Maan had geen tijd om te spelen, ze wilde leren

Door: Kiet Engels (juf Kiet)

Ik ben Kiet Engels en ik ben leerkracht op een reguliere basisschool in Hapert. Op onze school hebben we op dit moment twee – soms drie – groepen met kinderen die voornamelijk uit oorlogsgebieden komen of uit ontwikkelingslanden waar mensen vluchten voor een regime. Ik zou een boek kunnen schrijven over alle mooie en emotionele ervaringen die ik heb meegemaakt de afgelopen jaren. Ik beperk me tot een verhaal over een meisje uit Eritrea, dat onlangs bij mij in de klas heeft gezeten. Ik zal haar echte naam niet noemen. Ik noem haar ‘Maan’, omdat dat het eerste woordje is dat ze bij mij in de klas leerde.

Maan is een meisje van 8 jaar die samen met haar ouders gevlucht is naar Nederland. Zelf  had ze nog nooit op school gezeten, haar oudere broer wel. Maan hielp moeder met koken, wassen en geiten hoeden. Maan kwam bij ons binnen en verwonderde zich over alles wat ze in de klas zag. Ze liep rond en raakte alles aan. Toen ze zag dat ze een eigen tafeltje had met haar naam erop, een etui, een rekenboek, een schrijfschriftje, straalde ze. Ze wist nog niet hoe ze een potlood moest vasthouden, daar heeft ze even mee moeten stoeien.

Haar eerste woordje was ‘Maan’ en ze zei het alsof ze de maan zo uit het heelal kon plukken. Maan kon niet meer stoppen met werken. Zodra ze  ‘s morgens om 8.00 uur op school was, begon ze meteen te oefenen. Ze had geen tijd om te spelen, ze wilde alleen maar leren. Ze heeft zichzelf in vier weken tijd leren lezen. Ze leerde letters en woorden schrijven, ze leerde rekenen en ze leerde een nieuwe taal. Buiten spelen was voor haar geen optie: ze moest zoveel inhalen. In het begin hebben we het zo gelaten. Maan had zich een doel gesteld ze wilde leren, leren, leren. Ze wilde de beste van de klas worden.

Thuis had Maan het niet makkelijk. Lijfstraffen die in haar cultuur gewoon zijn gingen door. Haar vader vond het moeilijk om zich aan te passen, haar moeder had alle tradities vanuit Eritrea meegenomen en probeerde voor zichzelf haar eigen cultuur in stand te houden. Het is voor kinderen belangrijk dat de ouders zich ook de nieuwe cultuur eigen maken, anders vervreemden ze van elkaar.

Maan had het nooit over thuis, haar broer wel, die maakte zich zorgen en het leren stagneerde bij hem. Hij maakte zich zorgen over zijn zus die meedeed met de danslessen en liedjes zong of die dingen deed die eigenlijk streng verboden waren voor meisjes. We hebben veel gesprekken met hem gevoerd. Een lieve, zachte jongen die het even niet meer wist. Hij was er toch om zijn zus te beschermen voor al het kwaad.

Maan ging onverstoord verder. Ze sloot zich af voor alle verboden en koos voor zichzelf. Ze heeft in acht maanden tijd twee leerjaren doorlopen. In februari van dit jaar is ze ingestroomd in groep 4 van een reguliere basisschool en ze is nog steeds van plan om de beste van de klas te blijven. Ze doet niet onder voor de Nederlandse kinderen, haar motivatie is haar kracht.

Haar broer is er nu aan gewend dat ze hem voorbij streeft en eigenlijk is hij ook wel trots op zijn kleine zus. “Ze is echt de beste van de klas juf”, zegt hij regelmatig. Maar jij bent ook een kanjer, broer van Maan. Want ook jij hebt veel geleerd en veel moeten loslaten. Wat ben ik trots op jullie allebei.

Over juf Kiet

Kiet Engels is een juf die je ieder kind wenst. Ze is liefdevol en altijd rechtvaardig. Haar geduld is oneindig. Ze leert haar kinderen – die vaak vanuit oorlogsgebieden naar ons land vluchtten – Nederlands lezen en schrijven, maar vooral ook hoe je met elkaar omgaat en samen problemen oplost. In de veelgeprezen documentaire ‘De kinderen van juf Kiet’ wordt Kiet Engels een jaar lang gevolgd met haar klas leerlingen uit alle windstreken. Het werd een hartverwarmende film; een ode aan de juf die ieder kind verdient.
Speciaal voor Plan Nederland schreef juf Kiet deze blog over onderwijs.
De kinderen van juf Kiet
Lees hoe Plan strijdt voor onderwijs voor alle kinderen.
Onderwijs