Fietsers bloggen live vanuit Malawi

Wauw, het is alweer 4 maanden na de reis, we hebben elkaar inmiddels al een keer terug gezien en onze ervaringen uitgewisseld. Het lukte mij telkens niet om deze blog te schrijven, want waar moest ik eigenlijk beginnen? We hebben zoveel gedaan, gezien en ervaren dat er eigenlijk geen goede samenvatting van te maken is.

Indrukken komen altijd pas achteraf, vooral als je in een situatie bent geweest waarin er zoveel op je afkomen dat je ze niet even rustig kan verwerken. En wat een indruk heeft dit gemaakt…

Moe, maar voldaan. Dat is wat ik me vooral kan herinneren van de finish. Niemand van ons had werkelijk kunnen inschatten wat we konden verwachten, want wat was deze reis toch veel meer dan slechts een fietstocht door Malawi voor een goed doel. Het was een avontuur waarin we onszelf tegenkwamen, momenten waar we een kracht in onszelf hebben gevonden die we nooit dachten te hebben, waar ontmoetingen in plaatsvonden die volkomen verrassend waren (denk aan de Gulu Wamkulu en de koorgezangen in de verte), en waar diepe liefde ontstond voor nieuwe dingen en wellicht ook aversie voor wat bekende.

In ieder geval heb ik van jullie allen begrepen dat de reis jullie niet zomaar los heeft gelaten toen hij voorbij was. We zijn er allemaal van gegroeid, of dat nou in de vorm van een besef van dankbaarheid is voor ons eigen dagelijks leven, of doordat we geïnspireerd zijn geraakt door de veerkracht, wil en het geloof van de mensen die we hebben ontmoet in Malawi die vechten voor een betere toekomst voor toekomstige generaties. Of doordat je hebt gezien dat je jezelf door moeilijke en uitdagende situaties kan slepen, en hoe belangrijk de mensen die je om je heen hebt dan zijn.

Ik kijk met een vol hart terug op een reis die ik met jullie gemaakt heb. Hoe vaak ik ook probeer uit te leggen hoe het ‘daar dan was in Malawi’, alleen jullie weten werkelijk hoe intens en prachtig deze reis geweest is. Daar ben ik jullie dankbaar voor want deze reis heeft mij hoe dan ook een rijker mens gemaakt. Zoals Marleen mooi verwoorde in haar blog: geen pieken zonder dalen. In die dalen heb ik kracht uit jullie gehaald, en in die pieken was ik blij dat we ze samen bereikten.

Het team van Cycle for Plan biedt mensen veel meer aan dan een mooie reis. Dit helpt mensen om dichter tot zichzelf te komen en om zichzelf uit te dagen een groot gebaar voor ‘de ander’ te maken en ook het waarom daarachter te begrijpen. Ik denk dat ik namens de groep mag zeggen, bedankt hiervoor. We hebben kunnen zien wat Plan voor werk doet in Malawi, wat voor fantastische collega’s jullie daar hebben die hard werken aan een betere toekomst voor meiden in Malawi. Ik ben blij dat wij ons met deze tocht voor hen hebben mogen inzetten. Samen werken aan betere toekomst, daar hebben we allemaal profijt van.

Vrijdag, rustdag! De fietsdagen zitten erop en voor we opbreken als groep en weer andere dingen gaan doen, (zoals terug naar huis gaan) hebben we nog een dag voor cooling down. Dat chillen lukt vrij goed. Beetje onwennig wel – wat doe je als je niet meteen uit je tent een ontbijt naar binnen hoeft te proppen om daarna de hele dag je het schompes te fietsen? Je begint met een laat en rustig ontbijt en doet de hele dag lekker langzaam. Veel dames smeren zich van top tot teen in (thema: welke factor heeft jouw zonnebrand?) en genieten van het fantastische strand en de zee-die-geen-zee-is-maar-een-meer-en-dus-niet-zout. Met een beetje branding, een prachtig, rustig strandje omringd door rotsen en palmbomen. Hoog bounty gehalte.

Met een klein clubje gaan we met chauffeur Wellington in de bus naar het centrum(pje) van NkotaKhota, het stadje vlakbij onze Pottery lodge. Het is een historische plek, ooit was het een belangrijk centrum van de slavenhandel. Hier heeft de Britse ontdekkingsreiziger Dr. Livingstone destijds (1861) met de belangrijkste slavenhandelaar onder de vijgenboom onderhandeld over het beëindigen van de slavenhandel. Met succes, al duurde het tot 1890 voordat de slavenhandel echt stopte. De pastoor van de plaatselijke kerk is onze gids en vertelt ons over deze bijzondere boom. Met twee soorten vijgenbomen die met elkaar vergroeid zijn, staat hij symbool voor hoe christenen en moslims hier vreedzaam met elkaar leven. Toepasselijk thema wel vandaag: Suikerfeest, einde van de Ramadan. We zien veel mensen in hun beste kleren langs de weg, en veel schoenen van gelovigen voor de kleine moskeetjes langs de weg.

Heel fijn om na alle hectiek een dag te hebben om alles nog eens de revue te laten passeren. Leuk om een tijdje met Joseph, de coördinator van Plan Malawi te praten. De eerste avond sprak ik hem ook. Toen was hij nog tamelijk gespannen. Voor het team in Malawi was onze reis een behoorlijke uitdaging. Zou alles wel goed gaan? Wij waren hun gasten; ze voelden zich heel verantwoordelijk. Nu, zo aan het eind, is hij tevreden en trots – en opgelucht. Komende zaterdag komen we weer in de krant, The Daily Telegraph, vertelt hij. Dat wordt dus nog een paar krantjes kopen komend weekend in Lilongwe. Mooi om te zien hoe de mensen van Plan Malawi vol zijn van hun missie: een einde maken aan kindhuwelijken; alle meisjes (en jongens) naar school en vrij om hun eigen toekomst kiezen. Ze praten er graag over, en delen folders uit tijdens de verschillende pauzeplekken in de dorpen. De theeplukker die de folder in de handen gedrukt krijgt en het enthousiast beaamt: ja, meisjes naar school, niet te jong laten trouwen! Voor mij super motiverend. Problemen genoeg, maar startend vanuit een visie, een strategie, en een plan, gewoon beginnen en aan de slag. En dan stapje voor stapje, door-to-door, stug doorwerken, mensen meenemen met het plan; dan kan je een eind komen. Dat is Plan voor mij geworden, en daar trapten wij de afgelopen dagen keihard voor! Het meeste werk wordt door de mensen hier gedaan; en dat is alleen maar goed. Onze tocht vergroot de zichtbaarheid van hun werk, en ook dat is prima. Wat een voorrecht dat wij dit kunnen doen. De pijntjes zijn we allang weer vergeten, de indrukken en herinneringen blijven.

Geen pieken zonder dalen, en pieken en dalen hebben we onderweg in ieder geval letterlijk al heel wat gehad. Wat mij hielp op de moeilijke momenten: denken aan waar we het voor deden. Met dank aan alle mensen die ons, en via ons, de projecten van Plan Malawi gesponsord hebben. Onze tocht zit er bijna op. Inpakken en wegwezen.

Bekijk de video

Stram, krakend en piepend – net als de remmen van mijn fiets – kruip ik ’s ochtends mijn tentje uit. De lange dagen op de fiets begint zijn tol te eisen. Na een ontbijtje met bonen, een eitje, ietwat uitgedroogde bammetjes en een flinke sloot oploskoffie is iedereen er klaar voor. Een raar idee, dit is echt de allerlaatste fietsdag!

We beginnen de dag met een transfer in onze vertrouwde bus. De afstand die we vandaag moeten overbruggen is te lang om helemaal te fietsen. Na een tijdje in de bus komen we aan bij een benzinestation, waar onze fietsen al trouw op ons liggen te wachten. Wat een gemengde gevoelens! Vrijwel iedereen heeft een haatliefde-verhouding opgebouwd met zijn of haar stalen ros. De spieren werken niet meer mee, de billetjes (en voorkantjes) doen pijn en onze ‘batterijtjes’ raken langzaam leeg. Dapper en kreunend stappen we op de fiets.

De uitspraak dat de laatste loodjes het zwaarst wegen blijkt te kloppen. Flinke tegenwind en eindeloos lange asfaltwegen zorgen voor een pittig laatste dagje. Bij de lunch aangekomen zitten de eerste 45 km er op. We genieten van onze laatste fietslunch en kunnen er weer tegenaan. De beloofde laatste 22 km over asfalt blijken Malawiaanse kilometers te zijn: iets langer dan verwacht. Pittig, maar stiekem geniet ik ook met volle teugen van dit laatste stuk. Ik realiseer me dat we nu écht bijna klaar zijn. De aanmoedigingen van al die mooie en vrolijke kinderen langs de kant slepen ons er door heen. Azungu Azungu!

Het laatste stukje over dirt roads fietsen we als team met elkaar, waarna we uiteindelijk gezamenlijk over de finish rijden. Een fantastische moment met muziek, gejuich en zelfs een brandweerwagen met sirenes. Wat een ontlading! We vallen elkaar in de armen, ik kan mijn tranen niet bedwingen en sta huilend, lachend en springend met 21 toppers om mij heen. De champagne knalt open en we rennen in onze fietspakjes Lake Malawi in.

We genieten bij het kampvuur op strand na van dit bijzondere moment en kunnen al snel aanschuiven bij het Celebration Dinner met vers gevangen vis. Het eten en drinken is heerlijk en we eindigen het diner met speeches over de crew en alle deelnemers. Na het diner mogen de stramme, Hollandse heupen los. Sommige deelnemers doen niet onder voor de Malawische crew, terwijl anderen met een biertje of wijntje in de hand bij het kampvuur genieten van de laatste avond. Een welverdiend feestje!
486 kilometer, 7 dagen vechten op de fiets, lekke banden, krakende versnellingen, stralende gezichten langs de weg en ontzettend veel mooie, emotionele en intense momenten. Wat was het zwaar, en tegelijkertijd zo fantastisch. Met pijn in mijn hart moet ik mijn fietsje, die ik zo vaak heb vervloekt onderweg, nu toch gaan inleveren. De 550 km hebben we hier niet gehaald, maar die gaan we in Nederland met elkaar gewoon alsnog fietsen. We zullen onze lieve kleine cheerleaders langs de kant van de weg wel gaan missen.

Cycle for Plan: Once in a Lifetime. Wat mij betreft de meest treffende slogan ooit.

Bekijk de video

Na een lekker stevig, eiwitrijk ontbijt met bonen en eieren, beginnen we met een flinke ochtend work-out op de dirt road. We zijn nog geen geen 5 minuten onderweg en het is het al lekker zweten! Daarna gaan we als een gek downhill op de mooiste en nieuwste snelweg van Malawi. Johan tikt zelfs 74,5 km per uur aan! Sommigen vliegen zelfs zo hard naar beneden dat ze bijna tegen de achterbumper van de voorste auto van Plan aan fietsen. Met ‘Go! Go! Go!’ en handgebaren zorgen ze dat de chauffeur het gaspedaal weer flink indrukt!

Na ongeveer 25 km worden we door een groep schoolkinderen ontvangen tijdens de break. De kinderen duwen elkaar aan de kant, omdat ze allemaal graag op de foto willen. De schooljuf nodigt ons hartelijk uit om bij haar in de klas te komen. Wij nemen plaats achter in het klaslokaal en doen braaf mee met de Engelse les. De juf zegt tegen de kinderen ‘Look, hear and listen. First I say a word, and then you repeat.’ De kinderen zitten op de grond en steken enthousiast hun hand in de lucht om antwoord te geven. Bij een goed antwoord wordt er luid gejuicht en geklapt. Een andere klas krijgt buiten les onder een grote boom in het rode zand. Na deze speciale break, waarin nog snel een lekke band verwisseld wordt, vervolgen we onze weg via de dirt roads.

Al snel komen we bij een prachtig punt, waar we uitzicht hebben op helder groene theeplantages. Even wanen we ons in Azië. Met buckets vol groene bladeren komen de locals ons tegemoet om ons trots te laten zien hoe ze aan het werk zijn. Als Yoreh (de filmmaker) met zijn drone over de theeplantages vliegt, beginnen ze allemaal te gillen en te lachen.

Al zingend gaan we verder over onverharde wegen, totdat we niet meer verder kunnen. Er staat een bordje ‘road crosed’ en ‘drift under construction’. De brug verderop is niet begaanbaar, waardoor we niet verder kunnen. De crew gaat op onderzoek uit en komt terug met het bericht dat er net een verse laag cement is gelegd. Alle fietsers kunnen lopend de brug over, maar de auto’s moeten een flinke omweg maken. Dokter Tom maakte zich klaar om met zijn koffer vol medicijnen op de fiets achter ons aan te gaan, ‘voor het geval dat…’. Tegelijkertijd deelt Jurian een overlevingspakket met bananen en pinda’s uit. Toch laat de crew van ‘Land and Lake’ zich niet kennen en gooit hun charme in de strijd en onderhandelt met de wegwerkers. Uiteindelijk is de deal dat alle fietsers en alle auto’s over de brug mogen, maar omdat we dan de nieuwe weg kapot kunnen rijden, moeten we 5000 kwacha (€6) betalen. Op deze manier kunnen de werkers een nieuwe zak cement kopen.
Van het ene avontuur gaan we over in het andere, want de route leidt ons naar een prachtige, mysterieuze plantage met hoge rubberbomen. Uit de bomen stroopt de rubber naar beneden en wordt opgevangen in plastic bakjes. Midden tussen de rubberbomen genieten we van onze lunch met broodjes, kaas, koolsla, avocado, tomaat en komkommer. Na deze stop kunnen we er allemaal weer tegenaan! Het is nog 10 km over de dirt roads tot aan de verharde weg. We komen langs kleine dorpjes waar we een grote trekpleister zijn voor de bevolking. De kinderen komen van alle kanten aangerend, ‘azungu azungu’ schreeuwend, wat ‘blanken’ betekent. Gek genoeg gaat het zonder digitale communicatiemiddelen als een lopend vuurtje dat er een groep fietsers aan komt! Gaandeweg komen de geuren van een kampvuur voorbij van families die aan het koken zijn.
Vandaag hebben we de meeste kilometers in de benen zitten, namelijk 100 km! Na een laatste stukje zwoegen op rul zand, komen we aan op een prachtige plek aan Lake Malawi met ondergaande zon. Sommige duiken meteen het water in en anderen snakken naar een koud biertje! Onze tenten zijn opgezet op het strand en vannacht zullen we lekker slapen met het geluid van de golven op de achtergrond.

Bekijk de video

We worden wakker op de heerlijke camping van Macondo. Vandaag doen we langzaam aan. Aangezien we hier vanavond nog een nachtje slapen, is het niet nodig om onze backpack in te pakken en de tenten af te breken. Vandaag wordt het een bijzondere dag.
Na het ontbijt stappen we in de bus naar Tenecha. Daar worden we opgewacht en verwelkomt door dansende en zingende mensen. In de brandende zon krijgen we een verwelkoming en bedankwoordjes van heel wat mensen van Plan Malawi, compleet met een gebed door de plaatselijke “healer”. Het raakt me echt om te zien hoe dankbaar en nederig iedereen is tegenover ons.

Dan volgen de verhalen van enkele meisjes/vrouwen die geholpen zijn door Plan, vertaald door een plaatselijke tolk. Meisjes die op jonge leeftijd zwanger raakten, konden niet meer naar school, omdat ze voor hun kind moesten zorgen. Dankzij Plan konden ze toch hun studies te voltooien.
Vooral het laatste verhaal komt hard aan. Een 18 jarig meisje vertelt dat ze dankzij Plan hier zo zelfverzekerd kan staan. Dat ze zelf haar eigen keuzes kan maken. De keuze om haar studie af te maken en werken aan haar toekomst. Dat ze “nee” durft te zeggen tegen iedereen die haar aanraadt om te stoppen met school. Ze zegt “nee” tegen iedereen die haar iets opdraagt, waar ze niet zelf voor gekozen heeft. Beetje bij beetje word ik emotioneel en voel ik wat tranen in mijn ogen. Dan zie ik dat anderen ook tranen onder hun zonnebril wegvegen. De hele groep wordt geraakt door de kracht en moed van deze jonge vrouw. Hier kunnen we allemaal een voorbeeld aan nemen.

Dan krijgen we een demonstratie van het “door-to-door-project”. Bij dit project bezoeken vrijwilligers, ouders van jonge dochters. Ze gaan in discussie over de toekomst van hun dochters. Bij een goede uitkomst wordt een document ondertekend waarbij de ouders beloven hun dochters nooit te laten huwen voor ze achttien jaar zijn. Aan het einde bedankt iemand uit onze groep, iedereen die helpt bij het verwezenlijken van al deze projecten. Zij zijn namelijk de mensen die dag in dag uit werken aan een goede toekomst voor alle meisjes in Malawi, en hun familie.

Na deze mooie en emotionele start van de dag, kunnen we kennismaken met onze sponsorkinderen. Met cadeautjes voor de kinderen en foto’s van onze eigen familie in de hand, worden we verwelkomt door iedereen die ook maar ergens in de buurt woont. In een lokaaltje, afgezonderd van alle andere kinderen worden we voorgesteld aan de sponsorkinderen. De meeste van de kinderen zijn erg verlegen. Om het ijs te breken gaan we naar buiten om wat spelletjes te spelen. Met een lang springtouw proberen we alle kindjes wat losser te krijgen. Daarna volgen gesprekjes met onze sponsorkindjes, hun familie, en een tolk.

Ik leer Joseph kennen. Een 9-jarig jongetje, zijn 23-jarige moeder en zijn kleine zusje, die amper 2 jaar oud is. Joseph is erg verlegen, maar af en toe zie ik een grote glimlach verschijnen. Samen spelen we wat tennis, en hij laat me weten dat hij heel blij is om samen te spelen. Verder zijn hij en zijn moeder geïnteresseerd in mijn leven in Nederland. Ik toon enkele foto’s van mijn familie, mijn vrienden, en foto’s van afgelopen winter. Een foto van mij, dansend op een bevroren gracht in Amsterdam, begrijpt hij niet helemaal. Bij een foto van de skivakantie in de sneeuw, worden zijn ogen nog groter. Ik probeer zijn moeder ook wat beter te leren kennen. Amper 23 jaar, jonger dan ik, en ze heeft nu al een 9 jarige zoon. Met heel veel trots vertelt ze dat hij dit schooljaar als 4de is geëindigd, van de ruim 100 kinderen. Joseph doet het erg goed op school!

De tijd om elkaar te leren kennen is bijna om. We maken samen nog wat foto’s, en een groepsfoto met iedereen erbij. Zelfs de pers is aanwezig! Het is alweer tijd om de bus in te stappen. Zoals verwacht worden we door alle kinderen met heel veel enthousiasme uitgewuifd!

Na een korte lunchpauze stappen we op de fiets. De vijfde dag op de fiets gaat alweer een stukje moeizamer. Op dit moment doet zowat alles pijn. Mijn motivatie is minder dan de afgelopen dagen. Maar we blijven natuurlijk genieten! Vandaag fietsen we minder kilometers dan de andere dagen. Na 6 km over de dirt roads, fietsen we een plaatselijke markt door. Het laatste stuk fietsen we over de grote weg door Mzuzu. Dit is duidelijk een erg grote en drukke stad! (Lees ook: iedereen rijdt als een gek langs ons).

Na de fietstocht krijgen we de tijd om een bezoekje te brengen aan de markt in Mzuzu. De markt bestaat uit een doolhof met verschillende smalle straatjes, met kraampjes waar je letterlijk alles kan vinden. Van toiletartikelen tot kledij; van vis, groente en fruit, tot kappers. Een beetje verderop kan je een levende kip uitzoeken. Heel wat mensen ontvangen ons hartelijk en herkennen onze t-shirts en sjaals van Plan International.
Het was een geweldige en afwisselende dag. Tranen, zweet en heel veel glimlachen! Wat wil je nog meer?

Bekijk de video

Vannacht sliep ik in de cottage. Het was een welkome verrassing na de zware tocht! Ik verwachte in mijn tentje te slapen, maar er was nog een bed vrij. Dus volgde een volksverhuizing van tent + alle benodigdheden naar de slaapkamer. Resultaat: heerlijke nacht geslapen en weer helemaal klaar voor de 100 km van vandaag.

We hebben een lekker uitgebreid ontbijt met havermout, lokale honing (gekocht van een straatverkoper langs de weg), toast, eitje enz. Een goed begin voor een lange dag op de fiets. Tijdens het ontbijt vertelt tour guide Saidi ons wat meer over de omgeving. De lodge waar we slapen is van een Brit en staat midden in een plantage. Malawi bestond vroeger uit 53100 hectare eucalyptus bomen. Helaas is dit bijna allemaal gekapt om te gebruiken voor houtskool. De overheid is nu bezig om de bomen weer te aan te planten. Helaas wordt er door de locals nog steeds regelmatig gekapt, zodat zij de houtskool kunnen verkopen. Tegenwoordig kun je hiervoor een straf krijgen van 10 jaar cel.

We rijden met de bus weer terug over de dirt road. Het zand zat gisteren op de gezichten, haren, kleding en telefoons. Vandaag zien we eruit of we naar een moskee gaan. Bij het startpunt willen we een groepsfoto maken, wanneer Joseph (van Plan Malawi) komt aangerend met een krant. Het blijkt dat wij in de lokale krant staan, hoe tof is dat! We zijn allemaal wat stijf, en het kost daarom ook moeite om de eerste klim te maken. Wat niet helpt, is dat mijn versnelling besluit om niet meer te werken, waardoor ik echt moet ploeteren om de berg op te komen. Gelukkig lukt het met de aanmoediging van Linda en Laura. Jurian helpt me. Helaas blijkt het verloren zaak . Ik krijg een andere fiets en de monteur maakt mijn stalen ros bij de volgende stop. Op dit moment lig ik al flink achter en hoop ik nog iets in te kunnen halen, helaas is de nieuwe fiets nog erger dan mijn oude… Dus fiets nummer 3 wordt uit de bak gehaald en ik kan weer door! Samen met Jurian vlieg ik de berg op en af. We zien ineens een groep apen oversteken. Malawi blijft mij verbazen.

Onderweg blijft het landschap veranderen. Van droge kale vlaktes tot bossen met torenhoge bomen. Na het verhaal van Saidi vanmorgen, kijk ik met een andere blik naar de bossen die we vandaag passeren. Je ziet duidelijk dat het grootste deel is aangelegd, het staat te netjes in rijen, de rest van het land is gekapt. Ook zijn in dit deel van het land flinke rotsformaties. Er is er eentje die op een olifant zou moeten lijken, maar met een beetje fantasie lijken ze dat allemaal. Bij onze stop zien we de Elephant Mountain en hij lijkt echt!
Vandaag staan er minder mensen langs de weg om ons aan te aanmoedigen. We fietsen langs locals met een baal hout met een hoogte van ongeveer 3 meter achterop de fiets. Zij fietsen op een gammele fiets dezelfde route waar wij met onze mountainbikes soms behoorlijk moeite mee hebben.

Bij de de lunch krijgen we goed nieuws. De 100 km is namelijk een beetje verkeerd berekend. We moeten nog maar 30 km in plaats van 60 km. Nog fijner is dat het een afdaling is. Wat een kick om zo vol gas de berg af te vliegen tussen de bossen en met uitzicht op de bergen in de verte. Onderweg maken we foto’s. Na 4 dagen heb ik een lekker ritme te pakken ondanks de zware spieren. De klim omhoog blijft elke keer weer een uitdaging, maar lukt toch steeds maar weer. Waarschijnlijk door de mijn Finding Nemo mantra die steeds weer in mijn hoofd komt: “Just keep swimming, just keep swimming”, past precies bij het ritme waarmee ik de berg op trap.

We eindigen met een spoedbezoekje bij Plan Malawi in Mzumu. Ze heten ons hartelijk welkom. We blijven hier maar heel even, want morgen komen we hier weer terug. Tijd om naar het Macombo Camp te gaan, waar we de komende 2 nachten blijven. De laatste 5 km zijn ook de heftigste, wat een klim weer! We fietsen door Mzumu, een hele relaxte stad. Heel anders dan Lilongwe. Het voelt een stuk warmer en minder hectisch. Een goede plek om de komende dagen te verblijven.

We maken voor het eten nog een korte excursie naar de supermarkt. Ze verkopen hier alles, maar het is veel duurder dan we gewend zijn. Op de terugweg naar het kamp rijden we langs lokale winkeltjes en een markt. Met onze stijve spieren ploffen we weer in de bus, voor overheerlijke maaltijd die wordt bereid door onze privé chefs. Morgen hebben we wat verdiende rust en gaan we ons sponsorkindje ontmoeten. Hoewel de fietstocht soms flink zwaar is, maakt de groep alles weer goed. We moedigen elkaar aan, snappen precies waar we doorheen gaan en genieten van de natuur en de mensen in dit land. Op naar dag 6!

Door: Chantal van der Linden

Bekijk de video

We staan vroeg op, want we hebben een vol programma. En wat doe je op zondag? Jawel, dan ga je naar de kerk! Wij dus ook! Dus 6.30 uur ontbijt, tenten opbreken, tassen in de bus en hup naar de kerk. In een schattig klein kerkje, met dames links en de heren rechts, is er bij binnenkomst al een groepje aan het zingen. Geleidelijk druppelen de mensen binnen en dat gaat ook vrolijk verder tijdens de mis. Misschien normaal volgens de Afrikaanse gebruiken? Charlotte wordt door de voorganger uitgenodigd om als Nederlandse gast een stukje uit de bijbel te lezen. Dat doet ze hartstikke goed. Nadat we liedboekjes krijgen aangereikt, zingen we nog wat liedjes mee en worden we gezegend voor een veilige reis. Tof om een stukje van deze mis mee te maken. De Malawianen zijn duidelijk een stuk muzikaler dan wij.

We vertrekken met de bus naar een kantoor van Plan Malawi om daar te starten met fietsen. Vandaag gaat de route over asfalt, het is mooi om te zien hoe het landschap gedurende de rit verandert van droog en kaal naar groen met bossen. Ik beland in de kopgroep en we gaan als een speer, maar ook met de nodige training in de benen is het toch pittig. De weg is vrijwel niet vlak en de wind voegt er nog een extra dimensie aan toe. Gelukkig beginnen we het principe van elkaar aflossen op kop, steeds beter door te hebben en dat maakt het stukje makkelijker. Deze fietstochten zijn niet voor watjes. Met de motivatie zit het wel goed, dus we bikkelen ons van stop naar stop. De aanmoedigingen onderweg zijn super motiverend. Regelmatig gaat ook door mijn hoofd: “Je zal hier in een huisje (of beter hutje) geboren zijn, hoe anders zou dan je leven zijn?” Dan trap je vanzelf weer wat makkelijker over die heuvels heen.

Na 25 km hebben we de eerste stop. Al snel komen kids aangerend om ons te bewonderen. Linsy en ik besluiten om de kids het lied `hoofd, schouders, knie en teen` te leren. Ze zijn eerst wat verlegen, maar als snel is het ijs gebroken en zingen en dansen ze enthousiast mee. Daarna zingen ze ook eigen liedjes. Net als ons liedjesrepertoire uitgeput begint te raken, verschijnen er drie heren met verenmaskers. Ze voeren spontaan een showtje op. Later begrijpen we dat deze heren normaal dansen bij inwijdingsrituelen van jongens, super mazzel om ze spontaan te treffen. De interactie met de kids en de dansers, dit zijn momenten die deze reis heel bijzonder maken!

Na een heerlijke lunch van pasta, broodje en mega-avocado’s hebben we weer genoeg energie voor de volgende etappe.
De fietsen zijn duidelijk toe aan een schoonmaakbeurtje, want ze piepen en kraken en schakelen steeds minder soepel, nog een extra uitdaging zullen we maar zeggen. Gelukkig zijn de uitzichten vandaag echt prachtig en ieders enthousiasme werkt aanstekelijk, dus de volgende 20 km vliegen voorbij.
De laatste etappe van de dag wordt voor mij een klein gevecht met m’n fiets en mezelf. Schakelen gaat voor geen meter en het lijkt alsof er een krat bier achter m’n fiets hangt. Dus ik fiets voor eerst in m’n uppie, dat is dan toch een stuk minder gezellig. Er staan minder mensen langs de weg, net nu ik de aanmoediging nodig heb. Gelukkig sluiten Johan en Jesse-Li aan. De krat bier blijkt een slappe band te zijn. Om 16.15 uur stopt de eerste auto, dus het kan niet ver meer zijn. Met een paar ‘handjes van god’ in mijn rug en stuk afdalen komt de auto dan toch eindelijk in zicht, het warme ontvangstgejoel klinkt als muziek in mijn oren! Survived: yes!

De hele groep is snel compleet, dus hop de bus in en naar de lodge. Het laatste stukje over de dirt road is stofhappen in de bus. De uitzichten met zonsondergang zijn fenomenaal, wat is het hier prachtig! Dan komen we eindelijk bij de lodge. En eenmaal binnen is het een walhalla: een open haard, heerlijke banken en een warme douche! Beter kan de dag niet eindigen…. denk ik! De manager van de lodge vertelt dat een aantal van ons binnen kunnen slapen… in een bed. En ik ben one of the lucky ones. Een mooi einde van een pittige, maar mooie dag, ik denk dat onze gebeden van de ochtend zijn verhoord!

Bekijk de video

Fietsdag 2! Na de heftige eerste dag staan we weer met goede moed om kwart voor 7 op. Er staat een goed fietsersontbijt met bonen, ei, brood en worstjes voor ons klaar. Om 8 uur vertrekken we om 27 km dezelfde weg terug over de dirtroad te fietsen. Omlaag was dit ontzettend leuk, maar de heuvels op, is niet makkelijker dan gisteren. Bij de eerste steile heuvel moet bijna iedereen weer lopend de heuvel op. Op mijn klikpedalen is lopen niet te doen en ik heb al snel kramp in mijn kuiten. Bovenop de berg hebben we de keuze om een transfer te nemen met de bus, of door te fietsen. Een deel van ons kiest ervoor om de bus in te stappen, zodat we nog energie hebben om straks verder te fietsen; Team Bus!
Na de dirtroad wordt ook de rest van de groep in de bus geladen, we liggen achter op schema en we moeten een paar kilometers inhalen om nog voor zonsondergang onze accommodatie voor vanavond te bereiken. De groep die wel doorfietst over de dirtroad hebben mooie zandbrillen, snorren en unibrauws. Na de lunch kan iedereen weer op de fiets stappen. We moeten een paar minuten op de auto met de fietsen wachten, en krijgen heel wat bekijks. Iedereen heeft een korte fietsbroek aan en onze blote knieën zijn hier heel aantrekkelijk. Mensen zijn niet gewend dat vrouwen met blote knieën over straat gaan en er verzamelen zich steeds meer mensen om ons even goed te bekijken.

Onderweg komen we erg veel verschillende mensen tegen, zeker kinderen vinden het leuk om achter ons aan te rennen en van alles te roepen, een hand te geven of gewoon op je arm te slaan.

Nadat we weer op de fiets zitten, moeten we nog maar 30 kilometer over geasfalteerde wegen fietsen. Team Bus heeft wat energie over, dus gaat mee in de kopgroep! Na nog een stop komen we aan bij onze accommodatie. We slapen vanavond in de achtertuin van Nelson, hij is de directeur van het ziekenhuis, hij rijdt in de ambulance en zit in het bestuur van het lokale weeshuis. Dit weeshuis bezoeken we ‘s avonds. De kinderen zien er goed verzorgd uit, en het gebouw is ook leuk ingericht voor kinderen met mooie tekeningen op de muren. Toch wordt ik persoonlijk erg ongemakkelijk van dit bezoek. We zijn een groep toeristen die komen kijken hoe een kwetsbare groep kinderen worden verzorgd. Zouden wij het een goed idee vinden om een groep Chinese toeristen met camera’s in een van onze zorginstellingen te laten rondkijken?

Na ons bezoek aan het weeshuis zitten we met zijn allen aan de eettafel. Het duurt even voordat het eten komt. Ondertussen wordt onze bewaker voorgesteld. Een grote man met een enorme donkerblauwe jas en: pijl en boog…. Wij zijn wel veilig vanavond!

Bekijk de video

De wekker gaat af, het is 6.45. Dus tijd om op te staan. We worden wakker in het luxe Mafumu hotel in Lilongwe. Larissa en ik trekken onze geleende kleding aan, onze tassen zijn blijkbaar sinds vanmorgen onderweg naar Parijs, en zijn klaar voor de dag. Vandaag is dé dag, de fietstocht gaat vandaag eindelijk écht beginnen. Vanaf 7 uur staat er een heerlijk uitgebreid ontbijt klaar in het restaurant. Er is meer dan genoeg keuze o.a.; ei, worstjes, bonen, aardappelen en toast. Na het ontbijt wordt de grote bagage in een aanhanger achter de bus geladen en is het tijd om naar het eerste project in Njewa te vertrekken.

We rijden de hoofdweg af een zandpad op en komen bij een schooltje tot stilstand. De kinderen in de buurt hebben ons ontdekt en komen vrolijk op ons afrennen. We doen allemaal een mooie doek om onze knieën te bedekken en lopen het klaslokaal binnen. Hier zitten een aantal jonge meiden, een Head teacher en een aantal mensen van het ‘Yes I Do’ project welke in Malawi erg goed loopt. We krijgen uitleg over hoe het systeem (en dus niet het geld of de middelen) de meiden in deze omgeving helpt. Ze kunnen geld lenen om een business op te zetten waarmee ze voor hun school kunnen betalen en de kinderen van deze meiden worden opgevangen door de ‘mother group’. De jonge meiden vertellen over hun verleden, over hoe het project hen geholpen heeft en hoe zij de toekomst zien. Ze hebben allen een business in eten, snacks. En zien een toekomst voor zich met een eigen kraam op de markt. Ik merk dat ik erg emotioneel wordt tijdens deze verhalen. Deze meiden hebben de ouders tegen zich; die vinden het geen goed idee dat ze naar school gaan en supporten ze niet. Dat valt zwaar, maar aan de andere kant is het zo mooi om de kracht in deze meiden te zien. Als er gevraagd wordt waarom ze dan eigenlijk nog naar school gaan is het antwoord duidelijk; zodat hun kinderen later naar school kunnen en een betere toekomst hebben. Wat een liefde en zo anders dan sommige ouders.

Hierna gaan we naar buiten om een groepsfoto te maken en er zijn ondertussen ongelooflijk veel kinderen verzameld buiten bij het hek. Ze krioelen echt om ons heen en willen allemaal aandacht. We stappen, nadat we geplast hebben in een gat in de grond, met moeite de bus weer in. De bus wordt aan alle kanten aangeraakt, naar geschreeuwd en gezwaaid. De kinderen rennen mee en zwaaien ons uit; we gaan nu naar de Plan Malawi ceremonie.

Rond half 12 komen we aan bij de ceremonie en daar staan ook onze fietsen weer klaar! Een aantal fietsen worden nog klaar gemaakt en daarna nemen we plaats onder de partytenten voor de ceremonie. Na het gebed van Joseph komen er dansers. Deze jongens zijn heel erg goed en performen ook op landelijk niveau wordt ons verteld. Daarna spreekt de directeur van Plan Malawi zijn dank naar ons uit en zijn enthousiasme over wat wij hier gaan doen. Aangezien we alleen de middag kunnen fietsen is het na de snack tijd om op te stappen!

We fietsen door een officieel lintje en de politieauto gaat ons met zwaailichten en alarm voor. Links en rechts langs de weg zijn er allemaal mensen langs de weg die zwaaien, ons groeten en toe lachen. Wat krijg je daar energie van! We fietsen vandaag 30 kilometer over asfalt en 30 kilometer over dirtroads. En na elke 17,5 km hebben we een pitstop.

Het begin gaat iedereen prima af. De eerste 17,5 km waren een aantal verbaasd dat we er al waren, dat is natuurlijk een heel fijn gevoel. De volgende stop, net na het asfalt werden er een aantal fietsen gerepareerd. Veel van ons voelen de billetjes, de spieren en de trek opkomen, dus hier wordt tijdens deze stop uitgebreid voor gezorgd. Tijdens deze route was het uitzicht al heel erg mooi en het enthousiasme van de lokale bevolking bleef aanstekelijk en enorm veel energie geven.

Nu komt het zware stuk; dirtroads. Hier komt los zand in voor, losse stenen en nog meer hellingen dan we tot nu toe al hebben gehad. Iedereen vertrekt vol enthousiasme, maar de hellingen zijn echt heftig. Ik stop een aantal keer om te lopen (en foto’s te maken) want mijn benen verzuren heel erg en ik weet dat ik nog bij de top 10 zit dus er zijn er vast een heleboel die het nóg zwaarder hebben. Ik merkte na een stukje lopen dat ik weer prima een eind kon fietsen. En zo wisselde ik dit af. Na een tijdje kom ik Jurian tegen, hij vraagt hoe het gaat, wijst me vrolijk de weg en informeert mij dat we over 4km weer een stop hebben. De meneer van de lokale organisatie stond echter wel een stukkie verder. Ik fiets naar hem toe, maar heb al snel door dat er verder niemand is dus hij stuurt me door en ik fiets door. In mijn eentje fiets ik nog heel wat kilometers, zware heuvels op, door dorpjes en de heuvels weer af.
Ondertussen is het al langzaamaan aan het afkoelen en schemeren wat zorgt voor fantastische uitzichten (en foto’s). Rond half 6 vind ik het toch al wat donker worden en vind ik het steeds spannender worden in mijn eentje. Ik besluit te stoppen want ik weet dat Judith ergens vlak achter mij moet fietsen. Niet veel later komt ze inderdaad de hoek om en ik ben erg blij haar te zien. Samen leggen we nog heel wat kilometers af en de motor komt vlak bij ons rijden en wijst ons de juiste weg. Ondertussen is het donker echt ingevallen en besluiten we te gaan lopen; we gingen omlaag en zagen de losliggende stenen niet meer. Na een tijdje haalt de auto ons in en vertelt dat de bus ons zo komt halen. En inderdaad; de bus kwam vlak erna en we worden met een applaus onthaald. Veel van de groep zitten al in de bus. Onderweg halen we er nog één op en we vragen ons met z’n allen af of de rest het dan wel zou hebben gehaald. Aangekomen bij de lodge zien we 6 fietsen staan en beginnen spontaan te klappen.

We gaan met z’n allen rond het kampvuur staan en praten elkaar bij over deze bijzondere eerste dag. Daarna kiest iedereen een tent uit, frist zichzelf op en staat het eten klaar. Deze pasta maaltijd gaat er bij iedereen erg goed in en wordt door de meeste afgesloten met een drankje. Na de briefing gaan veel van ons lekker slapen zodat we morgen weer fris en fruitig aan de volgende dag kunnen beginnen.
Al met al een zware, onverwachte dag maar met fantastische uitzichten en warme mensen! Welcome to Malawi; the warm heart of Africa!

Bekijk de video

Na maanden van trainen, trainen, geld inzamelen en nog meer trainen is het dan eindelijk tijd om de tas te pakken. Mijn grote en kleine rugtas zitten in no time vol. (nou ja, nadat ik eerst alles bij elkaar heb gezocht, gedownsized en er een nachtje over heb geslapen.)

Het is een wonder, maar alles past erin. Zelfs het cadeau voor mijn sponsorkindje. Want ja, als je op bezoek gaat, neem je een cadeautje mee is mijn credo.

Bepakt en bezakt kom ik aan op Schiphol. De reis is begonnen. Zo snel mogelijk mijn grote rugtas inchecken. Hopelijk zie ik die in Malawi weer terug. En dit zeg ik niet zo maar. We krijgen namelijk het ene na het andere berichtje van fietsgenoten die er al zijn, maar zonder bagage…

Na een laatste vette hap (zwemt de malariapil beter in) tijd om aan boord te gaan.

De vraag in het vliegtuig: welke film ga ik kijken?! Nou, het wordt een comedy, met een korte, niet echt verkwikkende nacht er achter aan.

Om 3.00 uur gaat het licht weer al aan. Tijd voor het ontbijt.

Het is nog donker in Nairobi en het regent. Wel even verfrissend. Met de nadruk op even, want tijdens de overstap zitten we gewoon binnen, 5 uur lang.

Eerst even goed ontbijten en wakker worden. Daarna vermaken we ons met een lange wandeling door de luchthaven. We kletsen, lezen, zoeken het toilet maar weer eens op.
Ondertussen uit kijkend naar onze bagage. Want gaat dat het vliegtuig wel in? Een onmogelijke taak natuurlijk, dat uitkijken. We hopen er maar het beste van.

Bij de tussenstop in Mozambique kijken we of we onze bagage spotten. Mijn rugtas gaat eruit en er weer in. Die zit dus in het vliegtuig. Nu hopen dat dat voor alle tassen geldt.
We zijn in Malawi!

De immigratie-meneer staat ons al op te wachten. Hij loost ons door de visumrij, maar toch duurt het een tijd voordat we er langs zijn. Een mooi visum rijker.
Dan in spanning bij de bagageband staan wachten. Zit onze bagage er bij?
Helaas niet van iedereen. We krijgen wel wat bagage van eerder aangekomen fietsers mee. Dat wordt kleding uitwisselen.

Dan de bus in, richting het hotel. De eerste beelden van Malawi schuiven voorbij. We zijn er echt!
In het hotel snel spullen op de kamer leggen, tanden poetsen en dan komt de hele groep bij elkaar. De eerste keer dat we allemaal bij elkaar zijn. Een gezellige boel!
Weer de bus in, op weg naar de fietsen. Tussen de fiets zoeken, kijken of die goed is. Zadel en pedalen erop laten zetten.
Tussendoor krijgen we een security briefing en uitleg over de child policy.

Daarna snel terug naar het hotel. Want de organisatie van Plan Malawi zit op ons te wachten met het eten. ‘Iets’ te laat, maar hongerig vallen we aan op het buffet. Heerlijk!
Het team van Plan Malawi wordt voorgesteld en we krijgen de eerste briefing.
Ja, de reis is echt begonnen!