Fietsers bloggen live vanuit Malawi

Contrast

Door Jacqueline Santbergen

Het is begin augustus en ik ben in Frankrijk. De lucht kleurt geeloranje en het doet me denken aan Malawi. Zo mooi, zo adembenemend. De nacht valt in Frankrijk en het wordt pikdonker. Dezelfde sterrenhemel boven mij en toch is het anders. De belevenissen van de dag worden hier als het ware opgeruimd en maken plaats voor de  volgende dag. Mijn tempo ligt laag, ik ben op bekend terrein en hoef even helemaal niks. Helemaal niks? Dat is niet helemaal waar, want ik wil mijn foto’s ordenen en delen met mijn reisgenoten. Dat lukt niet echt.

Precies een maand geleden kwam ik terug uit Malawi. Samen met Cycle for Plan fietste ik daar met mijn ploeggenoten 500 kilometer tegen kindhuwelijken. We reden allemaal dezelfde route maar beleefden de tocht ieder op onze eigen manier. Het lijkt een eeuwigheid geleden en tegelijkertijd ploppen ook beelden op als was het de dag van gisteren. Thuisgekomen, maar nog niet helemaal geland pak ik de draad weer op.

Vertellen over Malawi is anekdotisch: praatjes bij plaatjes. Over de dagstructuur: ’s morgen opstaan met het ochtendgloren, inpakken, tent afbreken, ontbijten en de fiets op om te toeren door een steeds weer verrassende omgeving. ‘Snackstops’ en lunch, zwaaien naar de kinderen en volwassenen langs de weg, soms even lekker alleen een stuk fietsen en bezinnen, aankomen op de volgende plek, blij dat de tent staat en dat er water is om je op te frissen en om te delen met je ploeggenoten. De heerlijke maaltijden bereid door de multitalenten die ons begeleiden, avondeten, soms een kampvuurtje en dan de slaapzak in. De nieuwe dag breekt vanzelf aan en een nieuwe dirt road door een adembenemend landschap ligt klaar om te worden overwonnen.

Vertellen ook over hoe de Malawi-maatjes met elke meter meer groep werden en ieders individuele prestatie met elkaar vierden. Supertrots op het bedrag van € 86.564. De warme ontvangsten in de dorpen, waar Plan International samen met andere ngo’s actief de initiatieven vanuit de community’s ondersteunen.

Onze tocht en challenge tegen kindhuwelijken begon ruim een jaar geleden toen we ons inschreven voor Cycle for Plan Malawi 2019. Als ambassadeurs tegen kindhuwelijken en voor educatie en empowerment vertelden we thuis in kleine en grote kring over de impact die kindhuwelijken niet alleen op het leven van een individueel meisje hebben, maar ook op de hele gemeenschap.

Elke beweging start met een kleine trilling en golft door. En wij hoorden en zagen de verhalen van de jonge moeders, de rolmodellen, hun veerkracht en hun invloed op hun samenleving. Dankbaar ben ik voor elke herinnering die ons bij zal blijven.

Als ik naar de sterrenhemel kijk in een land waar het mij aan niets ontbreekt, word ik nog stiller. Alle indrukken en emoties, die niet in beelden en verhalen te vangen zijn, ballen zich samen in de tranen die over mijn wangen stromen. Mijn landing is begonnen en ik ben blij dat we samen een verschil kunnen maken in de levens van meisjes.

Een uitgeleende ferry, betaaldag en eindigen in een klooster

Door Noortje Nagtegaal

Aan mij de eer om de blogserie Malawi 2019 af te sluiten. Graag had ik geschreven dat ik, terwijl een groot deel van de groep in het vliegtuig naar Schiphol zit, op het strand lig van het mooie Likoma Island in Lake Malawi. Helaas pindakaas, of zoals degenen die al eens in Afrika zijn geweest het zeggen, vandaag was een echte T.I.A. (This is Africa).

De Chambo ferry waarmee ik om 4 uur in de ochtend naar Likoma zou varen, wijkt “wel eens” af van zijn tijdschema. Dat hij dit weekend uitgeleend was aan een ander bedrijf en helemaal niet zou komen, “was nog nooit gebeurd”, volgens de hoteleigenaresse. Change of plans dus. Ik had het geluk dat een Nederlands gezin ook op weg was naar Likoma en zij ook hun reisschema moesten aanpassen. Met hun stoere terreinwagen hebben zij mij een lift naar het busstation in Nkhotakota gegeven.

Vanuit daar stapte ik in een busje naar Salima. In Afrika, dus ook in Malawi, is een busje pas vol als het eruit ziet zoals een trein in de spits bij de NS. Ik wilde er een foto van maken, maar dit werd niet gewaardeerd. Ik dacht: “Ze hebben ook helemaal gelijk, ik zou ook niet op de foto willen als ik opgepropt zit.” Voor mij is dit een absurde situatie en voor hen dagelijkse kost. Best confronterend en ik liet de telefoon in mijn zak.

De rit viel me niet tegen en eenmaal aangekomen in Salima was mijn volgende uitdaging: pinnen. In Nkhotakota spuwden de pinautomaten mijn pas uit als pitjes van een mandarijn, dus met gekruiste vingers liep ik naar de Standard Bank bij een tankstation: zwart scherm. Midden in de stad was er nog een bank, maar dan moest ik wel met de fietstaxi. In plaats van zelf te fietsen, ging ik dus met al mijn bagage en nog lichte zadelpijn achterop de fiets bij een jongeman op weg naar de bank. Dit was verrassend comfortabel en ik genoot van deze vorm van openbaar vervoer.

Eenmaal bij de bank stond er een ellenlange rij. Wat bleek: het was betaaldag, iedereen had net salaris gekregen. De hele automaat werd leeg getrokken en na 45 minuten wachten kon ik dan eindelijk wat papiergeld in ontvangst nemen. Terug op de fietstaxi (die ineens 150 kwacha kostte in plaats van 300 op de heenweg) werd ik naar een busstation gebracht om verder richting het zuiden te gaan. Ik besluit eerst naar Mua te gaan. Volgens Lonely Planet worth a trip. En ze hebben gelijk.

Na een pittig klimtochtje achterop de motor (hij moest afstappen en het was zeker geen 18 procent) waan ik mij opeens in een Italiaanse setting en kom ik terecht in een katholiek klooster uit 1902 waar je kunt eten en overnachten. Morgen ga ik ook het museum bezoeken en de omgeving verkennen waar allerlei schilderingen te zien zijn die verschillende Malawische groeperingen weergeven. Ondanks een andere wending kan ik toch zeggen dat mijn laatste week Malawi goed van start is gegaan.

Onvergetelijke eerste en laatste keren

Door Marcha en Marga

Voor alles is een eerste en een laatste keer. Vandaag is de laatste dag van een bijzondere en indrukwekkende fietsreis die we nooit zullen vergeten.

Vanmorgen voor het eerst niet onze fietsbroek maar de bikini aan voor een duik in Lake Malawi. Het is heerlijk om dit keer te zwemmen in plaats van te fietsen. Helemaal na een avond waarbij we de laatste fietsdag afgesloten hebben met de specialiteit uit Malawi, de gin-tonic!

Warm hart van Afrika

Het meer is prachtig. Het is 580 km lang en 75 km breed bij het breedste stuk. Het beslaat bijna een derde van Malawi! Dat geldt ook voor de inkomsten; bijna 30 procent van de inkomsten haalt Malawi uit het Lake, zo vertelde Chauncy, onze chauffeur tijdens een van de transfers. Dank aan hem, want hij vertelde nog veel meer weetjes over dit prachtige land! Want hoe arm ook, het is echt een prachtig land en de titel ‘Warm hart van Afrika’ echt waard.

We gingen mee met de Cycle om het leven van meisjes in Malawi een klein beetje beter te maken, door de strijd tegen kindhuwelijken te steunen en het volgen van onderwijs te faciliteren. Maar naast de fiets-challenge kregen we er een mooie reis bij.

Verliefd op het meer

Voordat het tijd was om in de bus te stappen richting Lilongwe, spraken we met de eigenaar van de lodge. Hij vertelde vol enthousiasme dat hij verliefd was geworden op Nkhotakota (het gebied waar we nu zijn) en het meer. Hier heeft hij werkgelegenheid gecreëerd voor maar liefst 65 Malawiërs.

Mike roept ons nogmaals om de bus in te stappen, dus we doen gauw nog even de laatste inkopen om een bijdrage te leveren aan de plaatselijke bevolking. Dan horen we van de kok, dat we 10 minuten vertraagd zijn omdat de rijst voor de lunch nog niet gaar is. Uiteindelijk vertrekken ruim 30 minuten later. Lijkt wel Surinaamse tijd, of is het hier ‘Malawiaanse’ tijd?

Bijzondere lekkernij

De busreis is een belevenis op zich. Voor de laatste keer genieten we van de prachtige uitzichten en het mooie kleurrijke Afrika. Bijna hebben we een geit op de grille (van de bus welteverstaan) maar dan dient eindelijk de andere lekkernij zich aan. Hier hebben we de hele reis over gehoord en naar uitgekeken: veldmuizen op een stokje!

Als we ze zien bedenken we ons alsnog bijna. Is dit echt een lekkernij??? Als één van de begeleiders van Land & Lake een stok vol muizen koopt, proeven de die hards van de groep deze culinaire muizen. Na het proeven snappen we dat het hier een delicatesse is. Het smaakt gewoon naar kip!

Goodbye

Eenmaal in Lilongwe aangekomen maken we ons op voor het laatste gezamenlijke diner. Vol indrukken en mega veel foto’s maakt een deel van de groep zich op voor de terugreis. Een aantal groepsgenoten vervolgt in Malawi en Zambia hun reis. Dat betekent afscheid nemen. We have to say goodbye till we meet again in September  🎼

Het was een geweldige ervaring die we ieder op onze eigen manier beleefd hebben. Een die we niet hadden willen missen!

Marcha en Marga

The Big Final

Door Sanna van Asperen

Wakker worden op het strand onder een opkomende zon in een yogahouding met het geluid van de golven die op het strand breken. Een kopje koffie en een ontbijtje met uitzicht over het prachtige meer. Hoe kan je deze allerlaatste fietsdag beter beginnen?!

Voordat we met de laatste tocht startten, moesten we met een transfer naar het startpunt. De truck stond echter 3,5 kilometer verderop op de verharde weg, dus fietsten we het eerste stukje terug door het mulle zand. In mijn geval betekende dat zandhappen. Klikpedalen zijn dan niet helemaal in je voordeel.

Vandaag staan er 74 kilometers op de planning. We rijden op een verharde weg, maar het is evengoed opletten. We moeten grote gaten in de weg ontwijken, en er ontbreken geregeld hele stukken asfalt aan de zijkant van de weg. Het ziet eruit alsof het asfalt er zo op gekwakt en vervolgens niet afgewerkt is. Het eerste stuk reden we langs suikerrietplantages. Hier wordt het grootste deel van het suikerriet in Malawi geoogst, verwerkt en deels geëxporteerd.

Na een kleine 20 kilometer hebben we een lunchpauze. Vervolgens nog tweemaal na 25 kilometer een stop en dan echt het aller-allerlaatste stukje! De laatste paar kilometer leggen we gezamenlijk af. Met Waka Waka van Shakira op de achtergrond fietsen we nog een klein stukje over dirt road naar de lodge, waar we met groot gejuich door een lint over de finish fietsen. Het is gelukt!

500 kilometer fietsen. 500 kilometer over dirt roads en door zand, over rocky roads en verharde wegen, klimmetjes van 14% en krankzinnige kamikaze afdalingen: iedereen heeft het volbracht. Wat mogen we trots zijn op onszelf! Maar bovenal, 500 kilometer voor een betere toekomst van meisjes en hun communities. Dat is onze drijfveer geweest op momenten dat het zwaar was. Lachende en zwaaiende kinderen langs de weg maakten dat we een tandje bij zetten, de prachtige afwisselende omgeving gaf ons weer nieuwe energie en als groep spraken we elkaar steeds weer nieuwe moed in.

We did it! Wat een voorrecht om dit alles meegemaakt te mogen hebben. Bedankt mooie groep, bedankt fantastische crew en bovenal grote dank aan ‘the warm heart of Africa’: jij hebt een heel speciaal en warm plekje in mijn eigen hart gekregen.

Vanavond niet vroeg naar bed, maar eerst een uitgebreid diner aan lange tafels op het strand en daarna dansen tot de zon opkomt!

24 versnellingen & schoonheden

Door Ivon van den Aker

Woensdag. Bizar te beseffen dat we na vandaag nog maar 1 dag te fietsen hebben. Dat we gisteren onze sponsorkinderen hebben ontmoet en er al ruim 300 km op hebben zitten. De tijd vliegt. Net als wij. Ik sta versteld van de groep, het ‘gemak’ en de snelheid waarmee we iedere dag weer met een brede glimlach onze taak weten te volbrengen. Samen. Het is werkelijk fantastisch. Adembenemend is het enige woord dat deze reis voor mij écht pakt. In elke betekenis van het woord. Het is zwaar, indrukwekkend, confronterend en emotioneel. Zo ook vandaag.

We staan vroeg op in Mocondo Camp omdat we maar liefst 98 km op de planning hebben staan. Na de rustdag voelen de billen goed en kunnen we fris aan deze rit beginnen. Kom maar door met die race richting Lake Malawi. ‘Pittig, maar vooral downhill‘, zoals de mannen van de crew aangeven. De vrouwen zijn niet van gisteren en hebben ondertussen wel door wat dat écht betekent. We starten met een heerlijke klim door rood zand. Ploeterend passeren we roadblocks van baksteen, touw en takken. Na 3,5 km bereiken we de grote weg. Daar gaan we. Een voor een zoeven we achter elkaar aan naar beneden.

Spannend wel, want we rijden op de grote weg waar auto’s en zware vrachtwagens toch echt de baas zijn. Best grappig om bordjes met ‘max. 60 km/h’ te passeren terwijl je teller de 59 bereikt. De downhill beloont ons met prachtige uitzichten van veelzijdig Malawi. Vandaag hebben we voor mijn gevoel ieder continent aan natuurschoon befietst. Geweldig. We gaan te hard om te kunnen stoppen voor foto’s, maar deze zouden de werkelijkheid toch nooit écht kunnen benaderen.

We slaan een zandweg in en stoppen bij kraampjes die gebakken banaan verkopen. Hier heb ik geen oog voor. Ik loop met Renee, Merel en Marenthe met Joseph van Plan Malawi naar een klein gebouwtje. Het blijkt een school. We worden verwelkomd door de kinderen en mogen even in de klas kijken. Vrolijke liedjes en met zijn allen een selfie proberen te maken. Goud.

We stappen weer op en nu wordt het écht helemaal geweldig. We klimmen, dalen, klimmen en dalen. Dorpjes passeren en de natuur om ons heen verandert werkelijk ieder kwartier. Plots doemen theeplantages op in de mooiste kleuren groen. Het uitzicht aan de andere kant van de weg is bezaaid met Macadamia-bomen. We knipperen twee keer met onze ogen en de weg lijkt te zijn veranderd in een XXL MTB-track met als toppunt een klim met een belachelijk stijgingspercentage van 18%! Flikken we gewoon!

Amper van dit feest bekomen duiken we weer in een nieuwe wereld: rubberbomen. Surrealistisch bijna, rijen en rijen aan netjes geplante bomen tot zo ver we kunnen kijken. Na een flinke klim van 14% over de laatste dirt roads van de dag duiken we wat rijstvelden in. De adrenaline die iedere constante beloning met zich meebrengt drukt de pijn en vermoeidheid – die nu toch écht op komt zetten – nog even weg. Tot we weer op het asfalt zitten. Een slopende laatste etappe vals plat volgt. Ik vind het vooral vals. De benen verzuren, billen willen niet meer en ik merk aan iedereen dat deze dag toch echt meer vraagt dan in de ochtend verwacht.

Dan staat Saidi daar eindelijk om ons naar links te sturen richting de lodge. Nog maar 4km te gaan. Een zware 4km. We naderen het meer en wilden heel graag nog even op het strand liggen vandaag, maar niet nu al. De weg is een zandbak en vraagt behoorlijk wat skills en focus om niet om te vallen. We racen door het losse zand, het meer met zijn golven doemt voor ons op en we slaken allemaal een zucht van opluchting. De fietsen worden op de grond gedropt. Shirts, helmen en schoenen gaan uit en met zijn allen rennen we in fietstenue het meer in. Wat een dag. Wat een land. Wat een avontuur.

Ze heeft mijn hart gestolen

Door Lotte Hermans

We begonnen de dag weer met een overheerlijk ontbijt om 7 uur, gemaakt door de crew die al een hele week voor ons klaarstaat. Daarna vertrokken we met onze busjes naar de community voor het Plan-projectbezoek.

Het was een hartverwarmend welkom met zang en dans. We schudden handen met iedereen en dat waren er heel veel!

De executive director van de Tavika Youth Organization vertelde over hun werk voor de community. Ze werken hierbij nauw samen met Plan International Malawi en kunnen het goede werk voortzetten als Plan niet meer in het gebied werkzaam is.

Het hoofddoel van de organisatie is het beschermen van kinderen. Samen met de ‘mother groups’ in de community zorgen ze ervoor dat meisjes naar school blijven gaan. Zo hebben ze een voedingsprogramma in het leven geroepen, zodat de kinderen op school kunnen eten. Anders komen ze vaak zonder eten naar school en kunnen ze zich niet goed concentreren.

Wat ik ook erg mooi vond om te zien is dat ze een wensenlijst maken om te bepalen waar ze het sponsorgeld aan willen besteden. Niet alles kan natuurlijk, daarom maken ze samen met de community een prioriteitenlijst.

Net als bij het eerste projectbezoek hebben we gezien wat een belangrijke rol de moedergroepen spelen. Ze zijn vertrouwenspersonen voor de meisjes en maken bijvoorbeeld wasbaar maandverband, zodat meisjes ook naar school kunnen gaan als ze ongesteld zijn.

Het mooiste van het projectbezoek vond ik de rol van de vrouwen van de dorpshoofden. Zij hebben een grote invloed en vormen de brug tussen de dorpshoofden en de moedergroepen. De oudste vrouw vertelde hoe ze ‘s avonds met haar man de problemen besprak die haar ter ore waren gekomen. Zo hebben ze al veel kunnen bewerkstelligen. Ze gaf aan dat jongens en meisjes gelijk zijn en dat als een meisje onderwijs krijgt, het hele dorp wordt geschoold. Het aantal kindhuwelijken is door onder meer een streng beleid afgenomen. Ze werken duidelijk aan ‘women empowerment’!

Ter afsluiting van ons bezoek zongen schoolkinderen samen met hun leraar twee liedjes. Wat heel duidelijk is geworden is dat ze onze hulp enorm waarderen en dat ze al veel bereikt hebben in deze community. Erg indrukwekkend om te zien.

Daarna is het moment gekomen om mijn sponsorkind te ontmoeten! Ik zie een heel klein meisje van twee jaar op de arm van haar moeder en ik schiet gelijk vol. Wat een prachtig kind en wat wil ik graag dat zij een goede toekomst krijgt. Ik loop naar haar toe om kennis met haar te maken. Ze is in het begin heel bang voor me: ze kruipt weg in haar moeder. Haar moeder moet lachen en zegt dat dat komt doordat ze nog nooit een blank persoon heeft gezien.

Maar daar weet ik wat op. Ik tover de bellenblaas die ik heb meegenomen tevoorschijn en het ijs is gebroken. Helemaal als ze de armbandjes krijgt die mijn dochtertjes voor haar hebben gemaakt.

Ze is dolblij als ze weer een bel ziet gaan en blaast zelf ook driftig mee. We dansen en doen gek samen. Uiteindelijk pakt ze zelfs mijn hand vast en loopt ze tussen haar moeder en mij terug naar het plein waar we elkaar voor het eerst ontmoet hebben. Dag lieve, mooie Christina. Je hebt nu al mijn hart gestolen.

Na de lunch fietsen we een klein stukje richting Mzuzu, de op twee na grootste stad van het land, en daar gaan we de markt op. Kippen, vis, groenten, bezems, kleding en sieraden, alles wordt daar verkocht. Het is een behoorlijke drukte, maar erg leuk om gezien te hebben. Iedereen komt terug met souvenirs voor het thuisfront. Zo zitten we moe maar voldaan weer in de bus terug naar Macondo Camp waar we verblijven.

Morgen weer een nieuwe dag vol avontuur. Lake Malawi wil ik nu wel graag zien! Laat die benen maar weer lekker draaien!

Een dag vol verrassingen

Door Jacobien Sap

Tijdens een prachtig ochtendgloren ontwaakt de Cycle Malawi groep in Kawandama Hills. We sliepen vannacht heerlijk in een blokhut (met echte bedden!) omdat het niet veilig was om buiten te slapen wegens de vele mieren. Het is nog vroeg, een uurtje of zes, als ik uit de badkamer kom. Ready to start the new day. Ik open de deur en de hele groep staat Happy Birthday voor me te zingen! Tijdens het ontbijt, buiten in de zon met een prachtig uitzicht, krijg ik een banaan met kaarsjes die ik uit mag blazen. Ciska heeft voorafgaand aan de reis mijn vrienden en familie aangeschreven en overhandigt mij een stapel verjaardagskaarten uit Nederland. Wat een bijzondere manier om zo mijn verjaardag te mogen vieren!

We zijn gisteren aangekomen in het noordelijke deel van Malawi. Malawi bestaat uit drie delen: Noord, Midden en Zuid. Het noorden staat vooral bekend om haar tabaks- en theeplantages en het landschap is groen.

In de bus onderweg naar de startplaats leren we de enige mannelijke deelnemer in de groep (Renee) om haren te vlechten en de moppentrommel wordt weer open getrokken. We zijn klaar voor een prachtige dag.

Na de warming-up fietsen we weg met 77 kilometer in het vooruitzicht. Het is de vierde fietsdag en de benen worden meteen flink op de proef gesteld. Een stevige klim doemt na de eerste kilometer meteen op en de verzuring is bij iedereen meteen te voelen. We puffen, kreunen en steunen even, maar dan.. hop! Staan op die pedalen en we vliegen die bergen op.

En wat is het genieten! Prachtige landschappen, het een nog mooier dan het ander. Dat het landschap van Malawi glooiend is, voelen we in de benen. Stevige klimmetjes van 8 á 9 pocent met een vleugje tegenwind worden getrotseerd. We genieten volop, vooral bij de wegen heuvelafwaarts, waar soms bijna de 60 km/u wordt aangetikt.

We lunchen onderaan the Elephant Rock, een van de vele prachtige rotsformaties die het noorden van Malawi rijk is. Het groene landschap doet je soms bijna vergeten dat je in Afrika bent, de bossen doen soms bijna Aziatisch aan. Wat een schoonheid.

We komen aan bij Macondo Lodge, een prachtige locatie in de stad Mzuzu. Hier staat mij nog een leuke verrassing te wachten. Ik krijg de sleutel van een heerlijke kamer versierd met ballonnen om samen met een paar reisgenootjes de nacht door te brengen. Wat een geweldige dag, die ik nooit meer zal vergeten!

Grenzen verleggen!

Door Romy van Gelderen

Na een goede nacht – sommigen in een tent, anderen in een bed – begon de dag om 5.30 uur lekker vroeg met een transfer van een uur naar het Girls Hostel. Bij aankomst werden we toegezongen door de meiden en dit klonk echt prachtig. We gingen buiten in het gras in een kringetje zitten waar zij vertelden over het doel van het hostel. Dit hostel, dat met hulp van Plan is opgezet, biedt plaats aan 120 meiden die zo (beter) toegang hebben tot school. Op dit moment verblijven er 48 meiden. Een van deze moedige girls deelde haar verhaal met ons. Ze vertelde dat ze eerst met haar ouders erg ver weg van een school woonde. Nu verblijft ze in het hostel, zodat ze naar school kan gaan. Later wil ze graag verpleegkundige worden.
We vervolgden onze dag met een bezoek aan de kerk. Er was op dat moment geen dienst maar we konden even in de oude bankjes plaatsnemen. De pastoor was niet aanwezig maar een van de community ouderen wel en hij vertelde ons dat hij blij was met onze inzet.

Natuurlijk gingen we deze dag ook nog fietsen. We begonnen met een stukje off road, wat snel gevolgd werd door asfalt. Na 20 km volgde de eerste verdiende stop. De volgende 20 km waren voor mij behoorlijk pittig. Ik fietste voornamelijk alleen met ook niemand in het vooruitzicht. Het werd voor mij een mentale strijd waarbij ik mijzelf zo’n tien keer heb afgevraagd waarom ik aan deze reis begonnen ben en wat ik mezelf aandoe. Ook begon de rugpijn aardig op te spelen.

Na een heerlijke en goed vullende lunch kon ik het gelukkig wel weer aan en opgeven was (nog) geen optie. Al kletsend met team M & M (Merel en Marenthe) waren de volgende 20 km appeltje eitje. En dat terwijl ik het liefst al veel eerder wilde stoppen. Het fietsen ging zo goed dat ik de laatste 13 km met twee enorme klimmen ook wel wilde proberen. Dat had ik vooraf echt niet gedacht!

De berg af, mijn specialiteit, ging fantastisch, razendsnel en een klein beetje met geknepen billen, vanwege de vele drempels op het wegdek. Helaas komt na ‘berg af’ ook ‘berg op’, dit is dan weer iets minder mijn specialiteit. Het ging erg langzaam, maar het ging. Steeds hoopte ik op de laatste berg, het einde. Renee, die had besloten om vanaf de top nog even een stuk naar beneden te gaan, heeft me bijna letterlijk naar boven gesleept. Met de bemoedigende woorden dat ik er bijna was kon ik nog wel trappen. Over dat ‘bijna’ had Renee een klein beetje gelogen dus na het eerste stukje omhoog kwam er nog een. Maar het lukte, de benen trapten door en iedereen kwam in zicht.

Boven aan de top, was de ontlading groot. Woorden van trots werden gedeeld en tranen vloeiden. Met een biertje in de hand stapten we de bus in. Onderweg naar de accommodatie viel de avond en veranderde de lucht in en kleurenpallet. Ik zou er nog zo veel meer over willen zeggen, net als over de finish, maar woorden schieten tekort om deze prachtige gebeurtenissen te beschrijven.

Eenmaal bij de accommodatie aangekomen bleek er sprake te zijn van rode mieren, bijtende mieren. Dat werd dus niet slapen in een tent maar in een chalet. We sloten de avond af met een laat diner in een kring, waarbij ik de bolletjes-sjerp mocht ontvangen! Erg speciaal om zo’n bijzondere dag ook nog eens af te mogen sluiten met zo’n moment.

Liefs, Romy

Azungu! Azungu! Het dorp loopt uit.

Door Merel Vrieling en Marenthe Witte

Gisteravond na een heerlijke maaltijd kregen we een briefing voor de tweede fietsdag. De heftige afdaling die we op de eerste dag gehad hebben moet opnieuw afgelegd worden, maar nu omhoog… Mentaal best een pittige boodschap voor het slapen gaan. Gelukkig viel voor ons het eerste nachtje kamperen mee. Een vertrouwde tent na onze reis door zuidelijk Afrika vorig jaar. Niet iedereen had even goed geslapen, maar een goed ontbijt met eieren, worstjes en toast doet wonderen. Klaar voor de nieuwe uitdaging!

Inmiddels heeft iedereen de fiets goed onder controle, maar terwijl de spieren nog koud zijn moeten we vol aan de bak. Iedereen doet z’n uiterste best om de berg te trotseren en bij de meeste is het al fietsend nog gelukt ook. De helling is overwegend 11% en bij sommige stukken hebben we de 15% aangetikt. Wat een kanjers in deze groep! De dag is hiermee gelijk aan.

Nadat we uitgehijgd zijn is er ruimte om de omgeving in ons op te nemen. We rijden langs fantastische vergezichten waar andere snellere ploeggenootjes foto’s maken. Alles wordt dus vastgelegd. We kijken onze ogen uit. Om de paar kilometer komen we in een dorpje, waar heel veel belangstelling voor ons is. Zowel langs de dirt roads en asfaltwegen staan tientallen kinderen op ons te wachten. Iets verder weg staan de oudere mannen en vrouwen toch ook nieuwsgierig naar ons te kijken. Ze roepen in koor “Azungu! Azungu!”, wat ‘blank persoon’ betekent. Iets terugroepen geeft een brede glimlach terug. Dit bevestigt de zelfgeclaimde uitspraak “this is the warm heart of Afrika”. Met zoveel bekijks en leuke reacties fiets je niet alleen en trap je met een glimlach verder.

Naast het klimmen hebben we ook stukken ‘African flat’, wat vaak los zand en veel andere weggebruikers betekent. Motoren en fietsen zijn helemaal afgeladen. Daarnaast is ook het eerste ‘wildlife’ gespot, waarvoor we elkaar steeds waarschuwen met de uitspraak “goat on the road”, omdat het zo lekker bekt. De afdalingen waren ook pittig. Het lijkt zo makkelijk, maar je hebt toch wel een stukje techniek nodig. Slippend de fiets onder je billen houden en veilig beneden komen.

De laatste kilometers over het asfalt leken ineens best wel goed te doen, maar stiekem hebben we weer veel hoogtemeters overwonnen! Bij aankomst bij de lodge dachten dat we ‘mooi’ gekleurd waren door de zon die door de Hollands lijkende wolken scheen. Helaas bij de primitieve douche bleek het overgrote deel toch oranje stof te zijn. Gelukkig hebben we nog een paar mooie dagen in het verschiet. We zijn benieuwd hoe de spieren en billen het gaan houden, want de eerste pijntjes voelen we.

Het is al bijna 20.00 uur, nog even eten en dan snel ons slaapmatje opzoeken.

Vandaag begint het echte fietsen!

Door Renee Musch

Uit de luidsprekers van een moskee in Lilongwe galmt het geluid van het eerste gebed. Het is nog geen 05:00 uur, maar het komt eigenlijk wel goed uit. We staan vroeg op voor een lange dag van 60 km en 1100 hoogtemeters richting het regenwoud van Malawi. Een enkeling start de dag met een meditatie. Anderen wrijven de slaapzandjes nog eens uit hun ogen. Er heerst een serene rust doch een gespannen sfeertje in de groep. Vandaag gaan we echt fietsen. We maken ons op voor een pittig parcours.

Na een vroeg ontbijtje en straffe bak koffie stappen we in de bus richting het noorden van Malawi. De Malawinese media heeft een openingsceremonie georganiseerd om ons te verwelkomen. Een groep dansers van Music Crossroads Hear Us Children dancers geeft een prachtig optreden in de tent. Een groep jongens en meiden beelden de uithuwelijking van meisjes uit in hun opzwepende dans. Wat een kracht en energie komt er los uit dit optreden. Op de gezichten van mijn medefietsers lees ik de emoties af, opgeroepen door de overweldigende dans en de jongens die drum spelen. Ik merk dat ik zelf mijn tranen van geluk niet kan bedwingen en er rolt een traan over mijn wang. We stappen af van ons programma en swingen nog lang na.

En dan het moment suprême. De tocht van 500 km gaat dan echt beginnen. De Country Human Resource Manager van Plan, Willy Kasanga, knipt het witte lint door, en onder toeziend oog van de media (zeg maar de NPO 1 van Malawi) gaat onze tocht van start. Deze voert eerst over de M1, de hoofdsnelweg van Malawi. De combinatie van een goede slaap en strak asfalt maakt dat het tempo er goed in zit. De Malawinezen zijn blijkbaar op de hoogte van onze tocht, want mannen, vrouwen en kinderen staan massaal langs de weg om ons succes en sterkte te wensen.

We worden overal warm onthaald. Veel handjes en duimpjes gaan omhoog en de kinderen willen een blanke huid maar al te graag aanraken. In ieder dorp staan ze ons op te wachten! Na de tweede stop gaan we onze grenzen verleggen. Het asfalt houdt op en de hellingsgraad in de wegen neemt toe. Wat heet: de wegen bestaan uit een combinatie van grind, rotsblokken en mul zand, en regelmatig trotseren we hellingen van 10 tot 14%. Iedereen houdt keurig een mooi tempo aan onder het genot van het heerlijke zonnetje dat zich veel laat zien.

De wegen – nou ja, wegen… – worden steeds slechter. Niet zo vreemd, want veel inwoners hier stemmen op de oppositiepartij en dus wordt hier niet geïnvesteerd in de infrastructuur. Dat is te merken. Een kuil van 40 cm is geen uitzondering. Maar het meest bijzondere is het landschap van het gebied waar we doorheen fietsen. Er doemt steeds meer groen op. Wat blijkt, het laatste stukje regenwoud van Malawi ligt hier. Onze lodge is in zicht. Een ware oase van een tuin vol met tentjes.

We hebben nog net even de tijd om de dag af te sluiten met een warme douche om de zonsondergang van 17:30 uur niet te missen. Wat een plaatje. Nu begrijp ik waarom dit het warme hart van Afrika wordt genoemd. De mannen van Plan laten hun kunnen op een vuurtje weer zien. Een overheerlijke maaltijd gaat er na deze dag wel in. De (hoe toevallig, sinds twee maanden Nederlandse) gastheer en -vrouw van onze lodge hebben een mooi kampvuur gemaakt waar we nader tot elkaar kunnen komen. Wat een prachtige plek!

Iedereen is bekaf. Het wordt een gewoonte om rond 20:00 uur naar je bed te gaan. We moeten weer vroeg op voor dag vier.

Motivatie: check!

Door Ciska Slaager

“So, these are our emergency menstruation pads for the girls to use when their menstruation starts unexpectedly”. De vrouw van de zogenaamde ‘sanitary group’ van de school die we bezoeken laat ons trots het sanitairgebouw zien. En de naaimachine waarmee de maandverbandjes worden gemaakt. Zo had ik er nog nooit bij stilgestaan. De dingen die voor ons in Nederland zo normaal zijn, kunnen hier in Malawi een reden zijn voor kinderen om wel of niet naar school te gaan. Je menstruatie bijvoorbeeld. Of het (tekort aan) eten.

Wat een indrukwekkende dag. Na een compleet verzorgd ontbijt en heerlijke koffie (yay!) vertrekken we in busjes naar een ‘primary school’ nabij Lilongwe, de hoofdstad. Een feestelijke ontvangst staat ons te wachten: alle kinderen staan met bekers pap in hun handen klaar om ons tegemoet te zwaaien. Deze school geeft les aan meer dan 1000 kinderen!

We worden welkom geheten door onder andere de directeur van de school, het ‘child protection management’ van Plan International Malawi, de pastoor, de plaatselijke politie en natuurlijk alle docenten en scholieren.

Ik dacht dat ik inmiddels goed wist wat Plan doet en bereikt in Malawi maar het blijkt al snel dat het nog grootser is dan ik dacht. Ter plekke horen over de effecten van de projecten maakt me ontzettend gemotiveerd en trots dat ik, wij, hier aan kunnen bijdragen.

Zodra drie meisjes, drie studenten met een schrijnend verleden, hun verhaal vertellen valt het stil. Ik voel tranen opwellen en hang aan hun lippen. Wat zijn ze sterk. Dankzij de ‘mother group’ die bestaat uit vrouwen uit de community, begeleid door Plan, zijn alle drie de meiden na een kindhuwelijk en tienerzwangerschap weer terug naar school gegaan en hebben ze hun toekomst nog voor zich. Zoals mooi wordt gesproken: “Everyone below the age of 18 has the right to be raised”. Kindhuwelijken zijn vooral het gevolg van armoede en gebrek aan onderwijs. Maar ik heb na deze mooie toespraken heel veel vertrouwen in het effect van de voorlichting die Plan weet te bieden in deze community’s. De ‘Chairman of child protection’ zegt dan ook: “Even if Plan leaves today, we will continue to work.”

We sluiten het luchtig af! Er wordt gevoetbald, ‘ge-hoofd-schouders-knie-en-teend’, gedanst en er worden veel high fives gegeven. Wat een feest!

Een uurtje later komen we aan op een heel mooi plekje tussen de bomen, bij het kantoor van Land & Lake Safaris. Een heerlijke lunch staat klaar waarna we de fietsen gaan afstellen en testen! Stiekem kon ik niet wachten om op de fiets te stappen (benieuwd of ik dit over zes dagen ook nog zeg!).

Het blijkt best een uitdaging. Is ‘ie te groot, te klein, hoe hoog moet het zadel? Sommige pedalen zitten muurvast. Maar niets is het team van L&L te gek, ze werken hard om ons veilig en comfortabel op de fiets te krijgen! We maken een rondje (of eigenlijk twee) van in totaal 7,5 km en kijken elkaar tevreden aan.

We zijn er klaar voor! Fietsen: check! Koffers: check! Motivatie: check!

The adventure begins!

Door Nicole Bleijenberg

Het is zover, het gaat beginnen! Het moment waar we met z’n allen zo lang naar hebben uitgekeken. We hebben uren getraind, maandenlang geld ingezameld en dan zit je ineens in het vliegtuig!

Ik begin deze lange reis met 14 teamgenootjes, de anderen zijn al eerder vertrokken en hebben hun eerste nacht in Lilongwe (de hoofdstad van Malawi) er al op zitten. Ik merk aan mezelf dat ik toch wel een beetje zenuwachtig ben. Het is gezonde spanning en vooral heel veel nieuwsgierigheid naar het land, de mensen, het fietsen en het hele avontuur!

Tijdens de lange overstap op Nairobi hebben we genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen, te eten, te slapen en spelletjes te spelen. Terug het vliegtuig in voor de laatste twee uurtjes van onze reis en ineens doemt het prachtige Afrikaanse landschap onder ons op. Je kunt de dorpjes en de dirt roads al zien liggen. Wat een gek en gaaf idee dat we over twee dagen daar gewoon aan het fietsen zijn!

Bij aankomst op het vliegveld in Malawi hebben we een kleine tegenvaller. We waren er al een beetje op voorbereid (lees: setje fiets kleding in handbagage) maar er is vanuit Nairobi maar één backpack meegevlogen naar Malawi… Nu maar duimen dat morgen de 20 andere tassen aankomen!

Eindelijk zijn we compleet met de hele groep! Gesetteld in Lilongwe in het Mafuma hotel. Morgen staat ons eerste Plan-projectbezoek op de planning en de bikefitting. Maar nu eerst dineren met ons leuke, gezellig en super enthousiaste team! En op tijd naar bed want slapen is er in het vliegtuig niet echt van gekomen!