Een bruid van twee

In april 2015 ging fotografe en reportagemaakster Lieve Blancquaert met Plan België naar Nepal. Ze filmde er in het district Rautahat een reportage over kindhuwelijken voor de één-reeks Wedding Day.

Op onze blog brengen we het verhaal van Lieve in vier fragmenten en portretten. Fragment 3 gaat over Sanju, vader van vier dochters, en hoe hij omgaat met tradities.

Sanju

Nepal krijgt amper zuurstof tussen de twee reuzen India en China, en behoort tot de armste landen ter wereld. Corruptie, overbevolking, slechte scholing, natuurrampen en een torenhoge buitenlandse schuldenlast zorgen er mee voor dat kindhuwelijken hier nog schering en inslag zijn. Meer dan 42 procent trouwt hier onder de wettelijk toegelaten leeftijd van achttien jaar. De eeuwenoude tradities en het kastesysteem zijn sterker dan de Nepalese wet.

In de provincie Rauthahat ontmoet ik een groep van de mali-kaste, een van de allerlaagste in het systeem. Sanju, een vader van vier dochters, maakt me duidelijk dat er al drie van de vier gehuwd zijn. Hij wijst naar Puja, een bloedmooi kind van veertien, dat hij uitgehuwelijkt heeft toen ze anderhalf jaar oud was. Asa, die aan de hand van haar vader hangt, is vijf, en kreeg de man van haar leven kort na haar tweede levensjaar toegewezen. En Rubi, amper vier, is al een dikke twee jaar getrouwd. “Ze beseffen het niet. Hoe zouden ze? Ze waren nog veel te jong om dat te weten. Het is al sinds mijn grootvaders tijd dat we dit zo doen. We zijn maar een heel kleine groep en het is niet eenvoudig om een geschikte man voor je dochters te vinden. God heeft mij enkel meisjes geschonken. Dat is mijn lot maar toch hou ik veel van hen.”

Ik kijk de man in de ogen en besef dat hij geen kwaad in zich heeft. Hij neemt het kleine meisje liefdevol op zijn schoot en lacht vriendelijk. “Ik zoek mijn schoonzonen in andere dorpen en let er vooral op dat het een goed huis is waar ze naartoe gaan. Dat is het belangrijkste. Ik spreek met de vader van de jongen en we regelen een dag en een bruidsschat. Natuurlijk zullen ze huilen als ze weggaan. Wij gaan ook huilen. Tot hun veertien of vijftien jaar blijven ze nog bij ons, maar je weet vanaf de eerste dag in hun leven dat ze weg moeten. Het zijn meisjes, en die blijven niet bij hun ouders.”

Onder de grote boom zit zijn vrouw Devi te lachen bij het zien van al mijn verbazing. Sanju vertelt me hun eigen liefdesverhaal. “Ik trouwde toen ik twee was, maar rond mijn veertiende ben ik verliefd geworden op deze vrouw. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om een boete te betalen aan het meisje met wie ik al gehuwd was. Op die manier was ik weer vrij en heb ik voor Devi kunnen kiezen. Als het moet, kunnen mijn kinderen dat ook doen, maar het is een zware kost.”

We blijven discussiëren, ondanks alle cultuur- en taalverschillen. Ik probeer deze vreselijke traditie te begrijpen. Niemand kan hier lezen of schrijven. Geen enkele van de kinderen gaat naar school. “Wat kunnen wij doen met onderwijs en kennis?” vraagt vader Sanju. “De meisjes zorgen voor de varkens en het eten.” Ook de medewerkers van Plan Nepal, met wie ik naar hier ben gekomen, maken hem duidelijk dat het strafbaar is wat hij doet. Hij denkt na en belooft te wachten met zijn jongste meisje. “Wat voorbij is, is voorbij. Ik kan de klok niet terugdraaien, maar ik wil geen gevangenisstraf. Ik beloof het: voor die kleinste zal ik het anders doen.”