Blog Cycle for Plan Zambia 2017 – Groep 1

Drie weken na onze verlengde reis (we hebben nog door Malawi en Tanzania getrokken) denk ik aan ons enorme avontuur op de fiets 600 km over de Zambiaanse wegen met 27 Moezoengoe’s… De reünie is gepland, de foto’s komen in een grote map bij elkaar, de indrukken worden verwerkt en eindelijk lees ik de blogs van mijn super lieve collega’s. Tijd van bezinning en terugblikken is gekomen. We vertellen onze verhalen aan anderen, tonen de prachtige filmbeelden die mijn man Geert tijdens de reis al aan elkaar heeft geplakt tot een mooi overview van de hele fietstocht inclusief Safari toetje…

26 Nederlanders met een andere achtergrond, met een ander doel om deze reis te maken, leeftijd tussen de 20 en de 59, mensen met al duizenden kilometers in de benen, sommigen die in Nederland nog nauwelijks aan fietsen waren toe gekomen. Er gingen Plan collega’s mee om hun werk beter te kunnen doen, en er was een honeymoonreis. Een afsluiting van een periode of juist een moment van bezinning op de toekomst… Hoe wordt dat een groep?

Gezamenlijk één doel, één gemeenschappelijke passie en één idee: Cycle for Plan en het stoppen van kindhuwelijken is het doel om het enorme bedrag voor te werven. De fietstocht van 600 km in Zambia is een individuele uitdaging die ieder met een persoonlijke motivatie aan gaat!

Wat er aan vooraf ging

Nieuwsbrief lezen, geïnteresseerd raken, informatie avond bezoeken, overleggen met thuisfront, beslissing tot deelname, acties om geld op te halen, drie gezamenlijke trainingen, mails met informatie, facebookgroep, honderden trainingskilometers in Holland, vele vermeldingen in lokale en regionale kranten en de grote vraag: wat neem ik mee en past het wel allemaal in mijn tas?

Wat leverde het op

Ruim 100.000 euro fondsenwerving tegen kindhuwelijken in het oosten van Zambia, 22 fietsers voor Cycle for Plan, drie man begeleiding van Plan en een arts: 600 km op de fiets van Lusaka naar South Luangwa, een reis waarin zoveel is gebeurd, zoveel is gebikkeld, gehuild, gelachen, gedanst en vooral: gefietst tot we geen dirt road meer konden zien, geen zadel meer wilde voelen en geen pap meer konden eten ;-). Maar wat het vooral opleverde is de vreugde van de finish, de goede gesprekken, de mooie momenten, de lieve woorden, de ongelofelijke steun van en aan elkaar en de kracht die bij iedereen deze week boven is gekomen!

Logistiek staaltje kunst

De inzet van deze 26 moezoengoe’s was indrukwekkend, maar niet mogelijk geweest zonder alle ondersteuning en hulp van het thuisfront en alle donaties en sponsors. Maar ook veel respect voor de ongelofelijke inzet van Clair Powell van Thorntree-safari’s en haar team: Joran onze fietsenmaker, BaBon onze kok, Grote George onze truc-driver, Greenwell onze assistent-kok en Douglas onze kamp assistent en tot slot onze Kleine George, de vrolijke jonge noot en manusje van alles…
Het organiseren van een trektocht van 26 mensen, 6 begeleiders, 30 fietsen, 5 begeleidings-automobielen in de vorm van een Safaritruc, een mini-van, een truc met oplegger voor 30 fietsen en een heuse foodtruck en dan afstemmen met alle locaties (8 verschillende!), de mensen van Plan Zambia voor de extra activiteiten die gepland zijn, de aanlevering van alle boodschappen en dat er dan wel eens iets anders loopt dan verwacht: er toch geen warm water uit de douche stroomt of de Safaritruck panne heeft en we nog 6 km extra naar de volgende stop moeten fietsen terwijl de tong al op de schoenen hangt…This is Africa!

Claire, Greenwell, Douglas, George, George, Babon en Joran: dank jullie voor de ruim 50 super bottles water die zeker meer dan 3000 gevulde bidons opleverde, de tientallen geplakte lekke banden, de ruim 130 tenten die jullie hebben opgezet, de ruim 250 borden pap, de 500 stukken toast, de 270 avondmaaltijden, de meer dan duizend afgewassen borden, de 3000 afgewassen stuks bestek, de talloze improvisaties en de niet aflatende steun en stimulans voor ons als fietsers om door te zetten en verder te gaan dan de grenzen die we dachten te hebben!

Jullie hebben met je inzet als team onze reis, stil en op de achtergrond, tot een niet te vergeten belevenis weten te maken. Dank jullie wel daarvoor en we hopen dat onze kleine inzet jullie prachtige land en ontzettend vriendelijke en warme mensen een klein stukje verder hebben kunnen helpen, in de mooie ontwikkeling waarin jullie zitten!

Hard Work pays off

Na 6 dagen fietsen, een hele hoop zadelpijn, gigantisch veel proteïnerepen en vooral heel veel gezelligheid was het eindelijk tijd om het harde werk wat we hadden geleverd te belonen. Na de finish bij de Luangwa Bridge zijn we het laatste kleine stuk verder gefietst naar ons nederige stulpje voor de laatste paar dagen… welcome to Crock Valley!

Optimaal genieten

Bij aankomst moest ik toch echt wel even twee keer met mijn ogen knipperen om te kunnen geloven wat ik zag. Een gigantisch mooie accommodatie, vlak aan de rand van het South Luangwa National Park! De tenten waren al opgezet door het team van Claire en we werden verwelkomd door een groot aantal aapjes in de bomen en nijlpaarden aan de rand van de rivier. Er werd volop gebruik gemaakt van de warme regendouches die aanwezig waren, er werd gezwommen in het zwembad en na het avondeten kon iedereen bijkomen met een drankje aan de bar. Naar mijn mening was er geen betere manier om het fietsavontuur op deze donderdagavond af te sluiten. Er heerste een heerlijke sfeer van ontspanning, ontlading en vooral gezelligheid en saamhorigheid.

Time for a Safari

Vrijdagochtend stond de wekker al weer vroeg. Dit keer niet om te gaan fietsen, maar om de eerste safaritocht te gaan maken! Naast het geluid van de wekker begon de ochtend ook met het heerlijke.. ja, hoe zullen we het noemen.. “geknor” van de nijlpaarden. Na een heerlijk ontbijt kwamen de safaritrucks aangereden en werd de groep verdeeld over 3 trucks. Er was de “birdtruck” voor de vogelliefhebbers, er was een truck voor 9 man en een grotere truck voor de rest. Ik zelf zat in de truck met 9 man. Nog behoorlijk bibberend van de kou reden we om 6 uur weg en begon de eerste safari in South Luangwa National Park! Woohoo!

The Beauty of Africa

De aftrap van de safari begon met het aanschouwen van een prachtige zonsopgang over het Afrikaanse landschap. Al vrij snel kwamen we de eerste impala’s tegen en niet heel veel later stonden we met de safaritruck tussen drie prachtige olifanten. Het is bijna onwerkelijk om het wildlife op deze manier van dichtbij mee te mogen maken. De ochtenddrive duurde 4 uur en wat hebben we een hoop gezien! Vogels, impala’s, bushbucks, olifanten, giraffen, een leeuw (weliswaar van heel ver weg, maar hé we hebben ‘m gezien) en 2 luipaarden bij elkaar. Na de ochtenddrive kwamen we terug bij het kamp voor de lunch en om 4 uur stonden we alweer klaar voor de night drive. Omdat het erg snel donker wordt hebben we tijdens deze drive niet heel veel wildlife meer gezien… maar wel iets anders. Samen met Abraham hebben ik en een aantal anderen van een waanzinnig mooie zonsondergang en een sterrenhemel mogen genieten onder het genot van een drankje en een kleine snack. Toen iedereen terug was zijn alle ervaringen met elkaar gedeeld en hebben we gezamenlijk de avond met elkaar afgesloten. Deze momenten met elkaar zijn onvergetelijk!

Breathtaking

Voor aanvang van dit avontuur had ik eigenlijk geen flauw idee waar ik aan was begonnen. Zou ik het geld wel ophalen? Zou ik het fietsen wel volhouden? Wat als ik moe word? Al deze vragen en onzekerheden waren het dubbel en dwars waard. Ik heb dit avontuur samen met een fantastische groep mensen mogen ervaren. Ik heb mezelf, maar ook anderen zien groeien, er zijn grenzen verlegd en er zijn nieuwe vriendschappen ontstaan. Deze nieuwe indrukken en ervaringen hebben mij op een positieve manier veranderd. Deze ervaring heeft al vanaf dag 1 een speciaal plekje in mijn hart en niemand neemt mij deze ervaring meer af.

A mind that is stretched by a new experience can never go back to its old dimensions.

Door: Diana Vriends

De allerlaatste klim

Niemand zag deze aankomen. We kwamen de bocht om en konden onze ogen niet geloven wat we zagen. Niet nog één! Nee, godv£\%\#>\>$ deze stond niet op de planning. Het was niet zomaar een klim. Nee, eentje waar je je tanden op elkaar moet bijten, waar je alle laatste stukjes kracht bij elkaar moest rapen, waar vloeken even normaal was. We gingen ervoor, fietsend of lopend maar hoe dan ook kwamen we allemaal die berg op. Iedereen op zijn eigen tempo en manier. We did it all!! En als cadeautje het meeste vette uitzicht en de onwijs coole snelle afdaling. Nog een laatste – heerlijk!

Stel gekken

Daar is dan eindelijk die langverwachte finish. We hebben al 108 kilometer erop zitten. De laatste 20 kilometer rijden we als een echte groep naast elkaar, zij aan zij, allemaal even sterk, de roze Plan vlag hangt al uit. De spanning is te voelen, iedereen kijkt uit naar dat ene moment. Tijdens het laatste stukje fietsen bedenk ik me dat dit avontuur gewoon bijna voorbij is. Dat de afgelopen week met deze toppers gewoon op een einde loopt. Wat zijn wij toch een stel gekken geweest dat we dit maar hebben geflikt.

De finish

Deze achterlijke fysiek zware tocht was voor mij een van mijn mooiste en trotse momenten van mijn leven. Toen ik eindelijk over de finish was besefte ik niet gelijk wat ik had gedaan. Wat wij hadden gedaan! Ik zie mensen om mij heen huilen, elkaar in de armen vallen en dan uit het niets vallen de tranen – 1.5 jaar lang van voorbereiden, trainen, vallen en opstaan komt eruit. De pijn in mijn billen is weg en heeft plaatst gemaakt voor blijdschap en trots.

Grenzen verleggen

Van plassen met een gesloten deur tot plassen ongegeneerd naast elkaar in de struiken. Huilen van watervallen over je wangen tot lachen van de buikpijn omdat we iemand Nederlands probeerde te leren. Niemand was minder of beter, iedereen is gelijk en dat was ook voelbaar in deze groep. We zijn een familie geworden, ook als het maar voor even is.

Prachtige woorden

Trots mogen we allemaal stuk voor stuk zijn op ons zelf. Mijn favoriete quote is ook “Never let the fear of striking out keep you from playing the game!” Blijven geloven in mijn doel heeft mij elke keer een stukje verder geholpen. Doen geloven dat ik meer in mijn had dan dat ik ooit had gedacht. Deze ervaring steek ik in mijn hart en pakt niemand mij ooit meer af!

Door: Michon Prick en Alain Serradura

Kippenvel

Na 4 dagen kilometers vreten is het dan eindelijk zo ver: we mogen onze sponsorkinderen ontmoeten. 4 dagen lang hebben tientallen of honderden kinderen ons toegezwaaid, geroepen en gevraagd “How are you? How are you? How are you?” Nu is het hoog tijd om de lach van “ons kind” te zien. Eerst nog wat zand weghappen en een 30-tal kilometer over dirt road, overigens met ontzettend mooie uitzichten, naar projecten van Plan in Tikondane en Zemba. Daar worden we verwelkomd door enthousiaste en juichende kinderen en een koor van de leerlingen van de school.

Kippenvel loopt over het hele lijf en enkele tranen worden gelaten. Wat is het mooi om te zien hoe blij en dankbaar iedereen is dat we hier zijn. Er worden een paar formele woorden gesproken en ook nog een kort toneelstukje opgevoerd over kindhuwelijken en tienerzwangerschappen, waarna we onze sponsorkindjes mogen ontmoeten.

Samen met de kinderen, de ouders en een tolk zoeken we een rustig plekje op, want andere kinderen zijn maar al te nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurt. Het begint een beetje ongemakkelijk, van beide kanten weten we niet wat we precies moeten verwachten. Veel van de kinderen zien voor het eerst blanke mensen dus ook voor hen is het spannend allemaal. Alain heeft een 3-jarig meisje, Christine, en Michon een bijna 11-jarig meisje, Edith als sponsorkind. Ze zijn beiden ontzettend verlegen in het begin, maar gelukkig weten we met behulp van een tolk het ijs te breken.

Een echte kip

We geven ze onze cadeautjes, vooral dingen die ze hier niet kennen of goed kunnen gebruiken: kleurpotloden, schriften, kleurboeken, kleine spelletjes en dat soort spulletjes. Wat ons verbaast is dat zij ook cadeaus voor ons hebben, omdat ze willen aantonen hoe ontzettend dankbaar ze zijn. Deze zijn echter van een heel andere categorie: Het meest vreemde is dat Alain een levende kip aangeboden krijgt. Anderen krijgen een zak aardappelen en er is zelfs iemand speciaal op en neer gefietst om een watermeloen te halen. De nodige foto’s worden gemaakt en er worden een aantal foto’s direct uitgeprint om aan de sponsorkindjes te geven. Langzaamaan is het tijd om afscheid te nemen en naar de projecten te gaan kijken.
Wij gaan kijken naar “The Champions of Change”. Dit is een groepje jongeren dat een traject heeft doorlopen en de boodschap van Plan dorp voor dorp proberen over te brengen. Onder deze jongeren is een meisje dat slachtoffer is geweest, maar zichzelf terug heeft gevochten en nu weer op school zit: een erg indrukwekkend verhaal.

Gastvrijheid

Dan is het hoog tijd om verder de dirt road op te gaan, waar Joey nog net voordat we het zand achter ons laten nog valt en helemaal onder het stof zit. Iets verder zouden we de andere groep op een T-splitsing ontmoeten, maar doordat een en ander uitloopt in het andere dorp, strandt een groepje, waaronder wijzelf, en moeten we een tijd lang wachten. We gaan in de schaduw zitten en genieten van het uitzicht. De locals weten niet hoe snel ze ons moeten voorzien van stoelen en ander materiaal om op te zitten. Ondertussen weten we dat dit Afrika is: geen mogelijkheid om telefonisch contact te krijgen, en de gastvrijheid van de lokale mensen.

Hierna zijn we doorgefietst en net voor het donker kwamen we aan op de plek van bestemming. Ditmaal weer in tenten, waar eigenlijk niemand nog moeite mee heeft. Een lekker warme douche, balletjes in tomatensaus als avondeten, een groot kampvuur en als kers op de taart een ontzettend mooi lied op de ukelele door Djarana en Fleur. Ze hebben samen een tekst geschreven over onze reis hier in Zambia, op een nummer uit de film Moana; How far I’ll go!

Al met al weer een mooie dag met een mooi einde.
Op naar de laatste fietsdag, wat is de week snel gegaan!

Songtekst Djarana en Fleur:

Ik vecht voor het recht van de meisjes
Voor het recht op een toekomst
Voor het recht op een stem
Samen fietsen wij door Zambia
Fietsen we door de heuvels
Fietsen we voor een kans

Iedereen heeft recht op een veilig thuis
Op een eigen keus in hun levensweg
Een gezin en kind wanneer die dat wil
Kom, maak het verschil

Kijk ons fietsen voor Plan
Wat is het hier mooi man
De zon staat hoog
Het is warm en droog
Met de wind in de rug
Ik wil nu niet meer terug
We fietsen door
We gaan ervoor

Het maakt niet uit hoe zwaar het is, we fietsen door

Door: Kayleigh Roelofs en Myrte de Boer

Een heerlijk bed

“Tomorrow breakfast at 08:15u!” “YES!” riepen we in koor. Elke avond is het weer de vraag of Claire goed of slecht nieuws heeft, maar deze keer had ze geen beter nieuws kunnen brengen. Met een euforisch gevoel duiken we om 22:00u ons bed in: een (voor Afrikaanse begrippen) luxe lodge met een heerlijk bed en een nacht van maar liefst 9,5 uur slaap staan op ons te wachten.

Aquajoggen

Als om 07:30u de wekker gaat, staan we zoals elke dag vrolijk naast ons bed: een nieuwe dag fietsen staat op ons te wachten. Dat het een zware dag zou worden, was ons al verteld, maar met frisse beentjes gaan we naar het ontbijt. Na een heerlijk ontbijtje dat weer super is verzorgd door Claire en George, verplaatsen we ons naar het lege zwembad voor een creatieve warming up. Insmeren: check, bidons vullen: check, ballencrème: check (geen dubbeldip!), ready to go!

Waar is de pauze?

We beginnen de rit met een heftige 40 km dirt road. Als we de bus van Claire zien staan, maken we een vreugdesprongetje op onze fiets: pauze en een reepje na 20 km fietsen. Helaas bleek de 20 km pas 14 km te zijn, maar vol goede moed zetten we onze rit voort. We fietsen langs allerlei leuke dorpjes waar we keer op keer ontvangen worden door een berg juichende kinderen langs de weg. Na een high five renden de kinderen zelfs een heel stuk mee om ons aan te moedigen, wat een ervaring!

Overlevingstactiek

Terwijl we trots de 40km dirt road overleefd hebben, wacht er een lekker toetje op ons: een paar km klimmen op de main road. Precies wat we nodig hadden! Met lood in onze benen fietsen we braaf omhoog en na iedere berg vertellen we onszelf dat de pauze niet meer ver weg kan zijn. Onderweg vinden we allemaal onze eigen tactiek en waar sommigen het fijn vinden om alleen te fietsen, slepen anderen zich liever samen door de tocht heen.

Strijd tegen kindhuwelijken

Na 81 zware, maar prachtige kilometers, komen we aan in het dorp waar we enthousiast ontvangen worden door honderden dorpelingen. In het dorp is een Plan Zambia side event gaande, waarmee Plan Zambia de community probeert te overtuigen van het strijden tegen kindhuwelijken. Voor we het weten staan we oog in oog met de chief van deze community, die bewaakt wordt door een heuse bodyguard. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat we een half uur later zelf wensen dat we allemaal een persoonlijke bodyguard zouden hebben. Nadat we eervol ontvangen zijn en nog even gedanst hebben met de kinderen uit het dorp is het namelijk tijd om door de drukte van alle kinderen terug naar de bus te gaan. Dat klinkt alleen gemakkelijker dan het is. Als echte celebraties moeten we de kinderen van ons afslaan en doen we hard ons best om onze mooie blonde haren op ons eigen hoofd te houden.

Nog meer goed nieuws

Eenmaal in de bus kan iedereen genieten van een ondergaande zon en een kort dutje tijdens onze transfer naar de volgende accommodatie. Claire lijkt niet te stoppen met het brengen van goed nieuws en nadat ze ons vertelt dat we morgen niet om 04:30u op hoeven te staan omdat we vanavond al naar de nieuwe accommodatie rijden, krijgen we ook nog te horen dat we een upgrade hebben gekregen en niet in tenten slapen, maar in lodges! We kletsen nog even gezellig met de groep en daarna gaan we – na een paar drankjes – met een vredig gevoel naar bed.

Wat een nacht

Onze eerste in een echt bed sinds we in het vliegtuig zijn gestapt en je zou denken dat dit wonderen zou doen na dunne matjes in tenten. Helaas pindakaas voor mij! Ik begin onze derde fietsdag met 3 uur slaap, een fikse hoofdpijn, misselijkheid en een buikpijn waar je u tegen zegt. Niet de meest denderende manier om de meest gevreesde dag van de week mee te starten…

Een traantje

Vandaag leggen we een bescheiden afstand van 66 km af, maar vind zo’n uitdaging vooral in de hoogtemeters die we maken. Ik krijg mijn eten maar half weg en voel me verdrietig bij het vooruitzicht dat ik deze tocht misschien niet helemaal kan maken. “Suck it up Djaraan,” zeg ik tegen mezelf. Ik pink een traantje weg wanneer fiets collega Marijke me vraagt of het wel gaat en klik daarna toch enigszins vastberaden mijn schoen in mijn pedaal. De eerste heuvels zijn al gelijk pittig en wanneer we een klim van ruim 20 min inzetten begint mijn lijf echt tegen te sputteren. “Je bent niet goed, stap af idioot,” schreeuwt het naar me, maar koppig als ik ben blijf ik gewoon doortrappen. Wat een euforie op het moment dat ik de top bereik. I did it! Nu de overige 55 km nog… De volgende 15 km zijn een mentale rollercoaster, waarvan iedereen blij is dat ze erop zitten. Die hoeven we in ieder geval nooit meer te doen!

Vrijheid

Ik merk dat bij iedere kilometer die ik rijd het beetje bij beetje beter gaat. We hebben een paar heerlijke afdalingen waarbij ik op volle snelheid naar beneden race terwijl ik uit volle borst zing. Ultieme vrijheid, zo voelt dit! Gaandeweg worden de heuvels minder, de afdalingen leuker, zien we zelfs bavianen langs de weg en komen we uiteindelijk op een plaatsje waar we riet gevlochten producten kunnen kopen. De shopaholic in mij komt naar boven en gaat natuurlijk niet geheel zonder lege handen naar huis. Vanuit hier rijden we naar een prachtige lunchplek bij de rivier, waar onze tocht tevens ten einde komt. Een aantal kanjers besluiten door te fietsen en hoewel ik al meer heb gedaan dan ik aan het begin van de dag had verwacht te doen voel ik in de bus toch ergens spijt dat ik niet wat verder heb gepusht. Ach, morgen weer en dag!

Vreemde huisgenoten

In de middag heeft Plan International nog een event georganiseerd met de inwoners van Nymbe. De bus arriveert helaas pas laat, maar we kunnen gelukkig nog net wat meepikken van de Zambiaanse dansen. Die heupen!! De mannen en vooral jongetjes zo jong als 10 jaar are shaking it like a pompom. Iedereen is zo vriendelijk en blij dat we er zijn. Het is hartverwarmend.

Op verblijflocatie nummer 4 aangekomen zijn we allemaal in de wolken! Privé kamers met 2-persoons bedden en douches die werken! Ik ben in mijn nopjes en besluit dat ik hier heerlijk zal slapen. Op dat moment valt mijn oog op huisgenootje nummer 1: een achtpotige vlugge muggenvanger. For the record, ik HAAT spinnen, doodsbang gewoon en ik zal, mits de stofzuiger in de buurt staat nooit aanstalten maken om er één te vangen. Maar ja, ik ben in Afrika, spinnen zijn hier als huisdieren. Ik besluit dat het tijd is om volwassen te worden en dit keer toch in actie te komen. Alles voor een goede nachtrust. Hij was te snel, kak! Dan ontdek ik huisgenoot nummer 2, een dubbel zo groot formaat en huisgenoot nummer 3, 4 en 5… Dag privé kamer, ik ga wel een gewénste huisgenoot zoeken! Only in Africa… Slaap lekker!

Door: Esther Bolt en Michèlle van de Craats

Wat een dag! Super indrukwekkend en wat een tegenstellingen…

Ochtendchaos versus ochtendroutine

Yes! Vandaag slapen we uit. We hoeven pas om 07.15 uur te verschijnen aan het ontbijt. Waar de eerste dagen het pakken van de tassen en het ontruimen van de tent nogal chaotisch was hebben we inmiddels de routine te pakken; het pakken van de tassen, het stapelen van de matrassen, het vullen van de bidons, etc.; het gaat steeds sneller. Ook de pap went en begint ons allemaal te smaken, al dan niet met een halve fles honing of vijf scheppen suiker erin. Het leukste terugkerende moment ‘s morgens blijft echter het uitgezwaaid worden door een berg blije kinderen.

Asfalt versus dirt road

Vandaag begint met een aantal stevige klimmetjes op asfalt. Gelukkig volgt na het bereiken van de top ook een fijne afdaling waar snelheden van 50 km per uur en meer worden behaald. Na 34 km hard asfalt met voorbij suizende auto’s en vrachtwagens, fietsen we het echte Zambiaanse leven binnen… Niet alleen de ondergrond wordt zachter maar ook alles om ons heen oogt vriendelijker. De gejaagdheid van het asfalt maakt plaats voor de vertragende werking van de dirt road, die ervoor zorgt dat we niet anders kunnen dan genieten van het moois om ons heen. Zo worden we na een kleine 4 km een soort golfplaten gebouw ingelokt door prachtige zang. Het blijkt een kerk waar een dienst gaande is. We worden echt geraakt door de bezieling van de mensen die hier samenzijn. Maar ook fietsend wanneer de kleine kinderen die meters lang met ons mee rennen laten ons niet onberoerd. Het voelt een beetje als de Tour de France, langs de hele route staan mensen ons aan te moedigen, te zwaaien, te high fiven, kindjes roepen continu “How are you?”. Je wordt hier niet alleen omarmt door de warmte van de zon, maar minstens net zo door de warmte van de mensen.

Ongemak versus opsteker

Rond de klok van 12.15 uur arriveren we bij ons overnachtingsadres; St. Luke’s Mission Hospital. Na drie nachtjes enigszins afzien voelt onze kamer met eigen badkamertje als luxe, zelfs als we constateren dat er geen druppel water uit de douche komt ;-)
Dit gevoel van luxe staat in schril contrast met hetgeen we voelen als we na de lunch dit hospice en ziekenhuis bezoeken. De zeer begane en bevlogen “hoofdzuster” Maggy – die 14 jaar geleden haar leven in Polen achter zich liet, om haar motto “Every life matters” te leven – leidt ons rond. Veel van ons voelen zich heel erg opgelaten. Een gevoel van “aapjes kijken” bekruipt ook ons. Want Maggy neemt ons ook echt mee de afdelingen op. Daar spreken we met een vrouw die de laatste fase van haar leven hier doorbrengt en een man met een door diabetes geamputeerd onderbeen. Op de postnatale afdeling beginnen bij enkele dames uit onze groep de eierstokken te ratelen bij het zien van een aantal pas geboren baby’s.
Waar wij ons ongemakkelijk voelen, horen we later van Claire dat de patiënten de dag van hun leven hebben gehad. Ziekenbezoek van wel 26 “moezoengoes” (= blanken, fonetisch geschreven), die oprecht betrokken zijn en hen beterschap wensen. Laten we inderdaad de man in de rolstoel niet vergeten, die zelf mag kiezen met welke blanke huwbare dames uit onze groep hij op de foto gaat. We beloven hem de foto na te sturen.

Na dit indrukwekkende bezoek volgt nog een laatste contrast. We drinken wat bij een lokale beergarden. De muziek pompt uit de boxen en de barman versiert alle Nederlandse vrouwen met z’n danskunsten. Op de weg terug maken we spontaan een tussenstop bij een voetbalwedstrijd. We zien de ondergaande zon. Eenmaal terug bij de accommodatie genieten we wederom van een heerlijke maaltijd.

Wij gaan nu onze kamer opzoeken om de indrukken te laten bezinken en op te laden voor een hele pittige derde fietsdag.

Door: Astrid Duijndam

Oeps zes uur ontbijt, half zeven warming up, kwart voor zeven vertrek en dat is geen grapje wat Claire onze reisleidster ons vrijdagavond mededeelt. Pffff hoe laat zetten we de wekker?

Om 5.30 uur staan Myrte, mijn slaapie en ik op, iedereen al druk in de weer. Slecht een kwartiertje te laat zijn we allemaal klaar voor vertrek. Ik heb heel hard getraind thuis, dus het moet lukken, maar toch voel ik de zenuwen in mijn buik. Nu gaat het echt gebeuren. De eerste 5 kilometer dirt road zijn gelijk een feit. Vooral afdalen, niet klimmen is wel fijn, maar hard gaat het niet.

Na 27 kilometer worden we opgewacht door allemaal schattige kindertjes. De belleblaas wordt ingezet en de kids love it. Helaas niet al te veel tijd voor de kids, want in een grote witte tent met allemaal chique witte beklede stoeltjes wordt er op ons gewacht. Vooral de “guests of honor” mogen we niet laten wachten. Wauw wat indrukwekkend, een mooie speech door o.a. onze eigen Barbera, en de minister van Sport van Zambia. Het maakt me trots als iedereen vertelt hoe belangrijk ze het vinden om de kindhuwelijken terug te dringen en als de minister van Sport, een chique dame, vertelt dat het al verschil maakt als we maar één meisje kunnen redden van een kindhuwelijk, krijg ik een brok in mijn keel. Maar na het volkslied van Zambia, gezongen door een mooie dame die zelf ook fanatiek strijd tegen ongelijkheid van meisjes, een fotomomentje met zijn allen, worden we uitgezwaaid door alle gasten en natuurlijk al die schattige kindjes. Wauw nu dus echt op weg.

Daar zijn we voor gekomen, fietsen, fietsen en nog eens fietsen. Het gaat heel lekker, best wat klimmetjes, maar ze zijn te doen. Overal langs de weg komen kindertjes naar de weg rennen om te zwaaien en alle mensen langs de weg groeten ons vriendelijk. Wat een gastvrije mensen in Zambia. Fanatiek fiets ik mee met de kopgroep. De laatste klim en afdaling voor de lunch voel ik dat ik mezelf misschien toch iets te hoog heb ingeschat. We komen in een super tijd aan en hebben met de hele groep de 77 kilometer volbracht. Gaaf dat iedereen die binnenkomt juichend ontvangen wordt. Yes we did it!!!

Na de heerlijke lunch met pasta salade en een broodje pindakaas (ja echt, dat eten ze hier) gaan we nog met 14 bikkels verder. Ik neem me voor het wat rustiger aan te doen, maar eerlijk gezegd kan ik ook niet anders. 20 Kilometer tot aan de volgende stop begint meteen met een fikse klim en ik zie de kopgroep al gelijk afstand nemen. En wat zijn die 20 kilometers zwaar. Bij een steile klim moet ik gewoon even afstappen en loop ik een stukje omhoog. Ik ga niet veel langzamer dan fietsend. Theo zijn ketting breekt zelfs af bij het klimmen en met Esther Bolt en Michele moeten we later nog een keer afstappen. Onze benen willen bijna niet meer. Alle drie aan de Dextro Energy en dan zien we eindelijk de bus van Claire. We made it. Nou ja de eerste 20 optionele kilometers. Ook de kopgroep die ons opwacht is kapot. Toch stappen we met nog 13 mensen opnieuw op de fiets voor de laatste 17. Wat juichen we als we eindelijk aankomen bij onze campsite, 114 kilometer, bizar.

De douche is slechts een kan met warm water achter een rieten scherm maar voelt als een enorme beloning. Snel nog even een bezoek aan “the orphanage house”. Opnieuw mensen uit Zambia die zich inzetten voor een betere toekomst voor hun kinderen, wat heb ik respect voor hen. Nu heerlijk gegeten onder een geweldige sterrenhemel. Geen internet, geen stroom en geen stromend water, back to the roots. En zo lekker in onze warme slaapzak, wat zullen we slapen. Welterusten.

Vanochtend geen wekker maar wakker worden van vogels en een haan. Na een korte briefing gaan we op pad naar het hoofdkantoor van Plan Zambia. Met 26 mensen trekken we op de weg veel bekijks. Kinderen en volwassenen zwaaien naar ons, het lijkt de omgekeerde wereld.

Bij Plan Zambia worden hartelijk ontvangen en krijgen we een presentatie over de werkzaamheden en doelstellingen van Plan. In Zambia is nog een hoog percentage aan kindhuwelijken. De Zambiaanse wet verbiedt kindhuwelijken onder de 18 jaar (net als in Nederland) maar in de praktijk blijkt dat het door de culturele en maatschappelijke tradities een enorme uitdaging is, om het aantal kindhuwelijken naar beneden te krijgen en onder de Zambiaanse bevolking bespreekbaar te maken. Doordat stamhoofden (vaak invloedrijke mannen) nog vaak vasthouden aan tradities probeert Plan Zambia door middel van voorlichting op seksueel gebied de waardes van meisjes en de toekomst van jongeren in zijn algemeenheid te vergroten. Dit is het project Champions of Change.

Om te zien hoe deze Champions werken, gaan we naar de krottenwijken waar we een centrum bezoeken waar kinderen en jongeren worden opgevangen. Op verschillende manieren (sport, spel, drama, muziek, tienergroepen) worden ze bewust gemaakt van zichzelf, hun eigen seksualiteit, en het maken van eigen keuzes voor hun toekomst. Door het ontbreken van kennis en voorlichting over seks en ook de risico’s daarvan is naast kindhuwelijken en zwangerschappen het percentage HIV onder de jeugd schrikbarend hoog. De uitspraak waar ik zelf met meest van schrok, is het feit dat onder stamhoofden nog steeds de opvatting heerst dat het gebruik van condooms, prostitutie in de hand werkt. Zoals wij onze kinderen dus stimuleren om voorbehoedsmiddelen te gebruiken, wordt het gebruik ervan in Zambia juist ontmoedigd, met alle gevolgen van dien.

Na de voorlichting door deze Champions krijgen we een rondleiding door het project en wat een feest was dat. Nadat bij de kinderen het ijs was gebroken laten ze ons letterlijk niet meer los. Ze willen ze allemaal op de foto met ons. Voor iedereen die me kent weet dat ik het niet droog heb gehouden. Wat hebben onze Nederlandse kinderen het toch goed. Vervolgens worden we nog getrakteerd op een prachtig optreden geheel in traditie, wat zowel bij mij als mijn groepsgenoten enorm binnenkomt. Wat een gastvrijheid en wat een warme commitment van de mensen die zich iedere dag weer inzetten voor de kinderen uit de krottenwijk. Wat een Champions…

Om nog dichter bij de locals te komen lopen we daarna over een traditionele markt. Ook hier zijn wij een bezienswaardigheid. De schroom van ons om foto’s te maken verdwijnt snel omdat wij eigenlijk de bezienswaardigheid zijn. Overal worden we nagefloten (op een niet negatieve manier), zwaaien de mensen naar ons en worden we door de meeste mensen vriendelijk begroet. Doordat ikzelf uit Brazilië kom en ik een echte Brazilofiel ben, heb ik Afrika altijd links laten liggen. Een gemiste kans blijkt nu. Wat een geweldig land en wat een geweldig lieve mensen. Zambia heeft echt mijn hart gestolen. Nu al … en het echte werk moet nog beginnen!

Eerst een kleine voorstel ronde. Ik ben Theo Schijff, 57 jaar en één van de fietsers die gaat deelnemen aan dit geweldig project om een vervolg te geven aan een betere levensstijl, wat tevens een goed doel moest zijn. Ik ben op Cycle for Plan gestuit door een collega via een like op LinkedIn.

Weg zonnebrand, weg crème, weg olie

Nadat de groepsfoto op Schiphol is gemaakt, gaan we richting de check-in balie. Gelukkig niet zo’n grote rij als in de voorjaarsvakantie.
Ok, er staat een rij, maar het loopt lekker door en voor je het weet sta je bij de douane. Natuurlijk wordt mijn tas onderzocht en worden de grote flessen eruit gepikt. Weg zonnebrand, weg crème, weg olie…Ik had natuurlijk kunnen weten dat ook de halve flesjes worden geteld als vol. Dat wordt dan de eerste aanschaf in Zambia.

Bij de gate aangekomen is het een grote verrassing dat we vliegen met de A380 van de Emiraten naar Dubai. Je weet wel, een vliegtuig met twee verdiepingen. Joey vertelt dat dit zijn doopvlucht is. De bofkont, alle vluchten die hierna komen kunnen alleen maar tegen vallen voor hem…

Ik zelf heb de mazzel dat ik bij het inchecken nog heb gevraagd voor extra beenruimte, en die was nog beschikbaar bij de ingang. Wel lekker hoor, het lijkt wel Businessclass en ik zie de jaloerse blikken van de anderen…
De vlucht is verder heel goed verzorgd. Hoewel het al 22:00 is, krijgen we nog een warme maaltijd. Ook de entertainment is volop aanwezig en er is geen tijd om je te vervelen. Ik raak aan de praat met mijn buurman, baggeraar van beroep, hij gaat voor een job van 6 weken, 12 uur op en 12 uur af, eilanden opspuiten in Dubai. “Geld maakt een hoop goed”, zegt hij. Ik knik bevestigend.

Slapen in een vliegtuig is niet voor mij weggelegd. Ik zie de meesten geeuwen, na de vlucht bij de tussenlanding in Dubai. Ik kan zelf zeker ook wel een nappie gebruiken.
Met de overstap is er tijd genoeg om even bij te kletsen met Jeroen en Frederique. Even nog een extra broodje met gerookte zalm naar binnen werken en wat drinken voordat we het andere vliegtuig in stappen.
Het temperatuurverschil is goed te merken bij de overstap. Het is in Dubai om 6:30 al 35 graden! Gelukkig is dat in Zambia niet het geval. Het is daar met de winterse temperatuur tussen de 24 en 28 graden een stuk aangenamer…een prima fietsweertje dus.

Pioneer Camp

De 2e vlucht is ook prima. Wel minder beenruimte maar goed te doen. Aangekomen in Lusaka gaan we door de douane. Daar staat onze reisleider Claire Powell met haar mannen, ze gaan ons de komende dagen bijstaan. Met z’n allen in de army truck naar Pioneer Camp waar de tenten en fietsen klaar staan. Even de nodige spullen uitpakken. Douchen en dan naar de eettafel met een drankje en sterke verhalen. Na een geweldige lokaal diner en een speech van Plan en Claire kunnen we nog even borrelen en dan naar bedje toe….dit begint al heel goed…

Leukste groepje!

Laat ik daar natuurlijk mee beginnen. Ik ben Annemijn en werk inmiddels bijna 4 jaar bij Plan. Ik ben vrijwilligerscoördinator en werk ook samen met jongerenlobbyisten van Plan om beleid bij de politiek te beïnvloeden, allemaal gerelateerd aan het verbeteren van de positie van meisjes. Ik heb de mazzel deze editie als begeleider van deelnemers en aanspreekpunt van Plan mee te gaan op reis naar Zambia.

Ik ga mee met groep 1, natuurlijk het leukste groepje van alle Cycles. Ik heb een deel van de groep geholpen met de fondsenwerving en verschillende trainingsmomenten bijgewoond. Ik sta versteld van de passie voor fietsen die deze mensen hebben en hoe inventief zij zijn gaan fondsenwerven. Ze hebben elkaar geholpen, elkaars events bezocht en regelmatig zijn er leuke trainingsdagen door hun zelf georganiseerd door heel Nederland. Dus nu al trots!
We moeten het nog wel gaan doen natuurlijk met zijn allen, aan de groepsdynamiek en voorbereidingen ligt het in ieder geval niet.

Ik ben zelf nog nooit in Zambia geweest, of een veldbezoek gedaan voor Plan. Dat maakt het extra leuk en spannend voor mij. Als mama van Robyn (17) ben ik zelf een tienermoeder geweest. Mijn kansen waren hier sowieso groter met een goed sociaal vangnet en de mogelijkheid om te blijven studeren. Dit maakt de verbinding met Plan en haar werk nog sterker en nu mag ik dat van dichtbij gaan bekijken en ervaren.

Ik heb zelf geen idee hoever ik kom met het fietsen, ik ben redelijk sportief aangelegd, maar lange afstanden in een warm klimaat, dat ga ik dus deze aankomende week ervaren. Mijn focus ligt vooral op het aanspreekpunt zijn vanuit Plan, zorgen dat iedereen een fantastische reis heeft en beleefd. Ik kijk zelf uit naar de hele beleving en het bezoeken van de projecten. Het neusje van de zalm aan het einde van de reis…het bezoek aan het Wildpark South Luangwa National Park.