar je komt zo onwijs veel wordt aangemoedigd door alle kindjes die in de dorpjes langs de weg wonen. De ‘how are you’s’, die minstens tien keer achter elkaar geroepen worden door de kindjes die vanuit hun hutjes naar ons toe komen rennen, zijn elke dag weer ontelbaar. Hun enthousiasme geeft een geweldige kick en gelijk weer het besef waar we het allemaal voor doen: díe kinderen een betere toekomst geven.

Roadblock

We waren bij de briefing gewaarschuwd voor wegopbrekingen en vlak voordat we op de helft waren dook er een roadblock op. We bleken er vrij gemakkelijk omheen te kunnen (wij wel, de auto’s moesten over de zandweg ernaast) en toen bleek de volgende 10 kilometer asfalt afgezet te zijn zonder dat er ook maar iets aan gewerkt werd: typisch Afrikaans volgens onze gidsen. Voor ons was dit super fijn, we hadden de hele weg voor onszelf en hoefden niet uit te kijken voor voorbij razende auto’s en trucks. We knalden door met z’n allen en voor je het wist waren we al weer ruim over de helft: tijd voor een stop!

Een fietsende Zambiaan

Volledig opgeladen konden we weer door voor de laatste 40 kilometer. Zelf fietste ik mee in de kopgroep. Met z’n achten vormden we een treintje en als een waar peloton wisselden we elkaar in koppels af om de tegenwind voor de rest op te vangen. Zo konden we nog wel even door! Een boterham pindakaas tussendoor en daar gingen we weer. We kwamen steeds dichterbij Katete, onze eindbestemming van vandaag. Op een gegeven moment zagen we links van de weg een geasfalteerd pad met blauw bord en wat stond erop? Een fiets! Een fietspad in Zambia, dat hadden we nooit verwacht! Daar moesten we dus wel overheen. Het treintje bleek overigens motiverend te werken voor een fietsende Zambiaan die we onderweg inhaalden (of was het het uitzicht op de rug van Milene dat hem trok?). Hij trapte wat bij op z’n ‘Buffalo’, het fietsmerk waar we veel Zambianen hier op zien fietsen, en bleef de laatste 8 kilometer bij ons. Halverwege kwamen we erachter dat hij gezelschap mee had; er zat een kip vastgebonden op zijn stuur en die besloot te laten horen hoe hij hierover dacht, tot schrik van ons. Voor 30 kwacha, zo’n 3 dollar, mochten we de kip van hem kopen. Kort werd er overwogen de kip een tweede leven te geven, maar we konden ons niet laten stoppen nu we er bijna waren (sorry kip!).

Chief Mulolo strijdt tegen kindhuwelijken

Nog maar een paar keer trappen en we kwamen aan bij onze lodge voor vanavond. Bij de bar werden de eerste drankjes alweer besteld en geproost op wederom een topprestatie! Ondanks de zorgen van vanochtend had iedereen het weer gehaald en was het energielevel nog steeds sky high. Dat was mooi, want aan het einde van vanmiddag stond er een officieel moment op de planning. We kregen een presentatie van Plan Zambia over alle projecten die ze ondernemen in de Eastern province om kindhuwelijken en tienerzwangerschappen tegen te gaan en de communities omhoog te helpen op het gebied van educatie, veiligheid en rechten voor meisjes. Daarna kwam het moment waar toch wel een aantal van ons heel erg naar uitkeken, Chief Mulolo had arrived! Hij sprak ons toe over hoe kindhuwelijken onderdeel van de cultuur in Zambia zijn en dat hij als chief dat kan (en wil!) veranderen. In zijn stem was de overtuiging te horen en daardoor wisten we dat hij het echt meende en verschil zou gaan maken. Er doen nu vier chiefs actief mee in de strijd tegen kindhuwelijken en Plan Zambia doet hard hun best om alle andere chiefs ook te overtuigen. Na de presentatie en de ontmoeting met de chief kunnen we met zekerheid zeggen dat het door ons ingezamelde geld heel goed terecht komt en dat gaf toch wel een heel voldaan gevoel.

Morgen: de ontmoeting met sponsorkindjes

En toen was fietsdag 5 al weer om! Nog maar twee fietsdagen te gaan, wow wat is dat snel gegaan. Morgen gaan we onze sponsorkindjes ontmoeten, dus dat belooft een heel bijzonder moment te worden. Weer een geluksmomentje om toe te voegen aan de vele die ik deze reis al heb opgespaard. Het is echt een ervaring die ik nooit meer ga vergeten en die ik voor geen goud had willen missen!

P.S. Vaak zijn we om half 9 al 40 km onderweg. Toch wel heel gek om dan op je klok te kijken en te bedenken wat je normaal in Nederland aan het doen zou zijn rond dat tijdstip (en wat je dus allemaal al zou kunnen doen!). Dus denk als jullie morgen opstaan even aan ons en hoe wij met zijn allen al aan het bikkelen zijn!

Stromende regen en normale douches

Vandaag zijn we al weer op de helft van onze fantastische fietsreis. Om 5 uur zaten we aan het ontbijt, zoals elke ochtend, en om half zes stapten we op de fiets. Rood zand, flink wat hobbels en kleine hutjes langs de kant verstopt; de dirt roads zijn echt heel gaaf om over te rijden. Lekker door het stof, de dorpjes in en al die mensen die komen kijken. Het was rond dit tijdsstip al aardig druk op de weg. Vooral met kinderen die in hun uniform en tasje naar school liepen. Ze groetten ons leuk en vertelden dat ze maar liefst een uur(!) naar school moeten lopen. Dat is in Nederland niet voor te stellen.

Bang voor de bellen

In verschillende dorpjes werden we opgehouden door de kinderen. Geweldig natuurlijk om dan even te stoppen. Alle deelnemers gingen lekker dansen, zingen, selfies maken en bellen blazen. De kinderen kenden het maken van een selfie niet en hadden het bellen blazen ook nog nooit gezien. Een enkeling schrok hiervan, maar de meesten moesten enorm lachen. Zo geweldig om te zien hoe de kinderen genieten van de kleine dingen. Dit was voor mij ook één van de redenen waarom ik dit project gestart ben.

Koud

Het weer was vandaag erg aangenaam. We begonnen met ongeveer 20 graden, met een wolkje hier en daar en een fris windje. Heel prettig voor het fietsen. Later werd het wat warmer en op het eind hadden we stromende regen; totaal ander weer dan gisteren. Door het regenen koelde het flink af. We kregen het zelfs even koud! De meeste deelnemers knalden door de regen en slechts een enkeling stapte af.

Normale douche

Eenmaal aangekomen bij de camping – vanavond slapen we weer in onze koele tenten – ging iedereen eerst even douchen onder een normale douche. Heerlijk, even geen bucketdouche deze keer. Ook stond er weer een roadshow* op het programma, vandaag een stuk groter dan de vorige die we zagen. Natuurlijk werden we weer uitgenodigd op het podium om te dansen en te vertellen over onze actie. Met een aantal deelnemers ben ik ook nog de lokale markt gaan verkennen; een enorme markt waar van alles te koop was. Totaal niet toeristisch.

Even ontspannen

’s Avonds was er tijd voor wat ontspanning met een lekkere Mosi (lokaal biertje) of colaatje. De dag werd nog even doorgesproken. De uitspraken die het meest voorbij kwamen: “We zijn al over de helft jongens!” “Ik had het wel koud in de regen.” “Zo leuk om die kinderen zo gelukkig te zien.” “Vanavond kunnen we koel slapen, heerlijk.” “Nog maar drie dagen te gaan en al 314 km op de teller.”

De winnaar is…

Elke avond wordt een ‘bikkel van de dag’ gekroond met een Cycle for Plan amulet. Vandaag was er gelijkstand tussen Jedidja en Reece van de crew. Om te beslissen wie er wint, werd er door de winnaar van gisteren besloten een dance battle te doen. Uiteindelijk werd Reece de ultieme winnaar.

Al met al weer een hele mooie dag.

*Plan Zambia heeft op de route van Cycle for Plan diverse evenementen georganiseerd. De deelnemers van de cycle vertellen over hun fietstocht en de strijd tegen kindhuwelijken en er worden activiteiten voor de community georganiseerd. Zo worden de gevaren van kindhuwelijken en het belang van onderwijs extra onder er onder gebracht binnen de communities.

We rock the rocks!

“Als je zo kan bloggen als dat je gefietst hebt vandaag, dan komt dat verhaal wel goed”, vertrouwt Roy mij zojuist toe. Wat een support! Nou dat is de hele dag zo gegaan! Maar daarover later meer…

Mijn eerste blog ever en dat op dag drie van deze nu al onvergetelijke Cycle for Plan Zambia. Gisteravond keek ik naar de lucht en zag de sterren, waardoor ik wist dat het lekker zonnig zou worden. Zeg maar heet! En dat was het mensen. Zelfs tijdens het tikken van deze blog blijft zweet zich aanmaken. Overigens niet te vergelijken met het zweet tijdens onze fietsetappes vandaag!

Elke dag in Zambia begin ik met een foto. Ik hoop ook nog zo blij te kijken op onze laatste fietsdag ;-)

Geen heuvels maar bergen

Fietsdag drie begon zoals tot nu toe elke fietsdag: lekker koel. Deze keer van start met een lange colonne geweldige fietsers heuvelopwaarts. Nou ja, heuvel. Het werden bergen. De bonen, eieren en cornflakes van ons ontbijt hadden we hard nodig! Je verbrandt een hoop calorieën op zo’n dag. En om niet te verbranden smeer je je uiteraard voor start en met elke pauze in met zonnebrand factor 50!

Eigen tempo

De eerste berg was al een beproeving zo vroeg in de morgen. Ondertussen spreidde de groep zich uit in kleine groepjes, maar ook koppels en eenlingen. Ieder op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo. Een begin met zachte banden gaf sommigen van ons wat vertraging, maar uiteindelijk is iedereen lekker van start gegaan. Ik had de slag samen met Joyce goed te pakken. Laten we het de Rotterdamse cadans noemen. Als we samen de Brienenoordbrug als training hadden gebruikt, konden we nog meer bergen verzetten, te liggen, te leggen, te kunnen…

Mindfulness

Het weinige verkeer deze ochtend maakte dat ik in die plezierige stilte de vogels hoorden zingen, het geratel van onze fietskettingen kon volgen en mijn eigen adem meer opmerkte. Wat een rust om overal bewust van te worden, wauw! Daar is een mindfulness-cursus niets bij! De wolken die er in het begin nog waren trokken weg, de warmte van de zon deed zijn intrede en zo fietsten wij rustig met 8 km per uur de berg op voor de meest geweldige afdalingen.

Naar beneden

Twee afdelingen wil ik in het bijzonder even kort aanhalen. De eerste langere afdaling wilde ik heel graag met een recordsnelheid (stond op 62,2 km per uur van dag twee) naar beneden rijden. Met wat bijtrappen en mijn kilometerteller in de gaten houdend, hebben we de 62,3 km per uur aangetikt. Jaja, toch weer één tiende meer. Zo snel gaan, dat geeft echt een enorme kick! De tweede langere afdaling was pas echt een cadeautje. Met de wind langs onze lijven genoten we volop van de bergen voor ons, in lagen opgesteld, groener dan we eerder gezien hadden. Ja je had erbij moeten zijn…

Dansen in de pauze

Elke dag hebben we na ongeveer elke 20 km fietsen een pauze. Op deze dag was de pauze na 45 km verrassend leuk. De muziek en moves van Tim (van de camera crew) zorgden ditmaal voor meer dansjes en zelfs een limbo optreden tussen het bananen eten door. De nodige chocolade-pinda-repen en allerlei soorten fruit werden naar binnen gewerkt, onze bidons weer met ORS gevuld en we konden weer door. We komen hier niets te kort door de geweldige verzorging van de crew van Thorn Tree Safaris!

Even alleen gelukkig

Het derde deel op deze derde fietsdag heb ik grotendeels alleen gefietst. Ik startte met Karin, die mij een heerlijke opstart gaf, om daarna een moment voor mijzelf te pakken. Blijkbaar had ik dat even nodig. Dit werd een bijzonder moment voor mij…
Niemand die voor of achter mij fietste, alleen de eerste auto van onze crew zag ik in de verte. Hier ging ik ritmisch heuvel op en heuvel af. Mijn benen gingen rond, het schakelen voelde professioneel en een bepaalde spirit zorgde dat ik heerlijk zat zo op mijn zadel. Het was pittig, maar het voelde zo goed! Ik werd op dat speciale moment zo bewust van het feit dat ik dit zomaar zelf deed. Ik heb een traantje weggepinkt. Want daar in het moment werd ik gegrepen door geluk, trots en doorzettingsvermogen. Ik zag in dat ik dit zelf aan het doen was in dit prachtige land zo ver weg. En met waterige ogen wist ik dat mijn vader (intussen meer dan elf jaar geleden overleden) trots op mij was. Ik heb al lang rugklachten en ondanks wat pijntjes ging ik door en ik voelde me goed. Een geluksmomentje in the heat of the moment. Ja heet was het nu wel!

Adembenemend mooi!

Na verder klimmen en dalen en de rest van de pauzes, kwamen we aan bij de Luangwa River. Wat adembenemend mooi! Ik ben maar even naar de overkant van de weg gefietst om een plaatje te schieten (we rijden hier links trouwens!). De droogte was goed te zien en hopelijk gaan we op een andere plek nog krokodillen spotten, want hier kwamen we ze nog niet tegen. Een groepje kinderen kwam naar mij toe en ik wilde met ze op de foto, maar mijn mobiel was oververhit geraakt en werkte niet meer.

Koorts in de groep

Helaas ook een vervelende en vooral verontrustend gebeurtenis deze dag. Een aantal van onze groep heeft koorts gekregen of voelde zich echt niet lekker. Dit alles door de extreme warmte! Wel kunnen plassen, niet kunnen plassen, uitdroging, hoofdpijn, rillerig, slap. Deze fietstocht is niet zonder risico’s. En wat heb je er dan de pest in als je het niet haalt. De rit niet kunnen uitrijden of niet kunnen genieten van de aankomst bij de brug. Ik kan me dat zo voorstellen! Ik vind ze nog steeds toppers: Wilma, Ursula, Sophie en Iris.

De laatste kilometers

Allemaal aangekomen bij de brug, op de fiets of in de bus, werd er gevraagd wie er nog door willen om de fietstocht te voltooien. Is het op het heetst van de dag nog verantwoord? Ben je eerlijk naar jezelf over hoe je je voelt? Een klein clubje besloot de uitdaging aan te gaan, waaronder ik. In goed overleg samen spraken we af om 10 kilometer langzaam te fietsen én vooral bij elkaar te blijven. Van Claire moesten we bij 5 km stoppen om te drinken. Na de brug begon geweldig nieuw zwart asfalt. Geweldig zwart en dus superheet! Bizar gewoon hoe erg deze warmte omhoog stijgt en met de zon op je hoofd in je gehele lichaam terecht komt. Zweten tot en met! In deze laatste 10 kilometer hebben we 300 hoogtemeters gemaakt, de totale rit besloeg 1200 hoogtemeters, dus dat zegt wel wat. En het lukte maar net. Nicole, onze verpleegkundige, was terecht bezorgd hoe wij dit zouden doen in deze extreme condities. Nou gelukkig waren onze condities goed, al kregen op het eind alle drie de vrouwen wat rillingen en werden even niet lekker. We moesten nog 1,2 km om de tocht van 77 km te voltooien. Dit stuk hebben we ook heel erg rustig gedaan. And we made it! Wat een lekker gevoel, moe, maar voldaan! Er zijn opbeurende liedjes gezonden en imitatie talen gesproken. Er is gelachen en we hebben elkaar verzorgd en opgepept! Een geweldig ervaring met deze fijne mensen! We rock the rocks!

Pootje baden

Aangekomen bij de lodge heb ik een heerlijke douche genomen! Wat word je vuil van zo’n dag! De roadshow, waar later nog wel over verteld wordt, heb ik niet bijgewoond. Daar komen er nog meer van gelukkig. Wel wil ik hier noemen dat Astrid met haar topspeech Plan en de projecten waar wij voor fietsen goed op de kaart heeft gezet!
En dan is er echt een einde aan een geweldige bijzondere fietsdag gekomen en daarmee ook aan mijn veel te lange blog ;-) Oh ja, nog een leuk feitje. Maximum gemeten temperatuur was 46,9 graden Celsius!!! Ik zeg proost vanuit Zambia met een heerlijk Mossy biertje en lekker pootje baden in het zwembad…

Jut en Jul

Wakker worden bij een weeshuis in een klein groen tentje, hoe bijzonder is dit? In mijn dunne slaapzakje was het zowaar fris. De wekker gaat om 4.30 uur en dat is vroeg, heel vroeg. Maar goed, we horen iedereen al vrolijk praten en Sophie en ik gaan ons klaar maken voor deze nieuwe fietsdag. Jut en Jul zijn uiteraard alles kwijt en proppen als laatsten ons ontbijt naar binnen.

Here we go!

Vandaag fietsen we ongeveer 55 km. Klinkt weinig, maar geloof me dat is het niet. Het eerste gedeelte gaat over asfalt en daarna dirt road. Bij het opstappen voelt iedereen pijntjes. Je bilbotten, de armen, de bovenbenen. Maar na 15 minuten en 2 flinke heuvels verder gaat het goed. Dan een klein feestje in de vorm van een te gekke afdaling. Waarbij zelfs de 60km/u is aangetikt. Voorzichtig om je heen kijken naar de waanzinnig mooie natuur. Adem in, adem uit.. wat is dit te gek. Belachelijk ja, maar ook echt zo gaaf.

Waarom doe ik dit?!

Rechts afslaan en daar begint de dirt road. Zeg maar gerust zacht zand en stof. Op dat moment dacht ik: “Waarom doe ik dit?!”. Niet nadenken, elkaar motiveren, zwaaien naar de mensen en vooral in licht verzet doortrappen. Uiteindelijk is iedereen er zonder kleerscheuren en met iets verhoogde hartslag goed vanaf gekomen en is er zelfs een deel van de groep nog verder gegaan over een dirt road en is de rest naar het volgende kamp over asfalt gefietst.

Wat is het enorm bijzonder om dit te mogen doen. Tijdens het rijden ben je behoorlijk in het hier en nu en denk je vooral niet verder dan de volgende drinkstop. Je probeert alleen maar die kilometers weg te trappen en die heuvel maar weer gehad te hebben. Om je heen kijken en vooral niet voor je, want daar doemen de volgende heuvels alweer op. Je bent met elkaar aan het kletsen, lachen, puffen en de energie van de zwaaiende mensen langs de kant van de weg is onbetaalbaar. Hoe stuk je ook zit, je zwaait en roept “Hello, how are you?!”, met echt een enorme glimlach op je gezicht.

Kamer in plaats van tent

Uiteindelijk komt iedereen aan in het ziekenhuis/hospice waar we vannacht overnachten. Een kamer ipv een tent vannacht. Een eigen badkamer met douche in de vorm van een emmer en bakje. Die je buiten bij de pomp kunt vullen. Ja mensen, nobody said this was going to be easy! Maar uiteindelijk ben je intens dankbaar om zo het stof van je af te spoelen.
We krijgen een rondleiding door het ziekenhuis. Primitief, maar zeker wel oke. Het voelt huiselijk en de mensen worden goed verzorgd.

Dan lopen we naar een klein restaurantje en drinken een fijn koud biertje. De verhalen die ik hier niet neer kan zetten komen los… Het is echt een te gekke, mooie groep mensen.
Ik denk dat we bijna klaar zijn voor dag 3…

Interview met deelnemer Trudy

Vandaag is het grote avontuur voor de 32 sportieve deelnemers aan Cycle for Plan Zambia dan echt begonnen. De eerste fietstocht liep van Lusaka naar Nyamphande. Om 4.30 uur werd de groep gewekt, waarna het ontbijt om 5.00 uur klaar stond. Veel deelnemers zaten met een slaperig hoofd aan het ontbijt. Vervolgens kon de eerste rit richtingen het oosten van start gaan. We spraken vandaag Trudy Middendorp uit Schipluiden over haar ervaringen van de eerste fietsdag.

Naam: Trudy Middendorp
Deelname: Passie voor fietsen en reizen combineren met het goede doel
Kilometers getraind: Ruim 2.500 kilometer op de racefiets en mountainbike
Mooiste ritten van 2016: De Fiets11stedentocht van 235 kilometer in mei en de hele Noordzeeroute van 300 kilometer in een weekend met deelneemster Astrid.

Hoe heb je de eerste dag ervaren?

“Wat is het hier warm zeg! Het is hier ruim 30 graden warmer dan in het koude Nederland. Dat is wel even wennen. ’s Morgens vroeg was het gelukkig nog even bewolkt, maar al snel kwam het zonnetje door. Na 25 kilometer kwam de eerste pauze waar een welkomstcomité voor ons klaar stond. We werden welkom geheten door o.a. Plan Zambia, de burgemeester van het dorp en de Minister van Sport. Na de mooie woorden van hen en bemoedigingen zong een groep het volkslied van Zambia. Wat kunnen de Zambiaanse mensen mooi zingen! Vervolgens konden we weer verder. Na twee andere stops bereikten we de oorspronkelijke camping waar we zouden overnachten. De camping was erg primitief met slechts een wc en een hotspring. Niet een plek waar we met regen overdekt konden zitten, vandaar dat werd besloten de camping voor vanavond te wisselen. De lunch was erg goed verzorgd. Daarna stond iedereen voor de keuze: verder fietsen tot de volgende camping of stoppen en met de auto verder. 15 sportievelingen besloten verder te fietsen. De stops kwamen daarna om de 10 kilometer. Ik besloot om verder te rijden ondanks de warmte. Goed drinken en eten waren erg belangrijk met deze temperaturen. Een auto reed voor de groep uit, de andere auto met materiaal reed achter de groep aan. Ondanks de warmte zijn uiteindelijk 6 bikkels naar het eindpunt gereden. Na 114 kilometer stijgen en dalen was iedereen bij de volgende camping.”

Hoe waren de wegen?

“Vanaf de camping begonnen we 5 kilometer over een dirt road; een weg bestaande uit rode stenen. Gelijk een challenge zo aan het begin van de dag. Al hobbelend reden we over de wegen terwijl kinderen in schooluniform ons begroetten en met ons mee renden. Na de dirt road begon de lange asfaltweg. We fietsten eigenlijk over de enige snelweg richting het oosten. Onderweg nog meer vrolijke kindergezichten. Ze riepen allemaal: “Morning, how are you?”. De auto’s en vrachtwagens rijden erg hard op deze weg. Een deel van de groep heeft ook een ongeluk gezien. Terwijl er een stop was, reed een kleine truck een Mercedes aan. Waarschijnlijk werkten de remmen van de truck niet meer. De truck knalde achterop de Mercedes en reed vervolgens zijn eigen spiegel aan de zijkant van de auto eraf tegen de rotswand. Het zijn dus gevaarlijke wegen waar veel ongelukken gebeuren! In de berm van de weg lagen meerdere autowrakken. Wel even schrikken om het ongeluk voor je ogen te zien, maar het gaf ook adrenaline om verder te gaan.”

Hoe was de natuur?

“Veel fietsers hadden verwacht dat de wegen vlakker zouden zijn. Al snel zagen we de heuvels/bergen voor ons en begon het stijgen en dalen. Verder op de route had je mooi uitzicht. Het was nog redelijk groen met lage struiken en bomen. Na de stijgingen waren de prachtige uitzichten een mooi cadeautje. De combinatie van veel stijgen en dalen in combinatie met de warmte maakte de eerste fietstocht extra uitdagend.”

Wat was de eerste indruk van de lokale bevolking?

“Afgelopen september heb ik samen met mijn vriend een mooie reis naar Namibië, Botswana en de Victoria Falls gemaakt. Onderweg kwamen we, in mijn ogen, veel armoedige dorpjes tegen. De kleine huizen zagen er erg basic uit. Ondanks dat de bevolking weinig had te besteden, heb ik veel vrolijke kindergezichten onderweg gezien. Deze armoede heeft veel indruk op mij gemaakt, waardoor mijn deelname aan Cycle for Plan Zambia zeker een goede keuze bleek.
De armoede hebben we op de eerste fietsdag in Zambia ook zeker gezien. Huisjes die weinig voorstellen en kinderen die niet naar school gaan: de kinderen stonden zonder schooluniform langs de kant van weg te zwaaien. Waarschijnlijk kunnen ze niet naar school, omdat hun ouders er geen geld voor hebben. De kinderen zien er wel allemaal gelukkig uit en hebben een grote glimlach op hun gezicht.
Mijn sponsorkindje Esther kan dankzij mijn steun gelukkig wel naar school. Dat is een mooie gedachte!”

Waar hebben jullie overnacht?

“De camping was op het terrein van een weeshuis met school in Nyamphande. Alle tenten stonden al voor ons klaar. Op het terrein wonen 150 weeskinderen tussen de 5 en 18 jaar en er werken 13 medewerkers. Daarnaast komen er nog ruim 600 kinderen om onderwijs te krijgen. We kregen een rondleiding over het terrein. In een van de schoollokalen werd een les gegeven over Aids en HIV. Mooi om te zien dat hier aandacht aan wordt besteed.
Het terrein was verder erg primitief. De wc was een gat in de grond en douchen kon met een emmertje water. De koude douche was heerlijk na een lange dag op de fiets!
Na de eerste fietstocht konden we bijkomen, terwijl er voor ons werd gekookt. ’s Avonds hebben we heerlijk bij het kampvuur gegeten. Dag 1 zit er alweer op, nog 6 fietsdagen te gaan!”

Zin in Zambia!

Dag 1: Het avontuur is begonnen

Woensdag 9 november was het dan eindelijk zover! Hét avontuur waar wij met de hele groep maanden lang naar hebben uitgekeken begon. Om half acht ’s avonds verzamelde iedereen zich op Schiphol om – met een tussenstop in Dubai – naar Zambia te vertrekken. Een lange reis waarin we elkaar ook beter konden leren kennen. Na de groepsfoto en het afscheid van het thuisfront was het zo ver. En ik moet zeggen; het ging voor mijn gevoel best snel. Gezellig met elkaar in het vliegtuig een filmpje kijken en tussendoor natuurlijk wat proberen te slapen.

Off road

Eenmaal aangekomen op de luchthaven van Lusaka werden wij ontvangen door Claire en haar team. Met een grote bus en wat kleine busjes werden we naar de eerste slaapplaats gereden. Onderweg konden we al een beetje zien wat ons de komende dagen te wachten staat: er zijn wat geasfalteerde wegen, maar natuurlijk ook off road! Dit merkten wij in de bus al…Ik moest mijzelf goed vasthouden om niet van mijn stoel af te vallen door alle hobbels en bulten in de weg! Ook konden we al een beetje kennis maken met de bevolking langs de wegen: kinderen die de bus zien aankomen en er naartoe rennen om naar ons te zwaaien. Zo schattig!

125 kilometer fietsen!

Bij onze eerste slaapplaats stonden al onze fietsen klaar. Iedereen zocht een plekje om te slapen en maakte daarna zijn of haar fiets gereed om de volgende dag van start te kunnen. Na een avondmaal met elkaar kregen we uitleg over de eerste dag fietsen. Hier stond ons een kleine verrassing te wachten…morgen een dag van 125 kilometers fietsen! Het was ineens behoorlijk stil op het kamp. Nog een beetje moe van de reis besloot iedereen vroeg naar bed te gaan om morgenochtend vroeg fris en fruitig klaar te staan voor de grote start.

Afrika

Voor mij is het de eerste keer dat ik in Afrika ben. Ik stapte zonder verwachtingen dit avontuur in, want ik kon me niet voorstellen hoe dit land er in werkelijkheid uit zou zien. Maar na mijn eerste ervaringen vandaag vanuit de bus, vind ik het al meer dan de moeite waard om hier te zijn! Ik kijk uit naar het avontuur dat morgen echt komen gaat!

Het is een feit: Cycle for Plan in Zambia is begonnen!

Soms zijn spontane ingevingen de beste. Of in elk geval de spannendste. Zo besloot ik naar een voorlichtingsavond van Cycle for Plan te gaan. Vóór die avond had ik nog nooit over een reis naar Afrika nagedacht. Ik had zelfs geen idee waar Zambia op de kaart lag. Ik was altijd sceptisch over ontwikkelingshulp. En ik wist ook niet of ik van sportief fietsen hield…Maar ik kwam wel razend enthousiast naar buiten. Ruim 600 kilometer fietsen in een land waar je nog nooit over nagedacht hebt, waarom eigenlijk niet? Al zou ik met mijn inspanningen maar een enkel kind helpen; is dat het niet al waard?

Oma op de barricades

Die avond op weg naar huis dacht ik aan mijn oma. Zij heeft me mijn hele leven gewezen op kansen, de waarde van goed onderwijs en op keuzes. Oma was slim, maar mocht niet doorleren. Het was oorlog en studeren was duur. En zoals haar moeder tegen haar vader zei: ‘Je hebt ook nog een zoon.’ Oom Jaap kreeg alle kansen, zijn oudere zus had het nakijken. Maar Oma maakte er wat van. Ze werkte lange tijd als ambtenaar bij de gemeente, maakte promotie. Toen trouwde ze met opa en was dat allemaal weer voorbij: een huwelijk betekende automatisch ontslag uit overheidsdienst in 1948. Oma legde zich er nooit bij neer dat haar kansen haar ontnomen waren. Met mijn moeder klom ze in de jaren zeventig de barricades op en stuurde aan op andere tijden. Zo’n verandering gaat niet in een keer, maar geleidelijk. Maar oma gaf mij daarmee de kansen die zij nooit had gehad.

Kansen en vrijheid

Ik kan prima voor mezelf zorgen. En zo zou het voor alle meiden in de wereld moeten zijn! Goed onderwijs geeft meiden een kans en creëert vrijheid en zelfstandigheid. Dat sprak me aan in het verhaal op die voorlichtingsavond en dat sprak me aan in wat Plan in Zambia wil bereiken. Kindhuwelijken moeten absoluut de wereld uit. Maar kindhuwelijken kunnen alleen de wereld uit als je meiden een kans geeft voor zichzelf en hun kinderen te zorgen. En als iedereen inziet dat het voordelig is meiden een kans te geven en zelfstandig te zijn. Stapje voor stapje, want het verandert niet in een keer. Daar wilde ik me wel voor inzetten: een duwtje in de rug om de kinderen in Zambia de kans te geven straks zelf de barricaden op te gaan, hen vooral helpen zichzelf te helpen.

Samen op avontuur

Dus stapte ik op een geleende racefiets en een (te kleine) mountainbike en ben kilometers gaan vreten. Vaak alleen, soms samen.Vooral dat laatste gaf me enorm veel positieve energie! Ik heb zin om die Zambiaanse kilometers te slechten met deze leuke en lieve mensen. Want we zetten ons in voor het goede doel, maar ook voor elkaar. Ik verwacht flink wat spierpijn, mooie momenten, maar ook momenten waarop ik het niet meer zie zitten. Dan is het fijn niet alleen te zijn en te weten dat er een groep om me heen zal staan.

Het meisje met de zwavelstokjes

We hebben de afgelopen maanden niet alleen getraind, maar ook heel hard geld verzameld. Er is heel wat gegeten, voorgelezen en verkocht voor het goede doel! Zo heb ik luciferdoosjes verkocht: als het meisje met de zwavelstokjes bij iedereen langs. Samen met Charles de Giraffe en Leo de Leeuw heb ik flink wat mensen ervan overtuigd dat dit doel het waard is om voor te doneren. Ik heb ontdekt dat het moeilijk is om te vragen. En ook dat niet alles meteen lukt. Maar met doorzettingsvermogen kom je een eind. Zo is het natuurlijk ook straks in Zambia. Niet elk project lukt meteen en soms is er meer hulp nodig. Maar ook heb ik ontdekt dat alle kleine beetjes helpen en dat je met z’n allen daadwerkelijk sterk staat.

We zijn begonnen!

De inentingen zijn gehaald, de tas is gepakt en de eerste malariapil is genomen. Ik weet ondertussen waar Zambia op de kaart ligt, maar weet nog steeds niet goed wat me te wachten staat. Ik hoop vriendelijkheid, kleur en avontuurlijk eten. Ik ben anders gaan nadenken over de zin en onzin van ontwikkelingswerk en kijk ernaar uit mijn sponsorkindje te ontmoeten: zij en haar gemeenschap help ik hoe dan ook op weg. En die kilometers in het vooruitzicht? Ik ben niet bang voor de inspanning, wel voor zadelpijn. Of fietsen mijn sport is, wordt achteraf bepaald. Ik heb er heel veel zin in, ook om mijn mede-avonturiers beter te leren kennen. Samen staan we sterk: hup, de benen in voor de meiden van Zambia! Het is een feit: Cycle for Plan in Zambia is begonnen!