Volg onze fietsers in Guatemala (groep 2)
Van 12 februari t/m 22 februari 2020 fietsen 15 deelnemers ruim 400 km door Guatemala. Alle fietsers hebben vooraf minimaal € 4.000 aan sponsorgeld opgehaald. Onderweg bezoeken de deelnemers diverse Plan projecten om zo met eigen ogen het verschil te zien dat deze projecten maken. Bekijk vanaf 12 februari hier de vlogs van de deelnemers tijdens het fietsen, lees de persoonlijke blogs en zie de prachtige foto’s van dit Latijns-Amerikaanse land!
Wil jij ook deze onvergetelijke uitdaging aangaan? Ga naar onze reizen.
De fietsvrije vrij(e)dag
Door: Sophie
Wat voelt het vreemd om na een week lang dagelijks fietsen ineens niet meer op de mountainbike te hoeven stappen. Vanochtend zaten we voor het eerst niet met z’n allen aan het ontbijt en moesten we zelfs al afscheid nemen van meerdere begeleiders en deelnemers. De groep is binnen een halve dag een stuk gekrompen.
Maar jongens, wat was dit een toffe groep. In die ene week hebben we samen zoveel gefietst, gezien, gedaan, gevoeld en gedeeld. Het leek wel alsof we een maand op pad waren.
In de verschillende blogs en vlogs hebben we geprobeerd jullie thuis een indruk te geven van onze reis, maar er zijn eigenlijk zoveel meer indrukken te delen en verhalen te vertellen, dat ik voor de komende maand genoeg gespreksstof heb.
De ontmoeting met mijn sponsorkind, Loyda (2 jaar), is mij echter het meest bijgebleven en met name het gesprek met haar ouders. Haar vader was zelf ook ooit sponsorkind via Plan International. Zijn sponsor was hem nooit komen opzoeken. De teleurstelling op zijn gezicht toen hij dit vertelde, zei genoeg. Ik geloofde hem volledig toen hij zei (en meerdere keren herhaalde) hoe dankbaar hij wel niet was dat Loyda en ik elkaar wél ontmoetten. Zijn vrouw en hij waren zo gelukkig dat hun dochtertje met dit sponsorprogramma kansen en mogelijkheden zou krijgen die zij haar zelf niet zouden kunnen geven. Het doet best veel met je als je daar zit en mensen zo dankbaar zijn met iets dat ‘thuis’ zo vanzelfsprekend lijkt: keuzevrijheid, onderwijs en (financiële) onafhankelijkheid voor iedereen, ook voor meisjes en vrouwen.
Voor vertrek wist ik dat dit een indrukwekkende reis zou worden, maar nu, terugkijkend op de afgelopen dagen, heeft het mijn verwachtingen ruim overstegen. Bedankt aan alle vrienden, familieleden, kennissen, collega’s, sponsoren en anonieme donateurs voor jullie bijdragen, vrijgevigheid en steun de afgelopen maanden.
Bedankt aan David, Oseas, Willy, Marlo en de hele crew van Oldtown Outfitters voor jullie begeleiding, verzorging en rondleidingen door jullie prachtige land.
Bedankt aan Marjolein, Simon, Lise en Michiel voor een fantastisch georganiseerde reis die geweldig, indrukwekkend en zo interessant was, van begin tot eind. Wat vormden jullie een topkwartet!
Het grootste bedankje gaat echter uit naar mijn teamgenoten (want dat waren we, een team): Annette, Eline, Emma, Kim, Kris, Laura, Lize, Marieke, Marit, Marjolein, Maud, Petra en Stacey. Wat was het fantastisch om dit met jullie te hebben gedeeld. Dank jullie wel voor een onvergetelijke tijd en een prachtige project.
Maud en Kim nemen jullie mee tijdens de laatste fietsdag.
Een dag vol extremen
Door: Eline en Laura
Oké… de gevreesde dag gaat beginnen. Er staat een enorme klim op de planning. We horen dat de zandweg deels is bekleed met betonnen platen, omdat een auto de berg anders niet op komt. Geruststellende woorden. Dit zorgt toch wel voor wat lichte paniek in de groep. Maar goed, eerst de warming-up en dan zien we wel verder.
De warming-up begint met een spel: we nemen allemaal een statische houdingen aan en een ander rent daar zigzaggend doorheen. Vervolgens uiteraard ook nog wat sportieve salsa pasjes; geheel in de stijl van Guatemala.
Dan zijn we klaar om te gaan. De fietstocht begint met een geweldig mooie route langs Lake Atitlan. De weg gaat op en af, we trekken het nog allemaal. Na tien kilometer maken we een korte fotostop. Wat een adembenemende plek! De bemoedigende woorden “Nog twee kilometer tot aan de grote klim” klinken en we stappen de fiets weer op. Iedereen is gek gemaakt en staat vol spanning klaar om te beginnen. Let’s go!
Een voor een rijden we de berg op. Achter iedere bocht wacht ons een verrassing. Hoe stijl zal deze klim weer zijn? Alleen in een soort meditatieve stand lijk je de berg op te komen. Goed je ademhaling onder controle houden en zigzaggend heel langzaam omhoog. Af en toe klinkt een gelukskreet, af en toe een vloek. Maar we gaan het halen. Het is een lange helling van 20% die maar weinig afzwakt. Maar die fiets gaat mee naar boven, de volle drie kilometer omhoog. Al lijkt het op sommige stukken natuurkundig onmogelijk deze weg te fietsen.
Elke deelnemer wordt boven enthousiast ontvangen. Er worden erehagen gevormd en high fives uitgedeeld. Wat een overwinning en wat zijn we trots op onszelf en elkaar!
Daarna lijken de overige veertig kilometers weinig meer voor te stellen. Ondanks de temperatuur die inmiddels de 36 graden heeft bereikt. We scheuren de bergen af met een topsnelheid van bijna 80 kilometer per uur. Begeleid door mooie, enorme arenden en vliegensvlugge zwaluwen. Wat een kick. En wat een prachtig land.
Hoogste punt bereikt!
Door: Annette en Marjolein
Alhoewel we elke dag weer verrast worden door de meest prachtige en bijzondere hoogtepunten, hebben we vandaag letterlijk het hoogste punt van onze reis bereikt. Het is inmiddels al de vijfde fietsdag en de tijd vliegt voorbij. Vandaag starten we de dag met een typisch Guatemalteeks ontbijt: veel vers fruit, eieren, gepureerde bonen en gebakken banaan.
Na een korte transfer en een goede warming-up gaat de 55 kilometer lange tocht beginnen. Op weg naar Lake Atitlán. We beginnen de tocht meteen met een off road klim van 10 kilometer lang. Eentje die veel techniek en doorzettingsvermogen vraagt. Met deze klim bereiken we het hoogste punt van onze reis: 2600 meter. Iedereen wordt boven opgewacht met een erehaag en we vieren het hoogste punt met een hoop gejuich. We hebben het gefixt!
Via de snelweg (The Pan American Highway) vervolgen we onze tocht voornamelijk dalend. De ondergrond is op veel plekken erg slecht en het is opletten geblazen. Dalen in Guatemala betekent overigens ook altijd wat venijnige klimmen tussendoor. Onze benen hebben het zwaar maar de beloning is groot. We bereiken het meer; prachtig zoveel kleuren blauw! Vulkanen omringen het meer en terwijl we lunchen genieten we van dit prachtige uitzicht!
We sluiten de dag af met een 10 kilometer lange afdaling op een slingerende asfaltweg, waarbij snelheden van meer dan 65 kilometer per uur worden gehaald. Na deze afdaling bereiken we het prachtige dorpje Panajachel.
Nu we dit zo zitten te tikken, genieten we na op de patio van ons hotel. We zijn zo dankbaar dat we door zo’n prachtig en divers land mogen fietsen, met de meest gezellige groep en een crew die ons top verzorgd. En dat het opgehaalde sponsorgeld van deze reis bijdraagt aan een mooiere toekomst voor de mensen hier, geeft deze ervaring een extra gouden randje.
Dag 5 – Eat my dust! / ¡Comer mi polvo!
Door: Petra
Lekker uitslapen vandaag in Santa Cruz de Quiché. Na ontbijt mét cappuccino even de bus in naar de start van onze klim in Chiché. Factor 30 opsmeren, flitsende warming-up van Stacey en Sophie in het omgeploegde maïsveld met koeienpoep en gáán. Er stond ‘slechts’ 35 km op het spel vandaag, maar de route plus hoogtemeters zagen er hevig uit.
En ja hoor… letterlijk door het stof gegaan. Net als je op die eerste 4 km dacht dat het niet meer steiler kon en de wieltjes niet nóg meer konden slippen in het stof, moest er nog een tandje bij. Afzien, doorzetten en toch weer lachen bij de drink- & snackbreaks (naar het toilet bij de brandweer, die hadden hun highlight of the day al vroeg te pakken met een rij van 7 dames bij de baño).
Iedereen heeft ‘t gewoon weer op zijn/haar manier gecheft, sommigen met de wonden van eerdere valpartijen in de brandende zon, anderen met knap technisch fietsen of pure, goedgetrainde kracht: enorm respect.
De 11 km na die stoffige 4 omhoog gingen omlaag en nog steeds door het stof; de laatste daling over splinternieuw asfalt was kicken, de daredevils in de kop zeilden met 60 km/u een auto voorbij. Snel (en na een iets vlakkere route) kwamen we aan in Chichicastenango, historisch en gezellig, met grote Maya-betekenis. De prachtige Arc de Triomphe (Maya) nekte ons nog bijna, want de straat eronderdoor naar het hotel was bijna het steilst van de hele route.
Onze crew zorgde weer voor een geweldige lunch in de hoteltuin en de liefhebbers konden cultuursnuiven met onze privégids Oseos op stadstour. Kolibries spotten in de hoteltuin was ook een goede optie. En wisten jullie dat we een privékapper bij ons hebben? Ze knipt ons haar op verzoek perfect in model! Na het lokale aperitief en het diner rolden we allemaal met rooie koppies ons Maya-bedje in.
Eat my dust again tomorrow?!
Dag 4 – Vlog van Maud en Kim.
Maud en Kim waren vandaag in charge van de vlog-camera. Er stond een lange dag op de planning. Of ze de 83km met veel klimmen volbrengen? Bekijk het snel:
Dag 3 – Modder, warme chocolademelk en onze sponsorkinderen!
Door: Marieke
We zitten in een rollercoaster van emoties… Na een – voor mij – mentaal en fysiek zware dag gisteren, was vandaag de dag waarop we onze sponsorkinderen zouden ontmoeten. Een gebeurtenis die ons niet in de koude kleren (die we toch al hadden) ging zitten.
De dag begint met een uitdaging voor de chauffeur van onze bus om met veel kunst- en vliegwerk de modderhelling op te rijden die we gisteren afgedaald zijn. We zitten in een tropisch regenwoud waar het 300 dagen per jaar regent, zo ook vandaag. Al snel doorweekt leggen we de kilometers af over een prima asfaltweg. Met een voortreffelijke lunch met koffie en warme chocolademelk komen we weer wat op temperatuur.
Er wacht ons een warm onthaal. Vuurwerk knalde en kinderen en volwassenen bliezen op fluitjes om ons te verwelkomen. Ik slikte m’n tranen weg… De moeder van mijn sponsorkind, een meisje van 1,5, was vanmorgen al om 4 uur opgestaan. Ze zorgt grotendeels alleen voor haar drie kinderen van 6, 4 en 1,5 jaar oud. Haar man werkt in de bouw en is steeds 14 dagen achtereen weg. Dan is hij een dag thuis om vervolgens weer aan het werk te gaan. Het jongetje van 6 jaar gaat naar school en wil later verpleegkundige worden. De droom van zijn moeder is dat haar kinderen gezond zijn, kunnen studeren en een beter leven krijgen. Ik zie in haar droevige ogen dat ze het niet makkelijk heeft.
De voetbalwedstrijd daarna tussen ‘onze’ vrouwen en de Guatemalteekse vrouwen was hilarisch en een welkome afleiding die tot ‘verzustering’ leidt.
Bij het afscheid bedank ik de mensen van Plan die ons de afgelopen dagen indrukwekkende projecten hebben laten zien. Ik breek, te veel emoties door de confrontatie met de sponsorfamilies, de armoede, het goede werk dat Plan in de community’s doet en ik realiseer me hoe bevoorrecht we toch zijn…
Dag 2 – Lize en Marit vloggen over de eerste echte fietsdag!
Dag 1 – Eerste indrukken
Door: Stacey en Emma
Na een gezamenlijk ontbijt vanochtend ging Cycle for Plan écht van start! We begonnen de dag met een presentatie van de country director van Plan International in Guatemala, die mooie cijfers liet zien van wat Plan afgelopen jaren al heeft bewerkstelligd. Met Cycle for Plan steunen we het Youth Empowerment Project, waarmee nu al 12 clubs zijn opgezet, 83 jongeren zijn getraind (waarvan 70% vrouw), 10% meer deelnemers heeft dan verwacht en waarvoor al 30 lokale bedrijven zich hebben aangemeld als potentiële werkgevers. Mooie cijfers waardoor wij extra veel zin kregen om onze fietstocht te beginnen!
Dus: inpakken, tassen en fietsen op het dak, reggaeton aan en gaan!
Na drie uur rijden, met meerdere koffie- en plasstops, kwamen we aan op de locatie van ons eerste projectbezoek. We liepen een beetje verlegen binnen en maakten kennis met alle meiden. Gelukkig waren we niet als enigen wat zenuwachtig. Drie meiden van rond de vijftien jaar vertelden aan de hand van thematische posters wat ze allemaal aan het leren zijn. Ze vertelden uitgebreid over het belang van zelfvertrouwen, scholing, reproductieve gezondheid en geweld. Hierbij betrokken ze hun eigen ervaringen en levensverhaal, krankzinnig dapper. Bijvoorbeeld dat ze niet gewenst waren en dat ze niet naar school konden. Plan hielp ze om dit wel mogelijk te maken, zichzelf te ontwikkelen en sterk in hun schoenen te staan. De impact die deze verhalen op ons hadden is lastig te beschrijven. Wel liet het maar al te duidelijk zien wat het belang van onze en jullie contributies is.
Eenmaal aangekomen in het hotel op een idyllische locatie, was het tijd voor de bike fitting. Naast dat we natuurlijk ontzettend veel zin hebben om te gaan fietsen, zijn we ook beetje gespannen. De eerste testrit was meteen op onverharde weg met steile klimmetjes. Dit zette ons allemaal weer even op scherp. De kop is eraf en morgen gaan we echt beginnen!