Blog Cycle for Plan Zambia 2017 – Groep 2

Life changing werd het genoemd. Het avontuur om te fietsen in Zambia tegen kindhuwelijken en tienerzwangerschappen.
Life changing is het geworden! Wat een prachtige ervaring en wat een indrukken hebben we gekregen.

Een sneltrein

De dagen in Zambia zijn omgevlogen. Regelmatig heb ik tegen mezelf gezegd, kijk goed om je heen, geniet ervan. Het is zo weer voorbij. En eenmaal weer thuis, gewoon weer op je eigen bank, blijkt dit ook echt zo te zijn.
Alle indrukken, alle prachtige beelden. Heb ik dit écht mee mogen maken?
Het hele avontuur heb ik als één groot feest ervaren. De uitdaging van mijn dochter Iris om het samen te gaan doen, alle enthousiaste mensen die ons gesteund hebben met het ophalen van het sponsorgeld, de fysieke voorbereidingen, de contacten met de groep.

Armoede?

De relatief kleine inspanning die wij hebben geleverd en de enorm blije reacties van de kinderen daar. Het heeft me stil gemaakt om te zien hoe daar geleefd wordt. Los van alle armoede lijkt niemand chagrijnig of ongeduldig. Kinderen die spelen met niets en lachen en dansen. Hoe anders is het hier in Nederland. Wij kwamen om iets te brengen maar ik denk dat wij daar iets hebben gekregen. Het besef hoe rijk wij zijn!

Rijkdom?

De verwachte cultuurschok van Nederland naar Zambia bleef uit, het aanpassen ging bijna zonder moeite. Andersom vond ik het veel lastiger. Het volle Nederland, de haast en het ongeduld bij mensen. De rijkdom die wij als vanzelfsprekend zijn gaan ervaren.
Het heeft me aan het denken gezet.
Wat kan ik nog meer betekenen voor deze mensen? Wellicht nog een keer fietsen, of als verpleegkundige, naar het St. Lukes hospital om daar mee te werken?
De tijd zal het leren. Voor nu zijn er de beelden, de film en de herinneringen.

Like all great travelers I have seen more than I remember, and remember more than I have seen!

(Benjamin Disraeli)

Op ons laatste dagje in het veelzijdige Zambia zitten we aan de oever van een brede rivier, de grens van het nationale park. Met een biertje in ons hand, kijken we uit over de oevers waar de nijlpaarden in de zon liggen te drogen. We hebben nog een paar uur te gaan voor onze vlucht terug naar Amsterdam vertrekt. Met onze nieuwe vrienden bespreken we de afgelopen week. Wat een avontuur is het geweest! Van grote harige spinnen op de kamer tot het eten van gefrituurde rupsen. Van fietsen bij zonsopkomst tot naast elkaar plassen in de bosjes. Het is mooi om te zien hoe iemands standaard en idee van luxe kan veranderen in één week tijd. Als er een wc aanwezig was op de accommodatie, werd iedereen ontzettend blij.

Waar doen we het voor?

Als we zo terugdenken aan de afgelopen week, komen er een heleboel hoogtepunten voorbij. Wat de meeste mensen wel bijblijft, is het moment dat je op de fiets zit en even helemaal geen mensen om je heen hebt. Het enige wat je ziet is de heuvel die je op moet. Deze momenten zijn momenten van bezinning; waar doen we het nou eigenlijk voor? Waarom fietsen wij als gekke ‘muzungus’ (blanken) helemaal in Zambia?

Verandering

De projectbezoeken van Plan zijn daarvoor erg waardevol geweest. Het is hartverwarmend om te zien hoe betrokken de lokale medewerkers zijn. Het zijn niet alleen de medewerkers die betrokken zijn, maar het is vooral te merken aan de meisjes in Zambia; juist zij willen verandering. Op een gegeven moment keken we naar een soort zanggedicht van vier tienermeisjes. Hierin spraken ze over het belang van educatie en waarom meisjes te jong moeten trouwen. Wat kunnen deze meiden hun verhaal met passie en kracht overbrengen! Toen was het duidelijk dat de projecten van Plan een groot draagvlak hebben onder de lokale bevolking.

Toch blijft het Afrika. Een veelzijdig Afrika maar ook een traditioneel Afrika. Vooral de oudere mensen moeten wennen aan de wensen van de jongere generaties. Maar deze verandering komt van binnenuit op gang en juist daar zit de kracht. Want ook hier heeft de jeugd de toekomst!

Eindelijk niet meer fietsen, maar uitslapen zit er voor ons ook nog niet in! De wekker gaat om vijf uur en om half zes zitten we aan ons vaste bordje pap (deze keer geen ei en bonen). Tijdens het ontbijt wordt het eerste wild avontuur al uitgewisseld: bij een nachtelijke plaspauze is er een olifant bij het tentenkamp gespot, dat is toch best een spannend idee!

Plassen tussen de wilde dieren

Dan komen de jeeps binnen rijden en kan het avontuur beginnen. We gaan maar liefst tweemaal op safari: een keer vroeg en een keer laat. De ochtend is gevuld met olifanten, leeuwen, buffels en luipaarden, door ons de big four genoemd. We vinden het nog indrukwekkender als we hyena’s spotten en zien dat gieren aan de kop van een stinkende dode olifant plukken. Ons geluk kan niet op na alle impala’s, waterbokken, kudus, giraffen, zebra’s, nijlpaarden, bavianen en kleine aapjes, het lijkt de Lion King wel. De kers op de taart is een korte koffiebreak met fantastisch uitzicht over de rivier waar het een en ander staat te grazen. Plassen tussen de wilde dieren blijkt ook wel erg spannend. Rustig taaien we af naar onze campsite ‘croc valley’ waar een heerlijke brunch op ons staat te wachten.

Niet meer fietsen

’s Middags realiseren we dat we helemaal niet meer de fiets op hoeven. Het is enigszins onwennig om dan ineens stil te gaan zitten. Dit gevoel verdwijnt al gauw als we bij het zwembad zitten in de zon met een biertje en een goed boek. Na een paar uur relaxen zijn we het eens: kom maar op met de volgende safari, wij zijn er klaar voor!

Beesten, beesten, beesten

In het South Luangwa National Park komen we een reusachtige kudde waterbuffels tegen, dit is een goed begin van de avond. Dan wordt het snel donker en gaan we met spoed ergens naartoe. We zien maar liefst zes leeuwen bijkomen van de maaltijd, er is namelijk gejaagd en gegeten. Deze keer is de koffiebreak onder het genot van een Zambiaanse zonsondergang een hoogtepunt.
Zodra het donker is, gaan de zoeklampen aan om wilde dieren te spotten. Ineens zien we een hyena tussen de impala’s en komen we waterbuffels en nijlpaarden tegen die op zoek zijn naar een slaapplek of wat voedsel. Na het spotten van de ‘wild African cat’ en een giftige slang trekken we onder een indrukwekkende sterrenhemel weer door. Terug naar ons kamp waar een echte traditionele Zambiaanse maaltijd op ons wacht.

Rupsen en visjes

Een traditionele Zambiaanse maaltijd… Daar hebben we net zin in… Ze eten hier gefrituurde rupsen, gedroogde kleine visjes, kool en maïzena gekneed tot een kleffe bal. Als boeren Hollanders die we zijn – wat we niet kennen, dat eten we niet – laat vrijwel iedereen de rupsen liggen en haast zich naar de bar voor een laatste Mosi of Savanna. En dan nog een nachtje genieten in ons kleine tentje van 4m2 en dromen over de Lion King en al z’n vriendjes.

Na ons ultieme genietmoment van de dag, ontbijt met pap en bonen, zijn we weer op de fiets gestapt. Een grote uitdaging: de laatste en tevens de meest lange fietsdag, namelijk 130 km. Bijna niet te geloven dat ons fiets-avontuur na vandaag echt voorbij is!

Geld of cola

De weg is licht glooiend, het landschap verandert. De huisjes zijn overwegend van steen, er staan palmbomen langs de weg en wervelwinden razen over de velden. Hier en daar slingert een aap in een boom. Wat blijft, zijn de honderden kinderen langs de kant van de weg die een stuk mee rennen en allemaal willen weten hoe het met ons gaat en wat onze naam is. Het lijkt of ze brutaler worden, ze vragen om geld of cola en soms trekken ze zelfs aan onze fietsen of krijgen we een steen onze kant op. In de dorpen die we passeren is duidelijk zichtbaar dat Zambia een erg christelijk land is. Winkels hebben teksten op de gevel die verwijzen naar het geloof. Een winkel met van alles en nog wat: ‘Seek and you will find!’

Nog een laatste klim

De laatste dag heeft naast alle afdalingen nog een mooie verrassing in petto, een flinke klim. Afzien op het heetst van de dag. Het uitzicht is echter een prachtige beloning: een kleurrijk landschap, glooiende heuvels, maar ook rookpluimen van diverse bosbranden.

Trots en volharding

Na een lange tocht fietsen we als groep naar de finish: de South Luangwa Bridge. De nijlpaarden en krokodillen verwelkomen ons. We heffen het glas en iedereen omhelst elkaar. We zijn super trots op onze prestatie als moeder en dochter!

Bekijk de video

Op weg naar de campsite blokkeren olifanten met kalfjes onze weg, vanaf een veilige afstand kijken we toe. Het blijkt voor ons te gevaarlijk om op de fiets te passeren. Een safaritruck brengt ons uiteindelijk bij onze tenten. Een top locatie met een prachtig uitzicht over de rivier. De eerste giraffen zijn al gespot!

Voor iedereen die nog twijfelt om deel te nemen aan Cycle for Plan: ‘De slak heeft de ark gehaald door volharding!’

Om half vijf gaat de wekker, een vroegertje op m’n 32ste verjaardag. Wat een gewaarwording; opstaan wanneer je er normaal gesproken net in ligt. Maar het was een peulenschil met het programma van vandaag voor de boeg: 110km door het Zambiaanse landschap voor de diehards onder ons en met als hoogtepunt het bezoeken van onze sponsorkinderen in de dorpjes Tikondane en Zemba! Uiteraard deed de heerlijke verjaardagscake die Jurian had gescoord bij velen een duit in het hoognodige koolhydratenzakje.

Hawajoe

Voor dag en dauw starten we de tocht. Wat is het koud – het is hier winter – maar met de zon erbij en wat klimmen over de dirtroads en wat slippen in de zandbak, worden we al snel warm. Na het eerste geploeter, volgt al snel de stop om water bij te tanken en te genieten van heerlijke banaantjes. De crew zorgt maar goed voor ons. We fietsen door steeds meer dorpjes en het volume van het HAWAJOE (‘How are you’) van de kinderen langs de weg neemt toe. Wij worden steeds enthousiaster om ‘onze eigen’ kinders eindelijk te ontmoeten.

Blonde leeftijdsgenoten

Eindelijk is het zover; wat een onthaal! Met de hele groep fietsen we ons dorp binnen. Een oorverdovend gejoel komt ons tegemoet en we zien de grootste glimlachen die we ooit gezien hebben. Cadeautjes voor de kinderen, hun broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes zijn er in overvloed. De foto’s en filmpjes uit Nederland zijn misschien nog wel het meest enerverend voor de kinderen; ze zitten aan onze iPhone’s gekluisterd en gieren het uit als ze blonde leeftijdsgenoten in de sneeuw zien spelen.

De jeugdteams van Plan Zambia vertellen ons in nagenoeg vlekkeloos Engels wat de projecten van Plan inhouden en wat er al gerealiseerd is om kindhuwelijken te bestrijden. Te veel om hier te beschrijven, maar we leggen het jullie onder het genot van een biertje graag uit! Het was vandaag in ieder geval een prachtige ontmoeting met de lokale bevolking en de Nederlandse ‘idioten’ op de fiets.

Helemaal jarig

Tot slot volgt nog een pittige klim op de dirt road, gevolgd door een heerlijke lunch (weer bonen) onderweg. De diehards onder ons fietsen de hele tocht naar het Mama Rula kamp in Chipata. Wij vergezellen George onze buschauffeur. Wat een ontvangst in het Mama Rula kamp; onze mooie tent is inside and out prachtig versierd! Mariëlle is helemaal jarig hier. En nu? Nu is het hoog tijd voor een verjaardagsbiertje met de hele crew. Cheers!

Bekijk de video

Hoe simpel kunnen wij nu blij gemaakt worden. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in een gezellig barretje bij ons fijne Zambiaanse guesthouse. Iedereen aan de koude Mosi en Coca cola. Fijne kamers mét koud stromend water, een plastic bak, schone bedden en 1 handdoek per 2 personen.

Smeren tussen de benen

De dag begint vroeg. Ik smeer me in met factor 50 en ben klaar voor de pittige start en een flinke dirt road van wel 45km. Zandwegen met riet omgeven, fietsen in de zon en weer iedereen gedag zeggen: “How are you?” en ook “Muli bwangi?”. Ik fiets door de mooiste dorpjes, ik geniet van de mooie afdalingen en iets minder van de klimmetjes. Helaas wordt deze gave ervaring ook afgewisseld met toenemende pijntjes in gewrichten, maar vooral de zadelpijn. Flink smeren tussen de benen dus. Ik ben gelukkig niet de enige, haha!

Bekijk de video

Roadshow op het plein

We eindigden deze fietsdag bij Petauke. In de ochtend werd via de radio al bekend gemaakt dat Plan Zambia een show zou geven in het centrum. Wij zijn ook van de partij. In colonne fietsen we het dorp binnen. We eindigen op een druk plein ter grootte van een voetbalveld, omgeven met kleine bungalows waarin allerlei winkeltjes zitten. Joelende kinderen om ons heen, een grote truck voor de optredens van Plan Zambia en knetterhard volume uit de speakers. Er wordt gezongen en gedanst. We zijn getuigen van een ‘roadshow’, een toneelstuk om iedereen op het plein bewust te maken van het belang van scholing, maar het gaat ook over de gevolgen van een kindhuwelijk of tienerzwangerschap.

Haren trekken

Terwijl de kinderen eerst keurig aan de zijkant en achter ons zaten, zijn ze gedurende de optredens al opgeschoven totdat ze ongeveer bij ons midden in de kring en op schoot zaten. Ik word aan m’n haren getrokken en een meisje aait over m’n hoofd. Een ander trekt een haar uit mijn vlecht. Ze vinden m’n haren erg interessant, heel anders dan hun haren natuurlijk. Een van deze meisjes heeft een jong kind op haar rug. Gelukkig is het niet haar kind en gaat ze gewoon naar school.

Voor 110% inzetten

Wat een indrukwekkende show was dit. Het is een van de activiteiten die Plan Zambia doet om overal bewustwording te creëren voor de problematiek van kindhuwelijken en tienerzwangerschappen. Maar het toneelspel gaat ook over de voordelen van onderwijs voor jongens én meisjes. Dat vind ik mooi. Vooraf had ik wel globaal een idee wat Plan doet in Zambia. Echter bleef het in mijn hoofd wel een grote organisatie, waarvan het soms onduidelijk is wat er precies met ‘mijn’ geld gebeurt. Mijn indruk hier is erg positief. Ze zijn op zoveel vlakken hier actief en er zijn zoveel Zambiaanse mannen en vrouwen die zich voor 110% inzetten voor alle projecten. Ze proberen elke laag te bereiken, van de regering tot aan de bevolking, vooral in de zeer afgelegen gebieden. Het gaat in hele kleine stapjes, maar de verandering begint langzaam zichtbaar te worden. Zo knap al.

Vertrouwen in de toekomst

Dit deel van Zambia heeft nog een lange weg te gaan. Echter, met de positiviteit van alle betrokkenen, maar ook de steun van ons, zullen ze er echt wel komen. Stap voor stap, meter voor meter. Net als wij op onze fietsjes, die de meest steile hellingen toch maar weer over ploeteren.

Gisteravond hoorden we het al: morgen wordt het afzien; veel klimmen en drukke wegen. Ik was daarom niet de enige die vanochtend wat nerveus was. Zou ik het halen? Na ons portie pap, bonen, ei en tomaat, klom ik op m’n ros. Na een rustig stukje begonnen we direct aan een lange en zware klim. In een lang lint gingen we op het koffiemolentje achter elkaar aan naar boven. Vooral niet naast elkaar rijden, dat is te link hier.

Het record van groep 1 verbeteren!

Tot aan de lunch (weer bonen) bleef het een pittige etappe van 67 kilometer van steeds klimmen en dalen. Tijdens de lunch was de sfeer top! Iedereen had het gehaald en het was eigenlijk best meegevallen. En nu, wat doen we? Gaan we door en verpletteren we het record van groep 1? Of gaan we naar de logde en kiezen we voor het zwembad zonder water en een koud biertje? De stemmen waren 50/50. Ik zat bij die groep die gaat voor het record! Tot de zon onderging hebben we getrapt. Sommigen gingen door tot de 100 km, anderen tot de 122 km (yes, record gehaald!) en fanatiekeling Tim hield het zelfs nog vol toen de zon al echt bijna onder was; hij tikte de 142km aan. Chapeau!

Wat een topdag

Alles bij elkaar vond ik het echt een topdag. De zware momenten tijdens het klimmen, meter voor meter naar boven, werden ruimschoots gecompenseerd door fantastische momenten: voortdurend kinderen langs de weg die juichen, zwaaien en ‘How are you? How are you?’ schreeuwen. Mede-fietsers die je aanmoedigen, schreeuwende apen in de bomen naast de weg, geniale uitzichten over mooie valleien, een bezoekje aan een markt, aankomst bij de bedding van een rivier, roofvogels die mee zweven, goede verzorging van de crew tijdens de tussenstops en natuurlijk de heerlijke afdalingen. Het is ongelooflijk hoe je tijdens zo’n fietstocht zoveel mooie momenten kunt beleven.

Wat een contrast

Tegelijkertijd zie je tijdens het fietsen ook veel schrijnende situaties. Veel mensen wonen vlak langs de weg. Je ziet de schamele hutjes, waar het nu ongetwijfeld ’s nachts heel koud is en waar er weinig basale voorzieningen zijn. Je ziet veel jonge meiden met een baby of peuter op de rug langs de weg lopen. Je ziet de hele dag door kinderen in oude, gescheurde kleding langs de weg staan. Het contrast met ons leven in Nederland kan niet groter. Dat maakt ook direct duidelijk dat deze reis niet alleen maar een mooie fietsvakantie is. Het geld dat we met elkaar hebben opgehaald, is hard nodig om het bestaan en de toekomst van al deze kinderen iets kansrijker te maken. En dat is wat we hopelijk ook gaan zien in de komende dagen, wanneer we de projecten van Plan gaan bezoeken. Maar nu eerst lekker slapen. Het is, nu net na het diner (sperziebonen), al aardedonker en de meesten zijn al naar hun bed vertrokken. Tot morgen, ik heb er zin an!

Na een lange en goede nachtrust kruipen we uit ons tentje en worden we meteen verrast door een adembenemend uitzicht: nevel op het water, de opkomende zon achter de bergtop en nieuwsgierige Zambiaanse kinderen.

Zo’n zondag

De crew van Claire heeft wederom een heerlijk ontbijt voor ons: griesmeelpap, eieren met tomaat en toast. Om 8 uur staat iedereen in de startblokken voor de tweede fietsdag. Ditmaal een kleine 50 km over de heuvels, daarna de dirt road op. Twee pittige beklimmingen worden beloond met een hele bijzondere afdaling met aan beide kanten een prachtige vallei. Na een korte pauze beginnen we aan onze dirt road route. We worden enthousiast begroet door vele kinderen.

Omdat het zondag is, hebben de dorpelingen zich in hun mooiste kleding gehuld op weg naar de katholiek kerk. Muziek, dans en kleurrijke kleding zijn ingrediënten voor een prachtige Zambiaanse kerkdienst. Het geloof is erg belangrijk voor in deze community. Na de dienst zijn we dankbare toeschouwers van een muzikaal optreden met band en koor. Helaas moeten we alweer vertrekken voor de volgende etappe, richting het St. Lucas Hospital gerund door Maggie. Een bevlogen Engelse verpleegkundige die 14 jaar geleden een missie startte in een klein dorpje in Zuidoost Zambia. Het hoofddoel van de hulpverlening bestaat uit het verzorgen en behandelen van HIV/Aids patiënten. De afgelopen jaren bestond de opvang van deze patiënten uit het begeleiden van hun laatste levensfase. Nu bestaat deze gelukkig steeds meer uit het behandelen van de ziekte met medicatie en veel gevallen het begin van een nieuwe toekomst. Wat een topvrouw! Ze runt haar ziekenhuis met beperkte medische middelen op een plek zonder elektra en warm water. Ze is afhankelijk van donaties, heeft zelf geen inkomen.

Een dag met contrasten

Na aankomst krijgen we tijd om te douchen met een emmer koud water en beginnen we aan een rondleiding door het ziekenhuis. Naast terminale patiënten, begroeten we ook zieke kinderen waar we een lach op het gezicht kunnen toveren door ballonnen op te blazen en een praatje te maken. Verder bezoeken de eerste hulp afdeling waar Zambianen wachten op een behandeling. Ook zij zijn blij met onze begroeting en bemoedigende woorden. Na een drankje in de beergarden, met uitzicht op zebra’s en impala’s, lopen we met Maggie naar een opvanghuis voor bejaarden. Wat dankbaar om deze mensen te spreken. Ze hebben al een heel leven achter de rug en wonen hun laatste fase in dit huis waar ze liefdevol verzorgd worden. De leeftijd van deze hoogbejaarden is bijzonder hoog omdat zij niet besmet zijn met het HIV virus. Veel mensen worden niet ouder dan 40 jaar door deze vreselijke ziekte.

Wat was het een indrukwekkende dag: geloof, hoop en liefde zijn de kernwoorden waar we deze dag het beste mee kunnen omschrijven.

Het is vroeg opstaan; Guido staat al om kwart voor 5 naast zijn bedje, het kamp komt rond 5u tot leven. De “dril” van het opstaan, ontbijten, opruimen en de fietsen, moeten we vandaag voor het eerst laten zien. We slagen erin om op tijd weg te komen. Aan de pap als ontbijt moeten we nog even wennen. Voordat we de fiets opstappen krijgen we nog even een warming-up van sportinstructrice Ursula, we zijn er klaar voor!

De eerste lekke band

De eerste 5 km rijden we over dirtroad. Het is al best druk en dat betekent stof happen als er een vrachtwagen voorbij komt denderen. Maar goed, dat kunnen we hebben, want aan het eind van de dag wacht ons een welverdiend koud biertje. De rest van de dag is gelukkig asfalt, klinkt best gemakkelijk. Al snel ontstaan de eerste problemen: een afgevallen trapper en de eerste lekke band. Vakkundig en snel helpt onze fietsenmaker ons weer boven de wielen.

Officiële ontvangst

Na 25 km fietsen stoppen we voor de formele start van de tocht. Al snel drommen de kinderen om ons heen. Vlaggen wapperen, een tent met stoelen wacht op ons. We worden ontvangen door collega’s van Plan en diverse hoogwaardigheidsbekleders. Ze hebben hier zelfs een minister van Gender, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren! Voor het officiële gedeelte spelen we een potje voetbal met de kinderen en de voetjes gaan van de vloer op een AfroNedermuziekje. We hebben er allemaal zin in en vinden het speciaal dat er op deze manier aandacht wordt geschonken aan het voorkomen van kindhuwelijken en tienerzwangerschappen. In de diverse toespraken komt dit uitvoerig aan bod. Vervolgens komt er een echte start en worden we uitgevlagd en enthousiast uitgezwaaid.

De eerste heuvels

Het echte werk begint, al snel verandert het vlakke landschap in heuvels en dat betekent dat het pittig wordt. Wij zijn natuurlijk goed getraind en trappen lekker door. Claire, de reisleider, verzorgt ons goed onderweg! We stoppen meerdere keren voor fourage en om de groep weer bij elkaar te krijgen. Iedereen fietst zijn eigen tempo. Wij ontvangen iedereen bij elke stop met luid applaus, want wij zijn natuurlijk de kopploeg! Na 80 km stoppen we voor de lunch, daar waren we wel toe.

Wij bikkels

Na de lunch is de keuze: gaan we verder op de fiets of gaan we in de truck? Je begrijpt dat wij bikkels zijn doorgereden. Na een zeer pittige klim volgt dan de verdiende lange afdeling waarbij we snelheden halen van wel 70km per uur.

Koud biertje in zicht

Uiteindelijk eindigt de tocht na 120 km op een prachtige remote gelegen campsite met, volgens Zambiaanse begrippen, basis voorzieningen. De douche is een rieten hokje met een teil water en een beker. Het toilet is niet meer dan een gat in de grond. We zijn voldaan en vinden prachtig. Ok, voor Guido is dit wel een beetje basis. Het ergste is nog wel dat er geen bier is, iets wat we wel verdiend hebben!

Ik ben Caroline van Dijk en sta genoteerd om op de 2e dag de blog te verzorgen. Als werkende moeder van drie prachtige dochters (goed opgeleid, ongehuwd en voor zover ik weet ook nog niet zwanger) ben ik super gemotiveerd om een bijdrage te kunnen leveren aan het verbeteren van de positie van meisjes in Zambia.

De groep vliegt over Dubai naar Lusaka. Omdat ik nog wat vakantie er aan vast plak, heb ik zelf geboekt en vlieg ik via München en Johannesburg naar Lusaka. Estimated time of arrival had ik met Jurian van Plan Nederland afgestemd en was ongeveer gelijk.

Helaas, een van de toiletten van het beoogde vliegtuig van South African Airlines heeft lekkage. Na 5 uur in München wachten met 230 passagiers kwam om 22.00 uur de mededeling dat het tapijt weliswaar droog is maar dat de elektrische installatie aangetast is en de vlucht pas de volgende avond zal gaan. Het was ze gelukt een paar hotelkamers te regelen waar de businessclass en passagiers met kinderen uiteraard eerste rechten op hadden. De passagiers uit de buurt konden naar huis, dus met een kleine groep van met name Zuid Afrikaners heb ik in een hoek van het luchthavengebouw op de bankjes geslapen. Gelukkig brachten ze nog een dekentje! Vandaag een dagje luchthaven en om 15.00 een nieuwe poging tot inchecken…

Rise and shine Dutchies; 7 uur gaat de wekker. De eerste, in een reeks van zeven, Zambiaanse porridge staat voor ons klaar. Een beetje vals spelen nog, dit keer met een eitje erbij. Ondanks zere ruggen (Willy), missende personen (Caroline, Els en Mariëlle) en foetus houdingen (Joost en Guido) hebben we de eerste nacht overleefd.

Rugzak voorop

We vertrekken richting het kantoor van Plan Zambia, waar we met vrolijke gezichten ontvangen worden. De verhalen van dichtbij zijn nog indrukwekkender dan thuis, zeker bij Plan partner Africa Direction en onze volgende stop. Met rugzak voorop lopen we als echte Nederlanders in een treintje door de arme straten en markten van Lusaka. Midden in dit gebied ligt Africa Direction; een walk-in opvanghuis voor kinderen van 8 tot 25 waar educatie, gezondheid en creativiteit centraal staan. Kort spreek ik met de mentor van te veel gillende kinderen. Ze vertelt enthousiast dat ze begonnen is met het opschrijven van talenten van de kinderen. Zo kan ze de kinderen blijven aantrekken en positief stimuleren. Erg gaaf om te zien hoe ze probeert te vernieuwen ondanks haar omstandigheden.

High five

Al snel word ik overladen door high-fivende, omarmende en gek trekkende bekkies. Even had ik het idee dat ik met vier Zambiaanse kids terug ging naar Nederland… toch wat zwaar op die fiets. Maar wat werd iedereen blij van al die bekkies. Een speciaal moment voor Frank en Rahul, die trillen met die billen, omringd door Zambiaanse muzikanten, de dans een nieuwe betekenis gaven. Toch niet helemaal hetzelfde Frank en Rahul…

Pay to suffer

Over de markt, waar lokale indrukken ons raken, lopen we terug naar de bus. Terug in het Pioneer kamp is het bike time. Passen, meten, klikken en schroeven, met een beetje hulp van onze mechanic oefent iedereen een rondje over het kamp. Stiekem luister ik Claire af en hoor haar zeggen: ‘We are leaving very very early’. 77km op het programma morgen. En voor de bikkels 120. Well, you all payed to see us suffer right?

Het zit erop! Fundraising stress ligt achter ons. Vaak met ludieke acties, meestal met erg leuke en enthousiaste reacties, soms met het gênante gevoel dat je moet bedelen. Maar nu richten we ons op de volgende fase. Gisteravond de laatste dingen voor het werk afgerond en vandaag de rust om te pakken, omdat we pas om 19 uur op Schiphol hoeven te zijn. Eigenlijk begint de mentale voorbereiding nu pas.

Velen vroegen mij wat ons in Zambia te wachten zou staan. En eerlijk gezegd, ondanks dat ik het informatiepakket en de blogs heb gelezen, heb ik geen idee. Zijn de benen genoeg gesterkt? Blijft het bij een beetje onbestendig gevoel in de maag bij mijn allereerste malaria pil? Kan ik het emotioneel aan om geconfronteerd te worden met een wereld die mij alleen via de televisie beroerde? Haal ik de eindstreep? Ik besluit dat ik deze life changing experience het beste gewoon over me heen kan laten komen.

De rugzak is gepakt en alles staat klaar. Op weg naar het station wensen de buren ons succes, verbieden we een bestuurder van een bromauto verder te rijden met een los wiel en… missen we bijna onze trein! Gelukkig: dat is weer een normale gewoonte van mij. We komen aan op Schiphol en ontmoeten alle medefundraisers, reisgenoten. Op dit moment alleen nog bekend van de fietsclinics, nu nog namen vragen en repeteren, maar straks een hechte groep, vrienden voor het leven, gegroeid door onze gezamenlijke ervaringen, ons gezamenlijk afzien en gedeelde euforie.

Iedereen een fantastische reis gewenst!