Fietsers bloggen live vanuit Guatemala

Cyclistas por siempre!

Door Rendy Kee

Tranen wellen op. Van euforie. Overwinning. Ontlading. Trots. Hoe we het als team voor elkaar hebben gebokst. Wat een avontuur is deze Cycle for Plan geweest. Een achtbaan van emoties en indrukken. Hoe vaak ik wel niet heb gedacht: “wauw, we fietsen gewoon in Guatemala!”

Als 15 individuen stapten we in januari in het vliegtuig richting Zuid-Amerika. Ieder met z’n eigen doel, wens of droom. We hebben diepe dalen en hoge klimmen met onze mountainbikes getrotseerd. Genoten van de vele vulkanen en prachtige vergezichten. High fives gegeven aan de lokale bevolking. Gevloekt en getierd, omdat sommige stukken zo zwaar waren. Gehuild en gejoeld bij het behalen van de toppen. En we zijn geëindigd als één team. We hebben elkaar toegejuicht, moed ingesproken, mooie levensverhalen gedeeld en vooral heel, heel veel gelachen samen.

Wat ik zo gaaf vond aan dit Cycle avontuur is dat het me op alle fronten enorm heeft uitgedaagd. Eerst mentaal. Hoe ga ik het als werkende moeder van drie kinderen regelen. Hoe krijg ik mijn €4.000 aan sponsorgeld binnen?

Daarna volgde het fysieke gedeelte. Veel, heel veel trainen en een beetje droog oefenen. Daarna er vol voor gaan en die bergen bedwingen. Man, ik ben boven mezelf uitgestegen. Dat geldt voor ons allemaal. Elke keer bleek er nog een stukje energie en doorzettingsvermogen in mijn lijf te zitten, waardoor ik zelfs de klim van 15% heb gehaald! Een euforisch gevoel. En een kwestie van ‘gewoon doen’.

Ik vond het prachtig om te zien welke effecten de projecten van Plan International hebben (gehad). Tijdens de projectbezoeken zijn we toegesproken door (jonge) meisjes, die met zelfvertrouwen hun verhaal met ons wilden delen. Die doorkregen dat ze een eigen stem hebben. En in een macholand als Guatemala is het soms best een gevecht om als vrouw gehoord te worden. Echt stoer, dat deze meisjes dat gevecht aangaan. En mooi om daar met z’n allen een bijdrage aan te kunnen leveren.

Met gemengde gevoelens stap ik morgen in het vliegtuig. Ontzettend blij om man en kinderen weer te zien en te kunnen knuffelen na 12 dagen. Maar een beetje sip om uit onze fijne fietsbubbel te moeten stappen. Want man, wat was het ongelooflijk gaaf!

Cyclistas por siempre!

El grande finale en chillen aan de Pacific

Door Sil en Frans van Dommelen

Vandaag is een dag met gemixte gevoelens: de finish dag! Ondanks dat we dit avontuur helemaal niet willen afsluiten, zijn we toch trots dat we het hebben gedaan. We beginnen de dag met ons power ontbijtje: bonen, ei, gebakken banaan en tortillas.

Sil: “Ik hoor het mezelf begin van deze week nog zeggen tegen ons pap ‘O, bonen, lekker!’ Nu snap ik niet helemaal meer waarom ik nou precies zo gelukkig van bonen werd, maar je kunt er goed op fietsen.”

Na een korte transfer stappen we weer op onze fietsen om met vol enthousiasme onze laatste fietstocht te beginnen. Het zal een fietsdag worden van 57km zonder hoogtemeters. De omgeving deed ons denken aan Nederland: helemaal vlak, een maisveld links, een koetje rechts. John en Willy zorgden met een valpartij voor wat spektakel. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.

Dan is de tijd toch echt aangebroken. Met een eindsprintje komen we aan bij de finish waar we door Anneke, Jurian en Old Town Outfitters worden opgewacht met vlaggen, vreugde, een heerlijke lunch en natuurlijk koude biertjes. Dit mag gevierd worden! Wauw, wat een avontuur hebben we beleefd. We hebben het gewoon gedaan! Al die klimmetjes, de mooie afdalingen, valpartijen, bonen, gezellige, emotionele en komische momenten. Onbeschrijfelijk!

Na onze laatste lunch van Marco, stappen we op de boot naar ons surf hotel aan de Grote Oceaan. Met deze hitte worden we wel gedwongen om te relaxen. Lekker chillen op het strand met wat drankjes en afkoelen in de wilde zee.

De zon gaat onder en de avond start. Eerst met z’n allen genieten van een heerlijk avondmaaltje, en reflecteren over de prachtige dagen die we hebben beleefd. Daarna ons welverdiende feestje want morgen kunnen we eindelijk uitslapen! Met wat drankjes, muziek, spelletjes, een kampvuurtje, dans, gelach en geklets sluiten we deze bijzondere dag af.

Je kunt altijd meer dan je denkt

Door Catherine van Nierop

Gisteravond hebben we buiten aan een lange tafel gegeten in Panajachel, een vissersdorpje aan het meer van Atitlan. We eten veel, lachen ons slap en zitten dansend op onze stoel met een live bandje op de achtergrond. Het is duidelijk te zien dat iedereen het naar z’n zin heeft. Dan komt de briefing voor de volgende dag. De lach op ieders gezicht verandert lichtelijk naar een ernstige blik, want kennelijk staat ons in de ochtend de ‘klim der klimmen’ te wachten. Deze, zo wordt ons verteld, is zo steil dat onze bussen er zelfs niet naar boven kunnen rijden. Met die gedachte genieten we nog maar even goed van ons koude drankje, voordat we teruglopen naar het hotel.

Zoals elke ochtend word ik ver voor de wekker, die om 06.30 gaat, wakker. Al snel denk ik ‘oh ja, die klim van gemiddeld (!) 15%.’ Ach, we hebben nu al zoveel overwonnen, deze kan er ook nog wel bij. We starten met een rustige ronde langs Lake Atitlan. We stijgen al behoorlijk, maar de uitzichten op de vulkanen langs het meer zijn zo adembenemend mooi dat we al snel aan de voet van de klim staan.

Het is zo grappig dat we na een week fietsen elkaars tempo kennen, de voorkeur voor klimmen of dalen en ook elkaars motivatie om een berg op te komen. De één vloekt en tiert (hardop), de ander is niet aanspreekbaar, of iemand knalt de berg op met keiharde muziek in de oren. Bij mij gaat het gesprek in mijn hoofd ongeveer zo: ‘Oh help, zie deze berg dan. Die moet ik op. Maar.. HOE dan?! Ok, dit kan ik. Kiezen op elkaar, blik op oneindig en gaan.’

Na 500 meter gaat het zo (ik geef jullie de gecensureerde versie): ‘(pieeep). Blijven ademen, blijven trappen, niet stil staan, blijven ademen, (pieeep)’.

Op het moment dat het zo steil is dat ik een wheelie maak (mijn voorwiel kwam omhoog) besluit ik toch maar af te stappen en een stukje te lopen. Onderweg kom ik mijn medefietsers tegen. Zuchtend op een rotsblok langs de kant, lopend met de fiets aan de hand of heel stoer fietsend die berg op. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht en ben super trots op iedereen.

Het grappige is dat bij zo’n inspanning blijkt wat een mentaal staaltje werk dit is. Al de hele week werkt het zo dat als ik omhoog kijk en zie wat ik nog moet, mijn benen spontaan stoppen met trappen. Als ik dat niet doe en niet weet hoe ver ik nog moet, maar opzij kijk en de mooie omgeving zie, blijf ik rustiger fietsen en ben ik er voordat ik het door heb. Zoals Rendy zei: “Je kunt altijd meer dan je denkt!”

Bovenaan de berg, die ik half fietsend half lopend heb beklommen, word ik door een paar fietsmaten die vele malen sneller waren dan ik joelend en klappend toegejuicht. Yes! We halen iedereen high fivend binnen.

Hierna wordt het makkelijker. We dalen maar liefst 1800 meter in een kleine 1,5 uur. Bedenk maar hoe snel dat gaat! Geen moeilijke, technische, off road wegen maar gewoon lekker snel op asfalt naar beneden sjezen. Wat een goed gevoel ook weer. Onderweg wordt het warmer en warmer. Het voelt alsof elke meter naar beneden symbool staat voor het (bijna) einde van de fietstocht. Uit alle hoekjes en gaatjes van de dorpen waar we doorheen fietsen komen kleine kindjes lachend en klappend naar ons toegerend. Dat maakt me zó blij!

We komen aan bij een leuk hotel met zwembad waar een heerlijke lunch voor ons klaar staat. Langzamerhand begint het besef te komen dat we morgen helaas onze laatste fietsdag hebben. Ook dit keer geen techniek en off road meer, maar 54 kilometer plat en geasfalteerd (wat we inmiddels maar wat saai vinden) richting de finishlijn bij de kust. Morgen wordt een dag van overwinning. De grande finale!

Gieren van het lachen en 6 taco’s de neus

Door Zita Schimmelpenninck

Krakend en piepend stapten we uit ons bed vanochtend om 06:00. Iedereen had dikke oogjes en gevoelige billen. Met tegenzin verlieten we het prachtige hotel in Chichicastenango. Na een uitgebreid ontbijt (uiteraard met bonenprutje, gotta love it) sprongen we de bussen in voor een transfertje van 30 minuten.

Gisteren heb ik een fikse val gemaakt. Ik zit onder de schaafwonden. Stoer hè? Nu vind ik het wel best spannend om weer op de fiets te stappen. Vandaag zal veel off road zijn en veel afdalingen. Precies het soort wegdek waar het bij mij mis ging. Oh well, we zullen eindigen bij Lake Atitlan en dat móet wel de moeite waard zijn!

Klinkt pittig he? Nou ik kan je vertellen, dit was wederom een waanzinnige dag. Ik merk dat de groep echt hecht begint te worden. Het einde van de reis nadert, en daar heeft nog helemaal niemand zin in. Iedereen lijkt zich op zijn/haar gemak te voelen in de groep. De spanning van de tocht zit er nog in, maar je kunt wel lekker zijn wie je bent. En fietsen zoals je dat fijn vindt. En dat is vet belangrijk!
Daar gingen we: dik 15 kilometer klimmen. Het leek nog zwaarder dan de 12,5 km klim op fietsdag 2. Wellicht omdat we het niet echt wisten van tevoren. De uitdaging is vooral mentaal. Fysiek kunnen we het wel, maar als er na elke bocht klimmen nóg zo’n bocht voor je ligt, word je gewoon kwaad. Deze week ben ik niet alleen spieren, maar vooral geduld aan het kweken.

Gedurende het klimmen worden we van alle kanten gemotiveerd door anderen. Ten eerste zijn onze gidsen geweldig. Enthousiasme in levenden lijve. We fietsen dwars door kleine communities heen. Kinderen komen naar buiten en rennen een stukje met ons mee. Sommigen pakken zelfs hun fietsen erbij. Voorbijgangers roepen ‘vamos ánimo!’ om ons aan te moedigen. Dat voelt goed en het werkt echt!

Het was nodig, want vandaag kwamen we aan op het hoogste punt tot nu toe. We zaten op 2700 meter hoogte, en dat voel je aan alles! Man, wat waren we allemaal aan het hijgen. Maar het loont meteen, want we kwamen aan op een punt met uitzicht over allemaal vulkanen, waaronder de actieve Fuego, inclusief mini-uitbarsting! Het lijkt wel een film.

We werden beloond met een lekker stuk afdalen met de mooiste uitzichten om elke bocht. Het enorme meer komt al in zicht. Iedereen geniet enorm, dat kun je horen aan alle ‘oooohs’ en ‘aaaaahs’. Ik zet een muziekje aan, want het is tijd voor een heel technisch stuk. Veel zand, smalle paden en scherpe bochten. Dat is even spannend. Maar Pepian geeft ons geruststellend advies over hoe je het best de bochten op kunt vangen en we gaan er maar gewoon voor. Wat een feest! We glibberen naar beneden. Ik merk dat ik weer wat meer vertrouwen begin te krijgen, want ik kan het weer goed bijhouden. Marjolein helpt me door voor mij te fietsen en te vertellen wat er komen gaat.

Op een gegeven moment is het zó steil en gaan we zó traag dat ik bijna stil sta, maar toch opeens omval. De rest van de afdaling samen met Sil en Mara gegierd van het lachen. Als laatst worden we beloond met een giga-afdaling over asfalt richting Lake Atitlan. Wauw! Helemaal vies, verbrand en hongerig komen we aan bij het strand, waar de mannen wederom een heerlijke lunch klaar hebben staan voor ons. Gulzig eten we ongeveer 6 taco’s de neus op. Man man man. Wel lekker dat de ladies altijd first mogen. Winnen!

Inmiddels schrijf ik dit verslag terwijl we uit zitten te buiken van het diner in een restaurantje met live muziek aan het meer. Ik heb drie biertjes op en een massage gehad. Deze reis is echt te gek.

Verliefd op het fietsen door Guatemala

Door Marjolein van Dijk

Fietsdag 6 en dat betekent een middagje bijkomen en relaxen in Chichicastenango! Maar voordat dat mag, fietsen we nog ruim 35 km. We starten de dag goed! Het vele fietsen van de afgelopen dagen werd goed beloond door een heerlijke nacht slapen. Dit keer hadden we geen ontbijt in het hostel en gingen we te voet naar het restaurant. We liepen over de markt waar allemaal kraampjes vol fruit stonden uitgestald. Iedereen had weer honger van het fietsen van de dag ervoor. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel heb gegeten als tijdens de afgelopen dagen, maar wat heeft je lichaam het nodig na uren fietsen! We kregen weer een goed stevig ontbijt zodat we die bergen op konden knallen en natuurlijk weer vol snelheid eraf konden racen!

Na het ontbijt stapten we in de bussen voor een transfer van een half uurtje zodat we vanaf een goed punt konden starten. Het is zo bijzonder, want van elke fietsdag krijg ik nog meer energie voor de dag erna. Ik had verwacht dat ik elke dag vermoeider zou worden maar voor mij werkt dit averechts! Aangekomen op een goed stuk werden de fietsen eraf gehaald. Maar niet voordat we even snel de bosjes indoken om wild te plassen.

Iedereen staat weer te popelen om die fiets op te springen. We starten met 2 km klimmen en daarna mogen we 8 km lang bergafwaarts racen op asfalt. Ik heb de 61 km/u aangetikt, maar John heeft zelfs 75 km/u gefietst!! Het geeft een waanzinnige kick om zo hard de heuvels af te scheuren.

Maar bergafwaarts betekent natuurlijk ook weer bergopwaarts. Aangekomen bij de top, waar iedereen weer met een big smile stond, gingen we over op off road. De smile werd alleen maar groter, want we mochten nog een heel stuk naar beneden. Ditmaal met volle focus, want er waren stukken met zand. Je moet hier goed afstand en controle over je fiets houden. Ik vloog één keer uit de bocht, maar kon mezelf tot stilstand krijgen op de berg. Dat ging gelukkig goed! Voor Zita was dit helaas minder en zij ging onderuit in het zandstuk. Onder het zand en schrammen zei ze: “Ik ga door met fietsen. Ik ben niet gekomen om in de auto te zitten.” That’s the spirit, en dat is onze groep!

Na de daling komen we aan bij een prachtige rivier tussen de bergen, waar roofvogels vlak voor je neus landen en boven je hoofd zweven. De natuur is prachtig in Guatemala. Binnen een paar dagen ben ik volledig verliefd geworden op dit land. De eerste 20 km zitten erop: nog 17 km te gaan. Nu begint de echte fysieke uitdaging: off-road klimmen. Hier hebben we de fietsclinics voor gehad, namelijk een zandheuvel met rotsen omhoog. Dit betekent trappen, trappen en nog eens trappen in de lichtste stand en alles behalve afstappen. Wij moesten echt hard werken om boven te komen. Gek genoeg kom je dan toch ook nog voertuigen tegen die je echt niet zou verwachten op die smalle steile wegen, zoals een gele Amerikaanse schoolbus (in Guatemala ‘chicken bus’ genoemd en al lang niet meer gebruikt voor vervoer van schoolkinderen).
Na dik een halfuur in de volle zon naar boven te hebben getrapt, is de beloning fantastisch. De big smile is terug bij iedereen. Vanaf daar moesten we nog maar 7 km en dan is ons middagje vrij eindelijk daar!

We fietsen het laatste stuk door de prachtige Mayastad Chichicastenango vol kleuren en kwamen aan bij ons hostel. Het is een prachtig hostel, met een geweldige binnentuin met papegaaien. We zijn in de tuin in de zon neergeploft en kregen een heerlijke lunch, gemaakt door de crew van Old Town Outfitters: een geweldige lasagne, pasta- en spinaziesalade. Wat een smaakexplosie na zo’n fietstocht.

Een deel van de groep ging het stadje Chichicastenango in. Het staat bekend als het centrum van de huidige Maya cultuur, maar ook om de dagelijkse enorm grote gezellige markt. Ik koos ervoor om heerlijk te relaxen in de tuin, want zoals je wel kan raden: we zijn er nog niet! Op naar morgen met nieuwe energie, een lach en pijn in de billen voor de volgende dag!

Stofhappen met een pittig toetje

Door Dennis Bruggemans

Gisteren was een enerverende dag met veel klimmen en de ontmoeting met onze sponsorkinderen. Na deze indrukwekkende dag mogen we vandaag gewoon weer op de fiets stappen. Vandaag staat ons weer een zware dag te wachten, want de langste etappe staat op het programma (82 kilometer). Gelukkig heb ik een goede nachtrust achter de rug (het is de eerste keer dat ik gewoon tot 6 uur heb doorgeslapen: wat een luxe!), zodat ik weer wat energie heb om de heuvels van vandaag te trotseren.

Uiteraard beginnen we deze dag met een heerlijk ontbijtje. Rond 7 uur staan de pannenkoeken met fruit al op ons te wachten en kunnen we aanvallen. Heerlijk zo’n ontbijtje! Dit ontbijt is de ideale bodem om de rest van de dag hard te kunnen fietsen. We zullen het zeker nodig hebben voor deze helse fietstocht van 82 kilometer. Ik ben er helemaal klaar voor: mijn maag is weer een stuk rustiger, de schade na mijn valpartij van de eerste dag is zo goed als hersteld en mijn benen voelen (nu nog) goed.

Rond half 9 is iedereen klaar voor de eerste kilometers. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk fietsweer. We starten direct vanuit het hotel met fietsen. Het eerste deel is verhard, maar zeker niet makkelijk. Pittige klimmetjes wisselen zich af met korte afdalingen. Dat valt nog niet mee op de vroege ochtend. Eigenlijk voel ik mijn benen van gisteren nog wel een beetje. Na 28 kilometer is het feest van de verharde weg voorbij. We fietsen 26 kilometer verder over een onverharde weg. Dat doet mij denken aan mijn valpartij van de eerste fietsdag. Het is niet de bedoeling dat ik de grond nog een keer van dichtbij ga bekijken. Ik ga dus extra voorzichtig naar beneden en soms wat vierkant door de bochten.

Halverwege kunnen we genieten van een heerlijke lunch en een ijskoud ijsje. Wat smaakt al dat eten toch lekker na flink wat kilometers fietsen. Het maakt niet uit wat ik te eten krijg, alles smaakt gewoon als een driegangenmenu. Nadat we onze maagjes weer vol hebben gegeten en de fietsen gerepareerd zijn (die hebben het namelijk ook behoorlijk zwaar), gaan we weer op pad. De laatste kilometers off-road wachten ons op. Ik trek nog steeds mijn eigen plan bij het afdalen: rustig en zonder kleerscheuren naar beneden komen. Ik laat me dan ook niet afleiden door kamikazepiloten die me voorbijkomen (en die zijn er genoeg ;-) ). Ik overleef de pittige afdaling en kom zonder problemen aan bij de brug over de Rio Chixoy.

Na de nodige high-fives staat ons nog een stevig toetje van deze fietsdag te wachten. We eindigen namelijk met een pittige klim van 28 kilometer. Klimmen ligt mij iets beter dan dalen, dus ik heb nog wel zin in een paar klimkilometers. Vanwege de beperkte tijd lukt het echter niet om de volledige klim te doen. Na ongeveer 10 kilometer (en in totaal 62,5 kilometer) moeten de fietsen op het dak en hebben we nog een transfer van 2,5 uur naar Quiché voor de boeg. De plaatselijke kermis gooit echter roet in het eten. We komen totaal vast te staan en bereiken daardoor pas na 9 uur het restaurant. Iets na 10 uur bereiken wij het hotel. Tijd om lekker te gaan slapen en me op te laden voor weer een mooie fietsdag.

De masterklim en bezoek aan Pequixul

Door Judith van Hemert

Met veel enthousiasme sta ik vandaag in alle vroegte op. We gaan vandaag ons sponsorkindje ontmoeten. Tijdens het smeren van de lagen zonnebrandolie en deet vraag ik mij af of mijn sponsorkindje Yasnira mijn brief heeft ontvangen die ik vanuit Nederland gestuurd heb. Zou ze mij van de foto herkennen? Herken ik haar?

Maar eerst moet er gefietst worden. En net zoals gisteren ruim 60 kilometers. Iedereen is meer gespannen dan gisteren. Waar we toen eindigden met 12km off road alleen maar naar beneden (wat was dat ontzettend gaaf), beseft iedereen nu dat we die route nu omhoog moeten doen en dat wordt heel pittig, want de weg was behoorlijk steil. Met een stevig ontbijt van eieren, bonen, tortilla’s en gebakken banaan zijn we er een soort van klaar voor.

Om 8 uur stappen we op de fiets. Onze mountainbike goeroe Pepian blijkt een ware Pacemaker! Met een rustig tempo leidt hij ons gestaag de berg op. Het is moeilijk fietsen met alle stenen en het losse grind, en zwaar op de stukken waar de weg steil omhoog gaat. Maar al gauw blijken we 4 kilometers in de benen te hebben, nog 8 te gaan. Zo af en toe hoor ik de stem van mijn spinninginstructrice roepen dat ik op mijn houding moet letten; schouders laag! Na 6 kilometers hebben we een korte waterstop en ook na 10. We zijn aan het aftellen en proberen af en toe ook nog wat van het uitzicht te genieten. De laatste 2 kilometer blijken het zwaarst en wanneer we allemaal boven zijn is de euforie groot. We did it! Wat we vanochtend allemaal als onmogelijk beschouwden, hebben we toch geklaard.

Na een korte break stappen we weer op de fiets. Op naar Pequixul, de gemeenschap waarvoor we dit avontuur zijn aangegaan. Er worden grappen gemaakt dat het nu zooo makkelijk fietsen is op het asfalt. Maar in werkelijkheid zijn we nog steeds aan het klimmen, alleen wat minder steil. Ik begin het wel te voelen in mijn benen. Onverwacht stoppen we ergens langs de weg. Het blijkt dat we de 53 kilometer die we na de masterklim zouden moeten maken niet helemaal haalbaar is qua tijd. De organisatie besluit dat we de fietsen op het dak gooien en een transfer maken. Het is inmiddels al lunchtijd en we zijn toch aardig wat kilometers verwijderd van het dorp, waar de sponsorkinderen wachten, dus de keuze is logisch. Toch, ondanks dat we het fietsen steeds zwaarder begonnen te vinden, is de teleurstelling groot. En dat zegt alles over de spirit en mentaliteit van de groep.

Aankomend bij Pequixul worden we onthaald door letterlijk de hele community. Al een kilometer van tevoren wordt er gezwaaid met vlaggetjes, hangen er ballonnen en is er een brassband. Het ontvangst is zo groots opgezet, er zijn zoveel mensen uit de gemeenschap toegestroomd om aanwezig te zijn, we lijken wel popsterren en dat voelt wel een beetje gek. Na een openingsceremonie in het schoolgebouw krijgen we een kippensoep met aardappelen en wortels aangeboden. Terwijl we eten aan de kleine schoolbankjes in een van de klaslokalen kijken vele nieuwsgierige kinderogen ons door de ramen aan. De nieuwsgierigheid is wederzijds. En dan is het zover, de ontmoeting!

In een ander klaslokaal zijn de sponsorkinderen en hun familie. In een speelse setting is er de mogelijkheid om met ze te praten of een balletje te trappen. Mijn sponsorkindje en ik herkenden elkaar niet meteen, maar via Plan worden we aan elkaar voorgesteld. De kennismaking verloopt met 2 vertalers; van Engels naar Spaans, van Spaans naar Kekchi (lokale Maya taal) en weer terug. Yasnira is heel verlegen en het gesprek is vooral met haar moeder. Via haar weet ik dat ze honden en kippen hebben, Yasnira graag met haar oudere broers voetbalt en met poppen speelt. Daar zijn en zien hoe de gemeenschap leeft en welke invloed Plan heeft met hun projecten, is mooi. Het maakt het zo duidelijk waar we het voor doen.
We eindigen de dag met een gezamenlijk diner in het hotel waar we eergisteren ook hebben geslapen. Iedereen is heel erg moe, maar voldaan. Zou ik na deze enerverende dag vannacht meer dan 4 uur slapen en mijn jetlag achter me laten?

Eindelijk echt fietsen. De eerste dag ‘de highlands’ in

Door Mara Visser

Zoals Deborah al aangaf in haar blog van gister, stonden we te popelen om te gaan fietsen. En dat hebben we gedaan vandaag!

Na een lekker ontbijt met ei, een bonenprutje en gebakken banaan gingen we met volle maag op pad. Onder begeleiding van politie en een busje met oppeppende muziek fietsten we in colonne onze eerste kilometers. Het eerste stuk reden we achter elkaar omdat het een drukke weg was. Guatemala is prachtig met al zijn heuvels, dus het fietsen ging dan ook goed op en neer. Er reed een busje voor en een busje achter de groep. Onze tassen en daypacks worden vervoerd en sommige stukken moeten met de auto. Vandaar dat er ook nogal wat mensen bij zijn van de organisatie Oldtime Outfitters. Een aantal zijn chauffeurs, en er zit een monteur bij die alle lekke banden plakt en de kettingen maakt. Daarnaast rijden er telkens drie man mee op de fiets. Iemand voorop, iemand in het midden en iemand achter. Zo is er altijd hulp als het nodig is!

Het fietsen is zo gaaf! Iedereen genoot van het éindelijk fietsen door Guatemala. Prachtige uitzichten, lieve mensen die zwaaien en een leuke groep mensen om dit mee te delen. Waar we allemaal al maanden naar toe leven, beleven we eindelijk in het echt.

Na 42 kilometers was onze eerste stop, bij een project van Plan International in Esperanza de Quiha. We mochten kijken bij de primary en secondary school. Plan heeft deze scholen gebouwd en voorzien van meubilair, andere materialen en docenten. Er wordt les gegeven aan jongens en meisjes uit de omgeving. We werden groots ontvangen met vuurwerk en allerlei kinderen en volwassenen die ons opstonden te wachten toen we aan kwamen rijden. Eerst gingen we naar de klas van de meiden met de leeftijd van 15-18 jaar. Ze stelden zichzelf voor en vertelden waar ze vandaan kwamen. Daarna mochten we een kijkje nemen bij de jongens die deelnemen aan het project ‘Champions of Change’. Voor dit project heeft Samsung tablets gesponsord en geholpen met ontwikkelen van een app, waarmee het Champions of Change programma kan worden onderwezen. Zij leren hiermee om te gaan. En vandaag hebben ze vooral veel foto’s gemaakt. Een aantal moeders maakten een lunch voor ons klaar. Het is mooi om te zien wat Plan allemaal doet in Guatemala. Op verschillende manieren ondersteunen zij jongens, naar vooral ook meisjes in hun ontwikkeling.

Daarna hadden we de laatste 12 km dirt road voor de boeg. Weliswaar downhill en dit klinkt heel makkelijk, maar dat was het niet. Omdat het een dirtroad was, moest je goed blijven opletten. Maar ons eindpunt maakte het de moeite waard! We slapen op een prachtige plek tussen de bergen aan een rivier. Het toeristische hoogtepunt in dit gebied is het nationale park van Lanquin en de watervallen, badend aan de rivier van Semuc Champey. Daaraan hebben we ook een bezoek gebracht. Met een open truck gingen we richting Semuc Champey. De uitzichten en watervallen waren adembenemend en we hebben genoten van een frisse duik in de verschillende baden. Met apen in de bomen en visjes die aan onze tenen knabbelden hebben we even kunnen ontspannen.

Heerlijk gegeten met elkaar en weer op tijd naar bed. Morgen mogen we de 12 km downhill van vandaag namelijk uphill gaan fietsen…

De eerste 24 uur in Guatemala

Door Deborah Hoekstra

De eerste dag zit er bijna op. De wekker ging voor iedereen nog voor half 7, maar dat was geen probleem. De jetlag zit er voor de meesten nog aardig in, dus we waren vroeg wakker. Zelf heb ik vanaf 3.37 de tijd gehad om reisblogs over vulkaanhikes te lezen en te bedenken wat voor kleren ik aan wil vandaag. Een aantal waren al eerder aangekomen in Guatemala, maar bij het ontbijt was de groep eindelijk compleet en werd er druk gedag gezegd.

Vandaag stond in het teken van kennismaking met Plan International Guatemala. Er was een presentatie van de Country Director John en daarna moesten we snel op pad. Jurian is van de tijd, dus we horen regelmatig “we moeten door, er is geen tijd”. Rond 9 uur vertrokken we richting het noorden en dit was voor mij het eerste wat ik echt van Guatemala te zien zou krijgen, dus ik was erg benieuwd!

Vanaf de eerste meters blijkt Guatemala op zijn minst heuvelachtig. We rijden steeds verder, door een droog, bergachtig landschap. Ik heb mijn standaard voor bergen wel al moeten bijschaven; de Alpen zijn maar schattig vergeleken bij de hoge toppen die we voorbij zagen komen. Na verloop van tijd wordt het landschap groener, jungle-like en zien we veel boomgaarden. Ik ben benieuwd wat voor lekkers ze daar allemaal verbouwen.

Na 3 uur waren we eindelijk in Purulha. Langs de weg liepen we over een klein zandpaadje naar de school en werden we door een groep meiden in een erehaag ontvangen. We kwamen het klaslokaal in en wisten eigenlijk niet goed wie er ongemakkelijker was; wij als groep volwassen buitenstaanders, gemiddeld twee koppen langer dan de tienermeiden uit Guatemala, of de studenten.
Na het welkom kregen we een presentatie van een groep meiden van ongeveer 13 jaar, die net 7 maanden deelnemen. De meiden vertellen over hoe ze leren te communiceren, hun gevoel van eigenwaarde versterken en hoe ze zichzelf het beste kunnen verzorgen. Ik vond het inspirerend om te zien hoe ze na nog geen 10 sessies al zo goed onder woorden kunnen brengen hoe het programma hen helpt!

De volgende sprekers waren meiden van rond de 17 jaar, die meedoen aan het programma over leiderschap. Zij fungeren als vertegenwoordiger van de meiden in de gemeenschap en komen op voor hun rechten, formeel en informeel. Zij worden zelfs in tv-programma’s uitgenodigd om de dialoog aan te gaan. Het is enorm indrukwekkend hoe deze jonge vrouwen zich dankzij het project van Plan International tot hun volle potentie kunnen ontplooien en daarmee de gemeenschap kunnen versterken. Na de presentaties was het tijd voor de fotosessie. Er kwamen al gauw allerlei smartphones tevoorschijn en we kwamen niet weg voordat er een uitgebreide fotoshoot was geweest. Zij vinden ons natuurlijk net zo interessant als wij hen.

We stappen snel in de busjes en vertrekken naar ons volgende onderkomen; een Posada met prachtige planten en bloemen in de tuin en een fantastisch uitzicht. We hadden zin in een biertje in de zon, maar nee. Het was de hoogste tijd voor het traditionele ‘fietsen passen’. Er werd even geknutseld aan m’n fiets, waardoor ik nu erg blij ben met mijn groene racemonster! De zon ging al onder, maar het was natuurlijk onmogelijk ons tegen te houden, nu we eindelijk konden doen waarvoor we hier zijn: fietsen. Yes! We gingen nog even op pad met 3 man begeleiding, heuvels op en af in de avondspits. Het was een beetje opletten, maar prachtig mooi en heerlijk, wat een gevoel van vrijheid!

Het was een goeie eerste dag, maar ik merk dat ik ongeduldig ben. Ik sta te popelen en kan niet wachten tot morgen! Heb ik genoeg getraind? Hoe voelt het om een dag door Guatemala te fietsen? Ga ik dat nóg 7 dagen kunnen? Op al deze vragen zal ik pas morgen antwoord krijgen. Mijn ongeduld wordt nog even op de proef gesteld, maar nu eerst is het tijd voor het diner en een bed.

We gaan beginnen!

Door Anneke Salden

Eindelijk, het is zo ver. We zijn echt onderweg. Na maanden van voorbereiding, trainen op de fiets en in de sportschool en heel veel prachtige en succesvolle fondsenwervende activiteiten, vliegen we nu boven de Atlantische Oceaan, op weg naar Guatemala City.

10 deelnemers zijn al eerder vertrokken en zijn heerlijk aan het chillen in Antigua. 4 deelnemers (Deborah, John, Kim en Rendy) zitten in dit vliegtuig. En Roelof reist in een ander vliegtuig.

Wat hebben we er zin in! Maar ja, spannend is het ook. Hebben we genoeg getraind en hoe zwaar wordt het echt? Maar boven alles is de nieuwsgierigheid enorm: hoe is Guatemala? Hoe zijn de mensen? Hoe zal het zijn om de projecten van Plan International te bezoeken, waarvoor de 15 deelnemers zoveel geld hebben opgehaald? Eén ding is zeker. De groep is vooraf al zo hecht met elkaar, dat dat alleen maar leuk en gezellig kan worden. En iedereen is er op zijn eigen manier helemaal klaar voor.

Wat zijn de verwachtingen van de deelnemers, of waar kijken ze het meest naar uit?

• Rendy kijkt het meest uit naar het uitdagen van zichzelf. Ze wil ervaren dat ze mentaal nog een extra stap kan zetten op het moment dat ze er door heen zit, en voelen dat je fysiek zoveel meer aankunt dan je van tevoren denkt.
• Deborah is benieuwd naar het fietsen door de natuur. Op de fiets ervaar je de omgeving en het land heel anders, intenser. En je komt makkelijk in contact met de mensen. Heel benieuwd hoe dat zal zijn in Guatemala.
• John heeft veel zin in de sportieve uitdaging. En net als Deborah is hij benieuwd hoe het is om het land Guatemala op de fiets te leren kennen en kijkt erg uit naar de contacten met de lokale bevolking.
• Kim is ontzettend nieuwsgierig naar de projecten die we gaan bezoeken. Ze vindt het bijzonder om met eigen ogen te zien waar het geld dat de groep heeft verzameld naartoe gaat.
  De komende dagen kunnen jullie via de blogs op deze plek volgen of de verwachtingen van de groep uitkomen! Iedere dag blogt een deelnemer over zijn ervaringen van die dag. Zo zijn jullie – de thuisblijvers – er toch een beetje bij.

Wij wensen jullie veel leesplezier.