Volg Cycle for Plan in Nicaragua (groep 2)

Door: Ellemieke Wagenaar Hummelinck

Dag 11: Dierbare momenten

Jeetje zeg, de reis is voorbij gevlogen! Het was een enorm leuke ervaring met zware momenten. Zoals wanneer er maar geen eind kwam aan al het klimmen (en soms toegeven dat het beter is om af te stappen), tot puur genieten van naar beneden roetsjen, de natuur, de aardige bewoners van Nicaragua en de heerlijk positieve sfeer in de groep. Wat is Nicaragua toch een prachtig land, en wat een geluk dat wij dit land op deze manier mogen leren kennen. 550 kilometer, 7000 hoogtemeters, en dat alles in slechts 8 dagen tijd, het leek (bijna) onmogelijk, but we did it!

Voor mij was het absolute hoogtepunt van deze reis de ontmoeting met mijn sponsorkindje Adriana. Maar wat ook heel veel indruk op mij gemaakt heeft is hoeveel steun er onderling in onze groep was, iedereen werd onder luid gejuich binnengehaald, en ook tijdens het rijden was er altijd wel tijd voor een bemoedigend woordje.

Het mooie land, de ontmoeting met mijn sponsorkindje en de ontzettend leuke groep zullen mij altijd bijblijven.
Verder heb ik geleerd dat ik zoveel meer kan dan ik ooit dacht, met mijn doorzettingsvermogen heb ik dan wel geen bergen verzet, maar zeer zeker wel heel wat bergen beklommen!

Nu thuis heerlijk nagenieten, en alles rustig verwerken, want met dat fietsen is er eigenlijk nog geen tijd geweest om het allemaal te laten bezinken…

Dag 10: All good things come to an end

Aan mij de eer om een blog te schrijven over de laatste dag van ons mega avontuur. Dit doe ik met mijn gelukspoppetje naast mijn laptop, deze heeft de hele week als moral support aan mijn fiets gehangen en dat was hard nodig als ik weer een mentale battle tegen de berg aan het uitvechten was!
Na maanden voorbereidingen van fietstrainingen en geld ophalen zijn we op dag 9 over de finish gegaan en dat moest natuurlijk groots gevierd worden. Nu het grote fietswerk er op zit was het tijd voor wat ontspanning en dus hebben we in de lokale bar-dancing onze Hollandse heupjes los geschud, wat voor grote hilariteit zorgde bij alle locals. Naast onze salsa pogingen (de één ging wat beter dan de ander, maar dit weerhield de Nicaraguaanse mannen er niet van ons toch op de dansvloer te trekken) werd ook de lokale economie flink gesteund door de hoeveelheid Tona biertjes, Tequila en Pina colada’s die we genuttigd hebben. Het is natuurlijk een illusie te denken dat je na zo’n week dezelfde hoeveelheid alcohol aan kan als normaal, maar toch deden we het. De een kwam iets beter uit de strijd dan de ander maar linksom of rechtsom zijn we allemaal weer netjes en veilig in ons hotel beland.

Na deze heftige nacht en slechts een paar uurtjes slaap zat iedereen toch rond 9 uur weer aan de ontbijt tafel, lang leve het ritme. Tijdens het ontbijt werd de nacht nog even doorgesproken en geanalyseerd. Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van Anke en haar vriend, en ook onze tourguide, en steun en toeverlaat op fietsgebied, Daniel verliet ons. Het afscheid van de Rauls (de busdrivers) viel me al zwaar (dit zijn toch de mensen met wie je het meest kan lachen; met handen en voeten dingen duidelijk maken en zij zijn altijd de eersten die je de catchy phrases en de ‘bad words’ willen leren) maar nu daadwerkelijk iemand van de groep vertrekt komt het einde toch wel serieus in zicht.

Vandaag hadden we een dagje vrij en dat betekent: hup de bus in naar het strand in Las Penitas! We hadden een perfecte strandtent tot onze beschikking met uitzicht op de woeste zee. Een dagje rust betekent ook ruimte voor een momentje van bezinning maar er waren ook serieuze tanning sessies aangezien iedereen nu een wit fietspak op zijn lichaam heeft staan, en daar kan je natuurlijk niet mee aan komen zetten. Een aantal hebben de golven getrotseerd op een surfboard. Er werden onderling ervaringen uitgedeeld maar ook serieuze gesprekken gevoerd over de impact die de reis nu al heeft gemaakt. Het is ontzettend bijzonder en indrukwekkend om een land op de fiets te ontdekken. We zijn op plekken geweest waar je normaal gesproken als toerist niet komt en op deze manier hebben we kennis mogen maken met dit prachtige land en haar liefdevolle bewoners. Op elke plek werden we weer aller hartelijkst ontvangen door mensen die met heel weinig middelen tot hun beschikking iedere ontmoeting bijzonder kunnen maken en allemaal een inspirerend verhaal hebben. En dat beseffen we ons pas tijdens zo’n eerste echte chilldag.

De dag wordt in stijl afgesloten met een cerveza in de stad. Een aantal zullen morgen terug naar Nederland gaan en een aantal gaan nog verder met hun Nicaragua-avontuur en er worden nog wat laatste tips uitgewisseld. Het is een cliché maar waar: dit was een life changing experience, letterlijk en figuurlijk!

Dag 9: D-Day!

Vandaag is het dan zover! Het project bezoek aan ‘Mi Plan de Vida’ en als ultiem hoogtepunt het bezoek aan de sponsorkinderen!
Door de euforie van de grote fietsdag van gisteren zijn we (bijna) vergeten dat we vandaag ook nog ‘even’ 60 kilometer op de teller mogen zetten.
Iedereen zit fris en fruitig aan het ontbijt, klaar om de laatste kilometers weg te trappen.

Zelf ben ik er nieuwsgierig naar de projecten, en de resultaten die dit mooie project heeft.
Na een mooie rit over een verharde weg (de vulkaan blijft prachtig om te zien) komen we bij een stuk onverhard, nog even 11 kilometer trillen op de billen over de dirt roads van Nicaragua.
Bij het project aangekomen worden wij opgewacht door een heuse band, die ons met luide muziek verwelkomd, er wordt meerderen keren om nog een liedje gevraagd, en aan dit verzoek wordt maar al te graag voldaan. Sommige mensen wagen zelfs nog een dansje, dit tot grote hilariteit van de locals, kijk die stijve Nederlanders eens dansen!
Nadat iedereen is uit gedanst worden wij een klaslokaal binnen geleid, waar een aantal (stik)zenuwachtige tieners staat te wachten om te vertellen wat het project ‘Mi Plan de Vida’ voor ze heeft betekend. Ik vind het erg mooi om te horen dat dit project niet alleen de relatie van de tieners met hun ouders heeft verbeterd, maar ook de relatie van de ouders onderling, en dat de moeders sterker in hun schoenen zijn komen te staan.
Door naar de lunch in de plaatselijke disco, we krijgen een heuse luxe lunch van gegrilde vis. Dat is even genieten zeg!
Tiid om dit feestmaal te laten zakken is er niet, we stappen alweer op de fiets. Op naar het hoogtepunt van de reis, de ontmoeting met de sponsorkinderen!

Na wat kilometers over uitdagende wegen komen we bij de plaats waar de sponsorkinderen en hun familie vol spanning op ons staan te wachten. Iedereen die binnenkomt wordt onder luid applaus binnen gehaald.
Wanneer iedereen binnen is lopen we met zijn allen langs 2 rijen gespannen snuitjes.
We krijgen eerst nog een dans te zien die vol opperste concentratie wordt uitgevoerd.
Dan is het zover, de ontmoeting met mijn sponsorkindje Adriana, we hadden elkaar al gespot en naar elkaar gezwaaid. Ik krijg gelijk een dikke knuffel van haar. We zoeken een plaatjes waar we met behulp van een tolk een beetje met elkaar kunnen babbelen. Mijn kindje had een heleboel vragen maar door de zenuwen is ze deze vergeten. Zelf ben ik zo bezig geweest met fietsen dat ik hier eigenlijk niet over heb nagedacht.
Ik heb een fotoalbum meegenomen met wat foto’s van ons dagelijks leven, en de moeder van heeft wat foto’s meegenomen van het gezin, en belangrijke momenten uit hun leven.
Er wordt gevraagd of ik trek heb in een ijs, en met deze enorme hitte zeg ik daar natuurlijk geen Nee tegen ;0). Hand in hand lopen we naar de ijscokar.
Ook gaan we nog even touwtjespringen, Adriana blijkt een heuse kampioen hierin!

Al veel te snel is het tijd om afscheid te nemen, ze vragen of ik zal schrijven, en wanneer ik weer terug kom, dan heb ik toch even een brok in de keel.
Na nog 1 keer zwaaien stappen we op de fiets om de laatste 6 kilometer naar de finish te voltooien. Nog even lekker bikkelen en opletten over de dirtroads.

Met zijn allen rijden wij de finish in het centrum van El Viego over.

Yes! Dat hebben we toch maar mooi met zijn allen gedaan! 550 kilometer bikkelen op de fiets dwars door Nicaragua!

Door: Irma Bongers

Dag 8: Kilometers en zon!

De dag van de kilometers! Minimaal 100 kilometer fietsen, dat is het streven. Na een heerlijk ontbijt met onze favoriete pannenkoeken stappen we in de gele schoolbus. We zijn er in de voorgaande dagen zoveel tegengekomen op de weg en nu eindelijk gaan wij ook zitten op de typische bankjes voor een transfer naar Estelli. De weg waarover we oorspronkelijk zouden gaan, blijkt weggespoeld te zijn tijdens het regenseizoen. Dus met een ommetje en een korte transfer gaan we toch op weg naar Chinandega. 

Onderweg krijgen we de opdracht van Hillechien om kort iets op te schrijven over een groepsgenoot. ‘Wat heb je van hem/haar geleerd?’ En ‘Wat wil je diegene meegeven?’ Stof om over na te denken voor onderweg. De bus stopt 3 kilometer voor de top van de berg, wat niet de bedoeling blijkt te zijn. Er is een start met een afdaling beloofd. Nog even flessen vullen, een plasje doen in een rijtje, dames naast de weg en de warming up voordat we echt van start gaan. Vol goede moed trotseren we ook deze top weer, waarna de beloofde afdaling begint.
Een ieder van de groep heeft zo zijn kwaliteiten en die van mij is duidelijk niet dalen! Met trillende handjes, toch wel van lichte angst, storten we ons op de afdaling. De onverharde weg is ook vandaag weer duidelijk onverhard. Inmiddels zijn het trillende handjes vanwege de vele stenen onder onze fietsbanden. Onderweg moet een dronken man de weg nog even vrijmaken voor een groep passerende fietsers. Ook het komende kerstdiner, een kalkoen, kruist ons meerdere keren de weg.

De zon begint steeds meer op onze huid te branden en de temperatuur blijft maar oplopen. De weg is inmiddels wel wat vlakker geworden. De lunch onder een boom in de voortuin van een gastvrije familie is meer dan welkom. Tijdens de lunch voelt mijn hoofd helemaal leeg en ook de eerste kilometers hierna zijn vrij zwaar. ‘Fietsen, fietsen en blijven fietsen.’ Dat werd het motto. Na enkele kilometers stofhappen staat er cola voor ons klaar. Ik had nooit gedacht dat ik zo snel ging fietsen met het vooruitzicht naar een glas cola. Deze cola voelt wonderbaarlijk, want hierna ga ik als een speer. Vol gas, liedjes zingend fiets ik verder.

En na ongeveer 70 kilometers is dan eindelijk de verharde weg inzicht. Nog een laatste stop en snel door om zoveel mogelijk kilometers te fietsen voordat het donker wordt. De hele groep heeft echt een enorm tempo. We hebben deze reis nog niet zo snel gefietst volgens mij. Het uitzicht is geweldig. We kijken uit over vulkanen met een ondergaande zon. Het is genieten, maar toch steeds blijven knallen. De zon zakt steeds verder achter de vulkanen weg, maar we willen die 100 kilometer halen. Uiteindelijk wordt ons kopgroepje van 3 van de weg geplukt met de mededeling dat we de 106 kilometer hebben bereikt. Yes! Het is gelukt. En in een mum van tijd is de hele groep compleet. Echt niet te geloven wat we met zijn allen bereikt hebben!

‘Wat hebben we van deze dag geleerd?’; We kunnen zoveel meer dan dat we vooraf dachten. 106 zware kilometers, in een enorm tempo onder de brandde zon en we doen het gewoon maar!

Door: Leonie Erenstein

Dag 7: Projectdag

Vandaag wakker geworden met “shaky legs”. Niet zo heel gek na de monsterklim van gisteren, oftewel “La Etapa Reina”. Nog steeds onder de indruk van deze prestatie en het schitterende landschap, staan we klaar om de projecten van Plan te gaan bezoeken. Iedereen is super benieuwd om eindelijk te gaan beleven wat de projecten inhouden, en natuurlijk de bestemming van de fondsen.

Als eerste bezoeken we een school waar we hartelijk worden begroet door enthousiaste kinderen. Hier krijgen we informatie over de projecten. Kinderen op school leren o.a. om voor zichzelf op te komen. We krijgen een toneelstuk te zien waarbij meisjes leren om “nee” te zeggen tegen seks voor een bepaalde leeftijd en hoe ze zichzelf kunnen beschermen. Het toneelstuk wordt opgevoerd door jongens en meisjes van 15/16 jaar. Ik krijg tranen in mijn ogen, als ik zie met hoeveel toewijding deze “champions of change” de voorstelling opvoeren. Omringd door kleine kinderen en onze groep laten ze zien waar het om draait in het leven: kom op voor jezelf! Zij zitten op de middelbare school waar ze het SAT programma volgen dat door Plan wordt gefinancierd. Door theatervoorstellingen in o.a. Jinotega wordt het grotere publiek bereikt. Ook de ouders van de kinderen krijgen op deze manier meer bewustzijn zodat meisjes meer kans hebben op een betere toekomst als ze niet jong aan kinderen beginnen. Het is en blijft een katholiek land en voor ouders is het heel ingewikkeld om het onderwerp “seksualiteit” bespreekbaar te maken. Door de projecten van Plan is de voorlichting inmiddels doorgedrongen tot het platte land en wordt er op scholen veel aandacht aan besteed.

Gisteren fietsten we door de armere gedeeltes van Nicaragua en daar werden we regelmatig geconfronteerd met jonge moeders. Het is ook niet gek als je bedenkt dat de kinderen niet allemaal toegang hebben tot onderwijs, er hier een macho cultuur heerst en de afstanden tot steden groot is. Om deze reden “hangen” de jongens veel rond en focussen ze zich op elkaar. Een ander leven lijkt heel ver weg…

Na dit prachtige begin van de dag, gaan we naar een basisschool. Hier staan kindjes van 4/5/6 jaar ons op te wachten. Het is zó aandoenlijk om ze samen te zien. Plan heeft gezorgd voor financiering van boeken zodat kinderen kunnen lezen en boeken kunnen lenen zodat ze deze ook mee naar huis kunnen nemen. Na de opvoering van een zeer schattig toneelstukje over een kip met haar kuikentjes mogen we met de kinderen spelen. Dat is best even wennen, omdat zij ons maar rare mevrouwen en meneren vinden en we elkaars taal niet spreken. Gelukkig is het ijs snel gebroken als de bellenblaas, een springtouw en voorleesboekjes tevoorschijn komen. Er komt een schattig jongetje naast me zitten en ik begin voor te lezen in het Spaans. Geen idee wat er precies staat, maar opeens komen alle kinderen eromheen staan en luisteren aandachtig naar de verhalen over een kat en een rat. Zo fijn om te zien dat deze kinderen leergierig zijn, en de kans hebben om te mogen leren. Dankzij Plan kunnen ze dat doen.
Helaas is het alweer tijd om afscheid te nemen van deze fantastische kinderen en we gaan terug naar het hotel om ons om te kleden voor een stukje fietsen.

We fietsen 13 kilometer in de hitte naar de Canyon. Daar aangekomen krijgen we eerst uitleg van Edwin, een jongen van 18 die dankzij microfinanciering zijn eigen bedrijf heeft kunnen starten. Mede dankzij financiële steun van Plan én het volgen van het SAT programma, heeft Edwin de kans gekregen om tourguide in de Canyon te worden. Door de financiering kon hij zwemvesten en andere equipment kopen zodat hij toeristen mee kan nemen op trip door de Canyon.

De heerlijke lunch werd verzorgd door één van de 100 meisjes, die van Plan leren om beter voor zichzelf op te komen, zodat ze ook weten wat hun rechten zijn. Hierna mogen we zelf ervaren wat het is om door de Canyon te gaan, we kiezen allemaal voor de “lange trip” en lopen 1,5 kilometer over gladde keien. Na alle dagen fietsen is het echt wennen om opeens te lopen en zeker op een gladde ondergrond. Toch gek als je je bedenkt dat we zonder moeite met 40-60 km per uur naar beneden knallen over onverharde en verharde wegen, terwijl hier de spaghetti benen opeens niet helemaal lekker meewerken ;-) Het floaten in de rivier in onze zwemvesten is een hele ervaring. Het is de Rio Coco, een rivier die haar oorsprong vindt in Honduras. Als we omhoog kijken zien we al de bergkammen van Honduras, heel cool om zo dichtbij te zijn.

Na een tocht van 3,5 uur krijgen we nog een heerlijk kopje koffie en een taartje. Daarna gaan we terug naar het hotel. Het was een super, super geweldige dag en zo bijzonder om écht te ervaren wat Plan doet en hoe zoveel families en kinderen geholpen worden.
Nu voelen we wel echt waar het geld dat we hebben ingezameld naartoe gaat. Diep respect.

Door: Marte Sveistrup

Ain’t no mountain high enough

De dag die aangekondigd werd als de zwaarste dag. De dag met de ‘optionele’ klim. Niet zo maar een klim maar eentje die op het hoogteprofiel plaatje er onmogelijk uitzag. De dag die door niemand van groep 1 uit gefietst kon worden, omdat het al donker was. Kortom, de Koninginnen-etappe, la Etape Reina. Met dit in mijn hoofd en een iets verlaat ontbijt, was ik constant de hele dag een beetje zenuwachtig. De eerste 25 km vlogen voorbij. Ik was bezig met het overwinnen van de losse stenen, de helling en tenslotte de losse stenen op de helling. Elke klimmetje, en elke afdaling zonder af te stappen voelde als een overwinning.
Toen na een 8 km lange klim in de ochtend, kwam er een punt met een fantastisch uitzicht. Iedereen kwam hier lachend aan en we stonden als groep te dansen op ‘Ain’t no mountain high enough’. Wat een reis, wat een fantastisch moment. Maar toch bleef dat onderbuik gevoel, gaan we die laatste klim redden? We daalden naar een mooie plek bij de rivier, en de lunch was een zelfgemaakte pastasalade, gemaakt door de vrouw van Arjen (onze reisleider). Dit is heerlijk, na de bonen met rijst en soms wat zware lunches op de andere dagen.

Toen begon de laatste etappe, een 10 km lange mountainbike tocht waarbij we over een hangbrug moesten, onder het prikkeldraad door en waar Leonie door een wesp in haar lip gestoken werd. Tijdens dit stuk realiseerde ik me waar we fietsten. In dit gebied kun je met een auto nauwelijks komen, met onze goede mountainbikes lukt het nog net. Dat meisjes hier ervoor ‘kiezen’ om moeder te worden, begon ik ineens iets meer te begrijpen. Wat kun je hier anders? Je kunt nergens anders heen. Als je doordat je moeder bent, ook nog meer aanzien en doel in je leven krijgt, is dat eigenlijk helemaal niet zo raar. En daar fietsen wij voor, zodat die meisjes een keuze hebben. Dat ze iets kunnen gaan doen waar ze goed in zijn of verder kunnen leren. Vastberaden fietste ik verder, elk kind dat we tegenkwamen vrolijk begroetend met een ‘Ola’.

Maar dan, weer dat onderbuik gevoel, nu gingen die laatste 15 km van de klim toch echt beginnen. En het was steil. Af en toe voelde het als een helling van 90 graden. En mijn rug deed pijn. En eigenlijk wilden de benen niet meer. Maar we deden het, op-neer, op-neer. Wij gingen die Koninginnen rit uitfietsen, voor alle jonge meisjes in Nicaragua die een kans op een betere toekomst verdienen. En na een kleine val, na zuchten en steunen, bereiken we de top. Net voor het donker, wat een overwinning, dat onderbuik gevoel is eindelijk weg.

Door: Suzan Erenstein

De dag van de eerste dip!

Vandaag wederom een hardcore fietsdag met als extraatje een bezoek aan een koffie plantage. We begonnen met een transfer richting hoger in de bergen. En ook vandaag eerst even die warming up, dat was er eentje met een view!! Eenmaal opgewarmd konden we weer doortuffen richting ons eerste goal: de koffie plantage van vrolijke Augustin. Maar meteen bij de warming up werd ik geconfronteerd met een nacht zonder slaap, toch vrij essentieel is na de uitdagende dag van gister met 82 km en 2080 hoogtemeters! Dit ging me verrassend goed af maar vannacht had ik ruzie met de airco en was het erg lawaaiig op straat. Vandaag was ik me nogal wazig daardoor, ik liet Arjan al weten dat ik m’n helm en tas was vergeten in het hotel terwijl ik die zelf net in de bus had gelegd?! Daar bleef ‘t niet bij vandaag, de verwarring in mijn hoofd sloeg wel vaker toe. Slechte start ook met het eerste superpittig downhill pad van rotsen en losliggend gesteente. Ik had ineens angst in de benen, terwijl ik gister veel uitdagender trajecten had getrotseerd! Beetje alert zijn dus vandaag..

Koffieplantage La Loteria!

Onze host Augustin heeft ons met veel humor en enthousiasme geleerd wat er allemaal bij komt kijken bij ons dagelijkse koffie. Superleuk. Ook kregen we in de bus van Daniel een interessant uiteenzetting over organic farming in Nicaragua versus het ‘traditionele’ manier van productie middels Amerikaanse bestrijdingsmiddelen. Na een overheerlijk bakkie en een goed bord brandstof van Augustin gingen we eindelijk aan het echte fietswerk van vandaag beginnen. Een bijzonder moment was toch wel toen we het volgende gehuchtje passeerden en ik met een paar andere dames van de fietsgroep passeerden en we werden nagefloten door twee jongetjes van 5 of 6 jaar met een attitude. Good lord!! Ik viel bijna van m’n fiets af, ze krijgen het machismo in dit land wel heel letterlijk met de paplepel ingegoten. Maar daar zullen we bij de projecten van Plan nog wel wat meer over horen.

Daarna kwamen de meest pittige klimmetjes van deze trip! De steilste helling ligt zo rond de …%. Maar dan wel op rotsachtige ondergrond met veel losse stenen en gruis. In het volgende dorpje veroorzaakte een mannetje midden op de weg bijna een domino onder de fietsers. En hij zette alleen maar een zijstapje! Met de versnelling in z’n 1 en 1 lig je zo om. Het moeilijkste stuk heeft alleen Rik volbracht. Dat wil zeggen fietsend. Helaas slipte ik halverwege de helling onderuit en kwam niet meer op m’n fiets. Om maar in Gerard Joling z’n wijze woorden te spreken: Ik had er de kracht niet voor! Haha, vandaag even niet. Maar what goes up must come down dus we werden erna beloond met een afdaling uit de bergen over asfalt van maar liefst 8 km. Wel veel vrachtverkeer, bussen en toeterende auto’s maar hoe kicken was dit!! De GoPro stond helaas niet aan maar als een torpedo schoten we naar beneden. We hebben in een dorpje aan het dorpsplein geluncht. Het hele park was in zuurstok kleuren geschilderd inclusief de kerststal! Grappig detail, blijkbaar was het park door Zoetermeer gedoneerd. Na de lunch hebben we nog een aantal kilometers te gaan. Mijn tactiek van de dag is: de voorhoede! Leuk om te merken hoe je lijf en geest reageren op dit soort extreme uitdagingen. Ook al was ik vandaag gebroken door een gebrek aan slaap, mijn benen bleven wel gaan. Als ik de klim trajecten maar vol aanging en door technisch te rijden, het meeste haalde ik uit mijn energieverbruik. Ook leuk om dit te leren! Later op de middag veel stijgen en dalen en wederom verrassend nieuwe omgevingen en natuur, high-fiven met kleine kids langs de weg en we werden zelfs uitgelachen door een voorbij rijdende pick-up met 8 passagiers. Die begrijpen er waarschijnlijk helemaal niks van! Wat mankeert die mensen, hebben ze geen geld voor een taxi??

Vandaag 1178 hoogtemeters gedaan en morgen bijna 2000.
Dus op naar een goed nachtje slaap!

Dag 4: God’s valley

God’s valley, devil’s hills. Deze fietsdag staat in het teken van hoogtemeters maken. Een vroege start met een uitgebreid ‘tipico’ ontbijt van rijst met bonen, roerei en vers fruit. De eerste berg die overwonnen wordt deze dag. Voor vertrek nog een warming up in de tuin om de stijve spieren op te warmen en dan moeten de fiets op. Pijnlijk, want de fluf-pijn (zadelpijn) is niemand bespaard gebleven.

De berg af racen, snel terugschakelen, de berg weer op en daarna weer met een noodgang van de berg afstorten. Het is warm en naarmate de zon feller wordt, worden de klimmen langer en de afdalingen korter. Gelukkig staat Arjen bij elke 15 km klaar met water en een tafeltje vol eten voor de energie. De eerste grote uitdaging van de dag was vlak voor de lunch. Een steile klim, waar geen einde aan leek te komen. Denk je dat het niet steiler kan, dan leek de weg na iedere bocht nog steiler te worden. Het groepsgevoel heeft mij er doorheen gesleept. Stond je op het punt om op te geven dan stond één van de ‘raoul’en je ergens aan te moedigen. ‘Je bent er echt bijna!’. Even stoppen, water drinken, koekje uit je achterzak halen en weer door. Het hoogste punt was een prachtig dorpje. Van alle kanten werd je begroet en aangemoedigd. En de absolute beloning na deze uitdaging? Broodje pindakaas met banaan!

Denk je het zwaarste gehad te hebben dan zijn er altijd nog de onverharde wegen. Het gehobbel op de stenen deed de zadelpijn zeker geen goed. Regelmatig zag ik iemand even van zijn zadel opstaan voor een ‘fluf-momentje’. De heerlijke lunch met empanadas hielp iedereen er langzaam weer bovenop voor de volgende ronde stijgen en dalen. Met als wondermiddel de massagetrein. Iedereen in een rijtje achter elkaar, om even de nek en schouders los te maken. Tot groot genoegen van de mensen uit het dorp die nieuwsgierig om het zooitje maffe gringo’s heen stond. Het werd een race tegen de klok, want we moesten en zouden voor het donker binnen zijn. Zul je altijd zien dat je juist op dat moment een luiaard in de boom spot! Even snel kijken en als duivels de laatste 11 kilometer afleggen. Af en toe gaan locals de strijd met je aan over wie het snelste kan fietsen. Vooral wanneer mannen worden ingehaald door een kleine blonde meid, dan gaat ineens het gas erop. Met het verdwijnen van de laatste zonnestralen, hebben we eindelijk het eindpunt bereikt. Nog nooit was ik zo blij om de roze Plan-vlag te zien!

Blijer was ik nog met de mooie kamer, heerlijke douche en de lekkerste maaltijd tot nu toe! Speciaal voor ons bereid door een familie uit het dorp. Terugkijkend op de dag dan voel ik de pijn in mijn rug en de opkomende spierpijn. Toch stap ik straks met een intens tevreden gevoel mijn bedje in. Het was afzien, maar wat alles goed maakt waren de fantastische uitzichten op schitterende groene valleien, aangemoedigd worden door Nicaraguanen uit vrolijk gekleurde dorpjes en de positieve energie van de groep. We hebben het uiterste uit onszelf gehaald en ik kan niet anders dan heel erg trots zijn op iedereen!

Dag 3: Sweet lake view

De eerste echte fietsdag, zos werd deze dag aangekondigd door Hillichien,.
En dat was, een echte fietsdag. Ontbijt om 6.30 uur en de tas klaar om 7 uur. Het ontbijt is voor mij als parttime Paleo eter een ding, bonen en rijst. Maar je hebt het nodig om de dag door te komen.
Om 7.15 uur zaten wij allemaal op de fiets om een warming up te doen in het centrum van Granada. Daarna de groepsfoto en dan vertrekken we voor de eerste echte fietsdag.

De weg liep langs het meer van Nicaragua. Prachtig om te zien hoe iedereen buiten leeft.
Het was naast de eerste fietsdag ook een waterdag. Doordat de brug hier en daar in de route was verdwenen, door de hevige regen, werden wij met bootjes naar de andere kant van de rivier gezet. Vervolgens gingen wij verder over onverharde wegen, met veel kuilen en stenen. Dit was naast de afstand, welke vandaag lang was, ook afzien qua wegdek. Maar we did it!!.

Na 60 kilometer te hebben gefietst was daar de lunch, die was hard nodig.
Na de lunch hadden we eindelijk een asfalt weg, maar wel met stijgingen. De armen deden nog pijn van de eerste wegen en de vermoeidheid sloeg toe.
Oftewel na nog geen uur fietsen zijn wij met z’n 4-en in de bus gestapt. Dat voelt als een kleine nederlaag, maar ja we moeten nog 7 dagen en die willen ook mee maken.
Boven aan de berg was nog en korte stop, waarnaar het bijna alleen nog downhill ging. Dat konden wij wel aan.

Aangekomen in het hotel, eerst het stof van ons afdouchen om daarna in het heerlijke thermaalbad te liggen. Nu in afwachting van het diner en bij tanken voor dag 4, een bergdag.

Dag 2: Warming Up

Na een korte nacht, hebben wij om 07.00 uur van het ontbijt genoten in het hotel in Granada. Aansluitend om 08.30 uur heeft Plan Nicaragua ons alle ins en outs verteld over de activiteiten van Plan in Nicaragua.

Om 10.00 uur zijn wij na het gereedmaken van de fietsen een kleine opwarmer van 24 kilometer gaan fietsen. De eerste valpartij vond plaats en is gelukkig goed afgelopen.

In de namiddag hebben wij, onder begeleiding van Arjan, een korte toeristische route door Granada wandelend gemaakt. En ook hebben wij even heerlijk een terrasje gepakt.

In de avond hebben wij gegeten bij een plaatselijk eetcafeetje, waarna wij op tijd weer richting hotel keerde om een goede nacht te kunnen maken. Slaap was hard nodig om een ieder voor te kunnen bereiden op de fietsdag de volgende dag.

Dag 1: Het avontuur is begonnen!

Woensdag 23 november is het eindelijk zover! We gaan naar Nicaragua! Iedereen heeft een mooi sponsorbedrag ingezameld en zich fysiek en mentaal voorbereid op deze pittige en enerverende reis. Zelf ben ik de dag voor vertrek nog druk bezig geweest om een leuk fotoboekje voor mijn sponsorkindje te maken, zodat ik haar wat kan laten zien over het leven bij ons in Nederland. Op Schiphol verzamelden wij ons met 14 leden van het ‘cycle for plan’ team, hieronder ook een arts die ons kan helpen met eventuele blauwe plekken en verbrande huidjes ;) hopelijk blijft het daarbij! Ook is er een fotografe mee die onze hoogte- en dieptepunten zal vastleggen op de gevoelige plaat! 4 andere ‘cycle for plan’ teamleden waren al eerder naar Nicaragua gevlogen en ontmoetten wij later in ons hotel in Granada.

De 11 uur durende vlucht stond vooral in het teken van ‘taperen’ (dat is een rustweek voorafgaand aan een intensieve sportieve inspanning) doordat we probeerden wat te slapen en we waren druk met ‘stapelen’ (dat is het eten van calorierijke maaltijden voorafgaand aan sportieve inspanning) door het nuttigen van KLM-food waaronder meerdere porties chocolademousse. Lieve lezer, nu begrijpt u dan meteen ook waarom we zo van fietsen houden: je kunt er heel veel door eten zonder aan te komen! Na een overstap van 5 uur wachten op het altijd inspirerende vliegveld van Panama ;) konden we dan eindelijk richting Managua in Nicaragua. Om de tijd te doden werd er natuurlijk weer flinke gestapeld en ook spelletjes gespeeld.

Bij aankomst in Nicaragua werden wij opgewacht door Arjan, onze reisgids in Nicaragua. De eerste indruk van Nicaragua: HEET!! Het was al donker op weg naar het hotel maar het was mooi om te zien hoe groen Nicaragua is, het regenseizoen is namelijk net voorbij dus alles groeit en bloeit! Zo ook in het hotel; daar is een mooie binnenplaats met palmbomen en schommelstoelen van waaruit ik nu deze blog typ. Ik ga hier nog even chillen, geniet van alle verhalen die nog komen gaan!