Meisjes mondig maken

In april 2015 ging fotografe en reportagemaakster Lieve Blancquaert met Plan België naar Nepal. Ze filmde er in het district Rautahat een reportage over kindhuwelijken voor de één-reeks Wedding Day.

Op onze blog brengen we het verhaal van Lieve in vier fragmenten en portretten. In het vierde fragment vertelt Lieve over de Life Skills Session van Plan en wat dit met de Nepalese meisjes doet.

Life skills session

Die onderdanigheid en totale machteloosheid van elke nieuwe generatie meisjes en vrouwen, het lijkt zo uitzichtloos. Tot medewerkers van Plan Nepal mij naar een life skills session meenemen. Hier hoor ik voor het eerst, in een kamer vol meisjes, woorden die ik herken. Ze hebben dromen en beseffen door de training dat ze iemand zijn. Dat ze mogen praten en leven, zoals de jongens. Om de beurt vertellen ze hoe ze met hun vaders spreken en smeken hen niet uit te huwelijken. Ze willen een kans krijgen om financieel onafhankelijk te worden.

Een van hen is Pratima. Ze neemt mijn hand en vraagt hoe het in mijn land gaat als een vrouw wil scheiden. Nog voor ik iets kan antwoorden, stort ze haar hart uit. “Ik moet een echtscheiding aanvragen. Mijn schoonouders hebben mij geslagen tot ik gek werd. Ik kreeg amper iets te eten. Ze hebben al mijn haren afgeknipt. We zijn met vijf zussen thuis, en de bruidsschat was niet te overzien voor mijn vader. Ze hebben mij verrot geslagen omdat hij de afgesproken prijs voor mij niet kon betalen. Ik wist niets, ik ben nog klein. Nu woon ik weer bij mijn vader, maar nooit zal nog iemand met mij willen trouwen. Daarom ben ik hier. Ik moet overleven. Zonder deze mensen hier lukt het nooit.”

Waarom het verschil?

De meisjes in de groep zijn allemaal geraakt door de woorden van Pratima, en de vijftienjarige Kajal, die de ambitie koestert om rechter te worden, spreekt luid en duidelijk. “Het bloed van de jongens is net zo rood als ons bloed. Een meisje wordt ooit een moeder, en elke jongen is uit een moeder geboren. Waarom het verschil?”