Op Lombok tijdens de aardbeving

Debby was met haar vrouw en twee goede vrienden op vakantie vlakbij Lombok toen daar de eerste aardbeving plaatsvond. In de chaos moesten ze zichzelf in veiligheid brengen en zo snel mogelijk de eilandengroep verlaten. Maar thuisgekomen liet de ravage en het leed dat Debby gezien had haar niet los. Ze besloot geld in te zamelen voor Plan International Nederland.

Mijn vrouw Marijke, twee vrienden en ik waren samen op Gili Meno, een eiland zo’n vijftien minuten varen van Lombok. Marijke en ik aten af en toe op het strand, zo ook de avond van de aardbeving. Met ons tafeltje zaten we vlak aan het water, met prachtig uitzicht over de zee. Het viel me op dat het behoorlijk woei en dat de zee best fris was.

Een schuddende tafel

Ergens tijdens het diner begon plotseling de tafel te schudden. Marijke en ik keken elkaar aan, we wisten direct wat er aan de hand was. We stonden op, maar door een volgende schok smakten we allebei op de rotsen aan zee. We konden niet anders dan blijven liggen tot de aarde stopte met trillen. Het licht was over het hele eiland uitgevallen. Sommige mensen huilden, anderen probeerden te bellen, en weer anderen waren stil en waakzaam. Er hing een vreemde stilte.

Lees ook: Zo helpt Plan International in noodsituaties

Tsunami-alarm

We snapten al snel dat we weg moesten bij het water. Dat vermoeden werd bevestigd toen mijn broer vanuit Nederland waarschuwde dat er een tsunami-alarm was… We gingen meteen op zoek naar een veiligere plek. Dat was nog niet zo makkelijk, want het eiland is helemaal vlak en overal staan bomen en bebouwing. Ik was scherp en alert, en dacht razendsnel na over wat we het beste konden doen. Toen kwam een bericht van een van mijn vrienden: ze waren op een voetbalveld, ongeveer twee minuten lopen van onze locatie.

Een nacht op een voetbalveld

Meteen zijn we met trillende benen over donker pad in de richting van het voetbalveld gerend, terwijl de aarde weer naschokte. Op het voetbalveld stonden al zo’n tweehonderd mensen, waaronder onze vrienden. Daar zaten we de hele nacht samen, onder het zwakke licht van een lamp die men met een generator aan de praat had gekregen. Nog twaalf keer begon de aarde te schudden. Gelukkig werd al snel duidelijk dat van een tsunami geen sprake was.

Alles in puin

Toen het in de ochtend licht werd, verzamelden we een paar spullen in het vakantiehuisje, dat nog overeind stond. Met één rugzak voegden we ons bij drommen toeristen en locals die op houten boten probeerden het eiland te verlaten. We wachtten uren tot er een overvolle boot beschikbaar was om ons naar Lombok te varen. In Lombok aangekomen zagen we pas echte ravage… Alles lag in puin. Het was net een oorlogsgebied. Mensen liepen troosteloos op straat.

In actie voor Lombok

Op Lombok wisten we een plekje te bemachtigen in een touringcar die naar het vliegveld reed. Wij konden weg, terug naar veilig Nederland, maar de locals niet. Na deze traumatische ervaring kon ik terug naar mijn stevige huis en comfortabele bed, terwijl deze mensen alles verloren waren. Daarom besloot ik direct om een actie voor de mensen op Lombok op te zetten. Met name voor de kinderen, die nog kwetsbaarder zijn in crisissituaties als deze.

Op www.voorplan.nl heb ik een actiepagina aangemaakt, en de link met al mijn vrienden en familie gedeeld. De donaties stroomden binnen! Ik heb al € 500 opgehaald. Ik hoop dat met dit geld een aantal mensen kan ondersteunen om hun leven weer op te bouwen. Niet alleen met materialen, maar ook met hulp om hun trauma’s te verwerken.